Çiflik

10 Mei 2019. Vrydag.

 

Eerste dinge eerste. Archie en Sullivan trek die genoa op. Die swartwater moet uitgepomp word. Ons roep die marina om ons uit te kom help en pompstasie toe te neem. Archie maak solank die swartwatertenk oop. Maar o wee, dit wil nie oop nie. Toe is dit "hamer, spyker, slaan die spyker op sy kop", maar puur verniet. Die ding wil nie oop nie! Met behulp van 'n klomp verskillende gereedskap en twee perdekrag, weier daai silwer propding nog steeds om oop te gaan.

 

Dis na 'n behoorlike gesukkel en kragvertoon deur die twee makkers, wat simbolies op hulle knieë is, dat dit genadiglik oopgaan. Die propding het behoorlik vasgeïets gedurende die winter. Toe maak ons los, verlaat ons huis op die India kaai en vaar na die uitpompstasie toe, waar die pomper die nodige pompwerk doen. Toe vertrek ons na Çiflik, 11.9 myl, waar ons na Mehmet se restaurant kaai toe gaan.

 

Genoa is op

Sukkel met swartwatertenkprop

Pomper pomp

Swartwatertenk

 

Van seil is daar geen sprake nie, maar van reën wel. Die son kruip al weer weg, die wolke het die oorhand. So vaar ons voort, met Sullivan agter die helm. Hy is mos hoeka met die helm gebore, kan sy hande nie daarvan afhou nie.

 

Sterre in die oë

 

Çiflik kom nader en ek dink onwillekeurig aan Francois en Roelien, wat verlede jaar saam met ons hier in Ciflik by Mehmet's Place was. Lekker tye daai.

Ons man waai op die kaai en ons mik soontoe. Dis tradisie dat ons na Mehmet toe gaan. Jaar na jaar. Archie tru meesterlik, Sullivan vat die snoettou vorentoe en Ali help vasmaak. En ons eerste vasmeer van die seisoen loop goed af. Sullivan maak maar vir ons warm drankies, want dit is lekker koud. Te koud vir "cold beverages". Ail, die nuwe tipe van bestuurder kom stel homself aan ons voor. Hy is Mehmet se suster se dogter se man.

 

Mehmet's Place

Archie en Ali

 

Na 'n heerlike middagete, gaan stap ons en Çiflik bly maar mooi. Daar onder wag Maja, langs haar Duitse vriendin, op ons terugkeer.

 

Uitsig oor baai

Uitsig

 

Ons gaan stap verder, die vallei op. Die berge troon bo ons uit en ek besef weereens dat Turkye 'n baie mooi land is. Ai, dis so lekker om hier te stap. Langs die pad is 'n fontein waar jy kan stop en water drink. Bekertjie en als. Jy kan die fontein in die water proe. Pure "Turkish delight"!

 

Ons gaan stap

Drink water langs die pad

 

Ons eet so bietjie wit moerbeie langs die pad. Ou Sullivan was eers baie skepties oor of die moerbeie ryp is, maar toe proe hy die heerlike soet op sy tong. Te lekker!

 

Na 'n heerlike stort is ons aldrie skoon en pragtig en ons stap na Mehmet se restaurant vir ons aandete. Dis darem sukke gawe mense hier. Mehmet het afgetree en sy suster en dié se dogter met haar man, Ali, is nou aan die stuur van sake. Hulle maak tot vir ons 'n vuur. Te gesellig. Dis nogal koud hier in die geweste as die wind van die see se kant af waai.

 

Gaan uiteet

Op die kaai

Mehmet se mense

Kaggel-koud

Sullivan, Ali, Koray en Archie

 

Ek eet gebraaide seekat, Archie kies 'n geurige hoender kasserol en Sullivan eet Levrek (vis). Ons smul behoorlik! "Dankie Sullivan, dit was heerlik"! Ons kuier behoorlik lekker in die huislike restaurant en dit word 'n besonderse aand, wat afgesluit word met 'n bord vars vrugte. Wat 'n voorreg om hier te kan wees. Veral vir Archie, want dis kosbare oomblikke saam met Sullivan, sy ou skoolmakker.

 

Levrek