Selimiye. Hisarönü Körfezi.

27 Mei 2017. Saterdag.

Bozburun tot Selimiye

Weereens is die water ’n bad. Dit roer nie, dit lê net. Ons vertrek na Selimiye, 15.9 myl, in die volgende golf, die Hisarönü Körfezi.

Bozburun badwater

Die eiland wat so eensaam in die see lê, weerkaat tot ’n dofbeeld van homself. Een bokant die water en die ander een onderkant die water. Eenders en tog so anders.

Dofbeeld

Hulle het reën voorspel en dit was nie verkeerd nie. Kort voor lank val die druppels na benede. Ons ou drietjies sit maar met ons reënjasse en Chrismari soek so elke nou en dan die snoesigheid van Maja se saloon op.

Die reën hou darem nie vir lank aan nie en toe is ons daar. Ons vaar eers rondom die geskikte restaurant te soek waar ons wil vasmeer en besluit toe op Aurora. Chrismari laat die fenders sak en ek en Archie maak reg vir die vasmeer. 

Gepantser teen die reën

Archie tru, ek gryp die snoettou, maar hemel, is dié tou swaar. Ek trek en later kom help Archie. Toe is ek terug helm toe en ek moet tru. Archie is nog voor besig. Ek tru en vang toue en gaan soos ’n mal ding daar agter te kere. Toe ons uiteindelik vas is, het ek asemnood.

Selimiye

Ons gaan verken die dorp en stap op na die kasteel. Dit dateer uit die Middeleeue. Dis ’n vêr pad en soms moeilik vir my om die klippe te klim, maar eindelik is die kasteel daar. Archie en Chrismari klim tot heel bo en ek wag op hulle op ’n klip. Dis ’n mooi uitsig op die baai hier van bo af.

Blomme-kinders

Uitsig van kasteel

Kasteel

'n Blommetjie langs die pad (Deon ons soek sy naam!)

Ons pak die terugtog aan en toe is ons natgesweet en moeg. Na ’n bietjie nat oor ons lippe, gaan stort ons en maak gereed vir die aand se uiteet. Chrismari lyk te pragtig in haar nuwe rok en fladder soos pragtige vlinders na Aurora Restaurant.

Nuwe rok

Aurora restaurant

Die kos is ’n feesmaal. Ons bestel twee mezes. En vir hoofgereg bestel ek lamskenkel en die ander twee ’n visbredie. Ons al drie stem saam, dis nog van die lekkerste wat ons al hierdie jaar in Turkye geëet het. Dis net jammer dat hulle 20 lire vasmeerfooi vra. Dis die eerste keer in Turkye waar ons by ’n restaurant kaai vir vasmeer moet betaal. Gewoonlik werk dit so – as jy daar vasmeer, moet jy by hul restaurant eet en vasmeer is gratis!?

Lamskenkel

Visbredie

Bozburun. Yesilova Körfezi.

26 Mei 2017. Vrydag.

Söğüt tot Bozburun

Na ’n nag van bietjie vlak water en anker intrek om in dieper water te kom, is die nuwe oggend vars op ons voorstoep. Blinkoog en blinkglad. Dis weer dieselle ou storie. Anker op en weg is ons na Bozburun, 6 myl, net ’n hanetree vêrder.

Söğüt - Vroegoggend

Die omgewing is baie mooi. Chrismari stamp haar kop en tone ’n paar keer. Ek weet nie of sy skelmpies ’n matrooswoordjie gee nie, maar elke keer na die stampery, lag sy vreeslik lekker vir haarself.

Ons seil vir ’n entjie, maar Gus werk nie saam nie en ons laat sak dit maar weer. En so, al varende, kom ons by Bozburun aan. Ons gaan hawe toe en hoop vir ’n plek. Die haweman blaas die fluitjie en wys ’n plek aan. Archie tru, ek gooi die anker, Chrismari help met die agtertoue en vas is ons.

Bozburun

Voorrade koop is eerste prioriteit en ons kom met swaar gelaaide rugsakke by Maja aan en alles moet ’n bêreplek kry. Toe gaan ek en Chrismari dorp om inkopies te doen. Ek koop vir my ’n mooi armband en Chrismari koop ’n mooi rok. Die kaptein het mos hoeka vir Chrismari aangespreek omdat sy nie ’n rok het nie. Nou ja, as die kaptein praat, moet jy luister.

Ou rok

Ons bring die middag rustig deur. Party slaap, ander lees. Bozburun is ’n pragtige dorpie sonder fieterjasies en pretensie. Veral Archie hou baie van die plekkie. Ons is darem ook nie net lui nie en ek en Chrismari besluit om ons vuil wasgoed in die openbaar te was. Dis net emmers en skuimbolle en shwie-shwie, skoon is die wasgoed. Toe hang ons dit op .En ons kyk trots na ons skoon klere wat op die draad van ons geliefde Maja wapper.

