Orei en toe Glifa

17 Julie 2017. Maandag.

Pighadi Baai tot Glifa

Archie staan op, kyk vir die weervoorspelling en besluit ons moet onmiddellik ry. Koffie, met Ryna se beskuit, is haastig gedrink, die “sprayhood” word gelig en weg is ons in die reën. Gelukkig is die winde (tot 28 knope) van agter en ons maak goeie spoed om binne 2 ure by Orei (10 myl) te kom.

Ryna, gepantser teen die reën, wind en koue

Lourens ook!

Die hawe is propvol, maar iemand help ons om "alongside" teen die ou staal kaai vas te maak. Dit is ’n verskriklike aaklige plek met groot ysters wat uitsteek, die tipe wat fenders vreet. ’n Hollander sê ons moet liewers anker gooi en agteruit inkom, want die vorige nag was daar groot golwe in die hawe en baie skade is aan van die bote aangerig. Dit terwyl ons snoesig in Pigadhi Baai op anker gelê het. Al die booteienaars daar is besig om reg te maak vir  nog so 'n nag, want nog groter storms is voorspel.

Terwyl ons besig is om vasmaaktoue aan die kaai te voorberei, kom ’n omie van die Hawe Oewerheid aangestap en sê die kaai is honderd jaar oud en ons moet skuif. Die pier is blykbaar te vrot (hy het verseker nog nooit ’n restaurant kaai in Turkye gesien nie). So wat nou? Slegte weer is voorspel en daar is nie plek vir ons nie?

Archie gaan koukus met die Pilot Book terwyl Ryna en Lourens dorp toe loop. Op pad stap hulle verby 'n glas vertoonkas waar 'n groot marmer bul uitgestal word. Dié is in 1965 deur vissermanne uit die see uitgehaal. Hulle koop vleis, brood, perskes en worsies. Die slagter noem dat Suid-Afrikaners uit Kaapstad op die eiland Aryironisis woon.

Archie besluit ons ry toe vêrder na Glifa, 6 myl, en ons kry ’n goeie ankerplek voor die strand. Elke nou en dan breek die son deur. Gelukkig reën dit nie en die wind is stil.

Na ’n siësta klim ons in Dinkie en gaan verken die dorp. Lourens koop vir hom nuwe skoene, want Grietjie se ou sloffies het baie beter dae gesien. Dié word seremonieel weggegooi.

Ryna kry 'n vriend op die kaai

Interessante kennisgewingbord by die strand

Die see is stil … vir nou!

Ons eet weer vark stamppot (met die laaste oorskiet hoender en noedels) saam met ’n bottel Roodeberg. Te lekker!

Die weer is swaar met donker wolke, maar nog nie reën of wind nie. Daar word wel vir môreoggend reën voorspel, maar vanaand gaan ons droog en warm in koel weer slaap. Ons wonder hoe gaan dit in Orei?

Maja staan reg vir die storm weer

Pigadhi Baai.

16 Julie 2017. Sondag.

Pythos Baai tot Pighadi Baai

Die wind is stil, die son skyn en die water is glad toe ons uitry op pad na Pigadhi Baai, 9.8 myl. ’n Uur later rol daar donker wolke oor ons en ’n 12 knope wind kom van agter. Ons span die genoa en, terwyl Archie dringend foto’s vir Marietjie vanuit die kajuit stuur, vat Lourens die helm en ons seil vir 60 minute, tot amper by ons eindpunt. Dis ’n kleinerige baai en ons moet mooi gooi om al die permanente boeie en seilbote te mis. Die anker byt goed en ons is veilig, maar daar word reën vir die res van die dag en môre voorspel.

Pighadi dorp

Maja in Pighadi Baai

Ryna slaag daarin om alleen die "snubber" aan anker te sit is voel baie tevrede met haarself. Later roei sy en Lourens met Dinkie deur 'n stormagtige see land toe om na die kasteel bo-op die berg te kyk en foto’s te neem.

Die aand word met Roodeberg en die oorblyfsels van Archie se ouzo hoender op die dek afgesluit. Later die nag begin die wind weer waai en daarmee kom reën, groot reën - en raai wat - die toilet venster was nie toe nie. Na ’n geskarrel is alles drooggemaak en almal kon weer gaan slaap. Met Marietjie sou dit nooit gebeur het nie.

Dit reën die res van die nag.

Palaio Trikeri Eiland. Pythos Baai.

15 Julie 2017. Saterdag.

Amalioupolis tot Pythos Baai

Ontbyt

Kruis oor die Padasitikos Golf na Pythhos Baai op Palaio Trikeri Eiland, 10.2 myl. Die wind waai van voor en die see is onstuimig. Later begin die wind sagter waai en ons kom om by die beskutte Pythos Baai, gooi anker en tru in (dis ’n “line ashore” ankerplek). Archie swem met die toue tot by die land en maak aan ’n olyfboom en elektrisiteit paal vas. Lourens en Ryna se eerste “line ashore” is suksesvol afgehandel.

"When the going gets tough …"

Lourens merk op dat “kalbassies” langs ons geanker is. Ryna soek oral drywende pampoene op die see, maar sien niks! Die realiteit is nogal skokkend, maar nie verpligtend vir die baai nie. Archie merk op dat die vrou se rokkie nie baie aan die verbeelding oorlaat nie!

