Göreme. Staptog.

23 September 2016. Vrydag.

Dit reën. En dis koud en ek wag vir die weer om op te klaar. Dit word ’n pragtige dag en 15:00 gaan stap ek in die valleie naby die opelug museum. Ek dink dis ’n deel van die Kılıçlar vallei. Ou Archie is nog besig met sy bedrus sodat hy môre gereed en reg kan wees vir ons toer.

Ek stap vrou-alleen in die eienaardige spitsvondige landskap met die amper bonatuurlike rotsformasies wat oud, trots en regop in die vallei staan. Dit lyk soos ’n ander wêreld, asof dit nie op ons aarde hoort nie, maar eerder op die maan of ’n onbekende planeet. 

Vreemde vallei

Spitsvondig

 
Die meeste van die rotse is eintlik wonings en ook kerke. Mense het vir baie lank in hul grotwonings gewoon. Vensters, deure en kamers is in die rots uitgekap en omvorm tot huise. Dit is fassinerend en amper ongelooflik.

Wonings

Uitsig

 
Die meeste mense besoek die deel met perde, ATV’s en selfs motors. Dis net ek wat stap, so met moer toe knieë en my stapstok. Ek geniet die laatmiddag baie. Die sonlig gooi sy welkome ligstrale op Göreme en gaan rus op die rotse en valleie.

Ruiters

 
Ek bekyk en bewonder en beleef dit wat aan my gebied word en wonder wat mens doen as jy nie meer kan stap nie. Ek sit vir ’n ruk in die stilte en kyk net. Dis so ontsaglik mooi. Wat ’n voorreg om dit te beleef.

Spitse

Rotsformasies

 
Dit word laat en ek stap terug na die werklikheid.

Göreme. Turkse aand.

22 September 2016. Donderdag.

Vanaand is die aand. Die Turkse aand. Ons kry die bussie 19:30 na Evranos Restaurant in Avanos. Dis so snaakse mikro bussie waar jy nie agter mekaar sit nie. Jy kyk na mekaar toe. Ons is laaste om in te klim. Een man sit voor langs die bestuurder en ses van ons sit agter. Nou weet jy mos hoe dit is. Amper soos in ’n hysbak. Jy kyk nie direk vir die vreemde mense nie. Nou kyk jy maar nikssiende nêrens.

Gou is ons daar. By ons tafel is dit ek en Archie en die jongman, Stephen. Die mezes is keurig op die tafel uitgepak. Baie daarvan. Daar is ook ’n bottel rooi en wit wyn, ’n bottel Raki, water en koeldrank. Alles by die prys ingesluit.

Archie en Stephen

Archie en ek

 
Ons begin aan die mezes te peusel. Die ligte verdof en die skouspel begin. Dit is drie “Whirling Dervishes”. Hulle draai om en om en om. Sonder dronk word. Die wit rokke maak sulke punte en bly swaai in die lug. Ongelooflik.

Ons tafel bestel almal lam vir hoofgereg. Die volgende was ’n drieman orkes. Hulle speel sulke snaakse musiek. Dis nie eintlik musiek nie, dis net oorverdowende aaklige lawaai. Ek vat maar nog ’n sluk wyn om die pyn draagliker te maak. Ons slaak ’n sug van verligting toe hulle klaar is en klap vreeslik hard hande. Almal is verheug dat dit verby is.

Orkes?

 
Dan kom die volgende groep dansers in. Dis gewoonlik so vyf of ses dansers van albei geslagte. Ek het geen kennis van die danse nie, maar iets is beslis Russies geïnspireer. Vreeslike vinnige voetwerk. Ons geniet dit! 

Dansers

Draai en swaai

 
Die hoofgereg kom en die kos is vreeslik smaaklik. Nog dansers kom in en doen hulle ding. Almal eet en drink gesellig. Daar is ’n heerlike atmosfeer in die plek.

Hulle betrek elke dan en wan die gaste. Op ’n stadium sit almal in ’n kring op die grond (behalwe Archie met sy knie). Hulle stel ’n seremonie voor waar die man om die vrou se hand vra. ’n Vrou (word deur die dansers voorgesê wat sy moet doen) sit in die middel op ’n stoeltjie. Hulle kies ’n man uit die gehoor. Hy moet nou allerhande snaakse goed doen om die vrou se guns te wen. Dit was absoluut skreeusnaaks. Ons almal in die kring lê soos ons lag.

Toe kom die “belly” danser. Sy beweeg haar anatomie en velle in alle rigtings. Ons staan verstom. Sy kies ook toe later twee mans uit om haar bewegings na te boots. Hemel, dit was snaaks. Ek lag uit my bellie uit.

"Belly" danser

 
Na nog ’n paar danse, is dit toe die laaste item, waar hulle die Turkse volkslied sing (dink ons) en met ’n groot Turkse vlag.

Dansers

 
Watter aand was dit nie. Ons ry in die bussie terug en ons en die vreemde mense kyk vir mekaar en gesels te heerlik.