16 Junie 2014. Maandag.
 |
| Nafpaktos tot Trizonia |
Nafpaktos is 'n prentjie in die oggend. Doodstil en nie-roerend roerend mooi. Ek kan nie glo dis dieselfde kwaai baai as gister nie.
 |
| Oggendskoot - Nafpaktos weerkaatsing |
 |
| Hawepoort |
Dirk en Rika swem verkwikkend in die stil waters. Geniet dit vreeslik. Ons trek anker op en hy het so goed gebyt, dat ons ekstra moeite moet doen om dit uit te kry. Daar sit so 'n taai, klewerige modder daaraan vas.
Ons vaar op die stil waters en daar is nie sprake van seil nie, want Gus is nêrens nie. Ons is oppad na Trizonia Eiland, (38° 22.161 N, 22° 04.553 O), 13.8 myl. Dis 'n baie klein eiland met net een dorpie met die naam Trizonia.
 |
| Stille waters, dieper grond ... |
 |
| ... onder draai die duiwel rond |
Ons vaar verby gehuggies en dorpies wat langs die kuslyn onder die indrukwekkende berge (1 300 m) lê. Spilia is een van die dorpies en daar is ook klein hawetjies, Glyfada en Chana, wat heeltemal te klein is vir 'n seiljag.
 |
| Spilia |
Ons kom by Trizonia aan, sommer so saam met Gus, wat toe daar en dan uit sy slaap uit opstaan. In die hawe steek die mas uit van 'n seiljag wat gesink het. Dit is nou nie wat ek eintlik bemoedigend sal noem nie.
 |
| Gesinkte seiljag |
Arch soek en kry 'n plek en ons meer alongside vas. Ek dink toe nogal ons vaar nie te sleg nie, maar ons lyk seker soos pampoene, want almal wil raad gee. Die Belgiese vrou praat so baie terwyl ons vasmeer, dat ek glad nie kan konsentreer nie. Die Belgiese man gee so baie bevele dat ons koppe draai. Hy seil al vir 'n leeftyd. Die vrou oorkant gee vir ons 'n papier van hoe die toue vasgemaak moet word. Magtig, seil hou jou nederig.
 |
| Trizonia hawe |
Die wind waai en loei deur al die toue en die windtubines draai dat hulle bars. Dirk en Rika gaan stap 'n ent en later gaan stap ek en Archie. Ons stap boontoe en die uitsig is pragtig. Oorkant die water lê die hoofland. Onder lê die hawe en die dorpie. Ai, dis so mooi. Ek is seker Leon en Dirk sou die hele eiland platgeloop het.
 |
| Uitsig |
Ek gaan sit langs die see, eensaam en alleen en tuur weemoedig in die verte, wagtend op my kaptein op 'n wit seeperd. En hy daag daar op, uit die blou en hier is hy nou.
 |
| Eensaam en alleen |
 |
| My kaptein en ek |
Gister was Sondag en die supermarkte was toe. Op hierdie eiland is net 'n mini mark met min voorrade en die arme Dirk en Rika dink hulle staar verhongering in die gesig.
Rika en Dirk maak kos met die voorrade wat ons het en ons eet heerlik.