Die baai het skole vis, klein en groot. Die sig is minstens 15 meter diep. Dis die meeste vis ooit op ’n Griekse eiland snorkel. Selfs see anemone en korale lyk of dit weer wil vestig. Oral is vullisdromme en die eilandbewoners se sin vir bewaring beïndruk regtig. 

Pythos Baai

Lourens doen die verpligte “snoet-spring” en geniet dit so dat hy vir ’n tweede keer gaan. Later die middag stap ons met ’n pragtige gemesselde paadjie na die oulike dorpie, Palaio Trikeri, 1.2 km. Ryna nooi ons elkeen vir ’n roomys. Die restaurant hou daardie aand 'n Griekse aand, maar ons het genoeg Griekse party in Volos gehad en besluit om dit ’n mis te gee.

Dorp toe

'n Rusplek langs die pad

Palaio Trikeri hawe

Archie maak vingerlek-lekker ouzo hoender met noedels vir aandete en ons smul daaraan saam met ’n paar glasies koue witwyn. Te lekker.

Laat die aand toe dit al donker was, kom twee seilbote in. Die een gooi anker en tru agteruit tussen die bote, maar die ketting is te kort en hulle moet weer intrek. Met dié haak hy aan ons bure se ankerketting vas.

Mense spring uit hulle kajuite en skel hom uit. Alles is in rep en roer in die baai. Die ou kom uiteindelik los en vaar ’n entjie weg waar hy en sy pêl strategie praat. Hulle trek heel links in. Later trek daar ’n seilboot langs ons in, maar sonder enige probleme.

Uiteindelik is daar 21 seiljagte en 2 motorbootjies in die baai en dit lyk soos ’n marina.

Amalioupolis.

14 Julie 2017. Vrydag.

Volos to Amalioupolis

Ons stap na supermark vir groente en vrugte. Daarna na die Hawe Polisie om die bemannings lys te verander, wat baie lank neem (Griekse burokrasie op sy beste). Koop op pad terug 'n internet bondel by Cosmote wat ook baie lank neem.

Uiteindelik is ons terug op Maja en maak reg om te ry. Dis daar waar ons probleme begin het. Ons vaar uit maar kan nie anker opkry nie, sit rotsvas. Kom terug land toe in ’n sterk kruiswind en maak weer aan kaai vas met behulp van Serbiese buurman. Buurman vaar uit. Sy anker gryp ons ketting. Hy sit ook vas.

Ryna swem uit om te help en vra die vrou wat haar man se plan is, want sy is bang hy trek aan die anker of ry oor haar wanneer sy wil af duik. Die vrou se kommentaar is “rather leave it – he does not talk to anybody, nobody knows his next move!" Archie swem ook uit en uiteindelik kom hulle anker vry en hulle skedaddle.

Ons probeer weer uitry. Die anker is nog steeds vas aan iets, maar met brute krag lig ons dit tot die oppervlak. Dit het ’n dik onderwater permanente mooring tou gegryp, saam met ’n merker boei se tou en ketting. Ons doen die tou-ding en uiteindelik is ons vry. Ek was gestres, maar Lourens en Ryna dink dit was ’n moerse ondervinding!

Ons vaar uit die hawe uit in 24 knope kopwinde en 'n groot see en ons kan teen 2500 opm net 'n spoed van 3 knope behaal. Teen dié opm sou ons normaalweg 6.5 knope kon haal.

Ons plan was eintlik om na Pythou Baai te gaan (dieselde seemeeu baai as met Pieter en Zané), maar verander dit weens die wind en mik na 'n meer wind-vriendelike Almalioupolis, 13.7 myl. Span uiteindelik seil en kry 'n lekker seil vir 2 ure in. Kom daar aan en die anker byt sommer die eerste keer.

Amalioupolis

Ryna maak stamppot vir aandete (kapokaartappels en broccoli met gebraaide vark) en ons eet 'n vroeg aanete. Daarna gaan Ryna en Lourens met Dinkie land toe. Die dorpie is redelik modern, mooi skoon en ’n regte vakansie dorp vir Grieke.

Ryna en Lourens slaap weer op die dek, maar die koue windvlae laat hulle vining inkruip.

Lourens an Ryna Arriveer

13 Julie 2017. Donderdag.

Marietjie se Ma is vandag oorlede. Ons innige simpatie vir haar en die familie. 

Die GPS mislei vir Ryna en Lourens en met seer voete kom hulle uiteindelik 20:00 aan by Maja.

Ryna en Lourens kom uiteindelik aan

Lourens stap …

… maar Ryna gallop!

Ons sit op die dek omsingel deur bagasie toe die Griekse stapleier, Thanasis Pantes, daar opdaag. Hy is dié een wat die du Plessis’s op twee staptoere gelei het in 2015 en het net gekom vir ’n hallo-sê. Ons praat land en sand, hy gee goeie raad, maar Maja is nie geskik vir al die baaie wat hy aanbeveel nie.

Die aand eet ons sommer ’n ligte vingerete. Daar is ’n moerse party by die Universiteit net oorkant ons wat eers 06:00 die volgende oggend opgehou het. Dis die verskriklikste musiek ooit, maar Lourens en Ryna slaap deur dit alles en nogal op die dek!