Wasvrouens

Maak "snubber" reg

Die aand is dit Chrismari se beurt om kos te maak en sy tower vir ons ’n heerlike hoenderdis op. Ons smul te heerlik.

Söğüt. Yesilova Korfezi.

25 Meı 2017. Donderdag.

Catal Bükü tot Söğüt

Die oggend is pragtig. So, ek dink dis die regte tyd om ’n fotosessie te hê. Ons drapeer vir Chrismari voor teen die genoa se paal en maak haar glimlag en siedaar. Te pragtig. Ek en die kaptein glimlag ook so ewe vir die kamera, want dis nie elke dag wat ons saam gekiek kan word nie. 

Chrismari

Chrismari

Ek en Archie

Die donkie, Sarel

Haal wasgoed af

Toe vertrek ons na Söğüt, 15.2 myl. Daar is net ’n ligte briesie wat waai en die kaptein dink nie eers aan seile span nie. Ons vaar naby Symi eiland verby en ek dink aan my suster, Elize, wat so lief vir dié eiland is. Maja prrr ritmies voort. Vorentoe, altyd vorentoe.

Ons vaar by die Yesilova Korfezi in en doer voor is Söğüt. Ons wil kyk of daar nie ankerplek is nie. Die baai is meestal diep en ons gee amper moed op. Die kaptein volhard in die soeke na ’n heenkome en jouwaarlik, hy vind ’n geskikte plek en ek gooi die anker op ’n mooi stuk sand en hy byt behoorlik. “Home is where the anchor drops”.

Die water lyk heerlik en sommige van ons kry haar eerste swem van die toer in. Dis maar koud, maar toe ons eers in is, swem ons heerlik.

Meerminne

Dis ’n luilekker middag op Maja waar ons lees en gesels en later, toe die skemer daal,wyn ons drink en geniet aandete. Dis windstil in die baai. Soms sug Gus net liggies. Ek vertel vir Chrismari al die grappies wat ek ken en haar skaterlag vul die baai.

Catal Bükü.

24 Mei 2017. Woensdag.

Çiftlik tot Catal Bükü

Behalwe van Chrismari, wat ’n nagmerrie gehad het, het die res van ons heerlik geslaap. Die nagmerrie hou ook nie daar op nie. Toe sy haar wasgoed afhaal, val haar ondergoedjie in die see. Archie is skoon ontstig en wil dit uit die see uitvis, maar hy kry nie Fanie se hengelboks nie. Die Turkse buurman vang toe die ondergoedjie met sy handlyn. Nou hoef Chrismari nie meer kaalstert te loop nie. Haar pantie is gered.

Pantie visserman

Ons vertrek na Catal Bükü. Die boek sê dis ’n fjord tipe baai met kristalhelder water. Dit is 14 myl tot daar. Ons seil nie, want Gus waai liggies van voor.

Daar is geen skets of beskrywing van die plek nie en ons vaar maar versigtig in. Daar is net plek vir een jag in die baai en gelukkig is daar geen jag daar nie. Die baai is ons s’n. Toue word gereed gekry, ketting en als. Dis weer ’n anker met ’n landlyn. Alles verloop baie glad. Archie swem land toe, maar die tou is te kort en Archie se ek moet nog anker gaan uitlaat. Ek was besig om te tru, toe los ek die helm, hardloop anker toe, laat anker uit, hardloop agtertoe om weer te tru, want nou trek Maja vir Archie van die landaf die see-in. Toe tru ek met mening, die anker trek styf en ek weet nie wat alles nog nie, maar toe is ons vas en ek uitasem.

Maak gereed

Maar die mooigeid van die baai vergoed daarvoor. Archie is toe so koud van al die geswem, dat hy nie ’n koue drankie wil hê nie, maar warm koffie. Wat die kaptein toe ook kry.

Ons gaan land toe en stap ’n ent en die baai lyk pragtig. Maja is stewig vasgemaak, sy kan nêrens gaan nie. Die water is uitlokkend blou en kristalhelder. Ai, maar dis mooi hier in ons eie baai!

Land toe

Bult op

Catal Bükü

Chrismari

Ek

Windverwaaid

Çiftlik.

23 Mei 2017. Dinsdag.

Joya Del Mar Marina tot Çiftlik

Dis vanoggend Chrismari se nooiensvaart op Maja. Ons gaan vir oulaas dorp toe met die dolmus. Ons ry so gereeld op die bussie dat die bestuurder ons al ken. Na die aankope maak ons gereed vir die vetrek en verlaat Joya Del Mar. Ek het vreeslik baie van die plek gehou. Ons vaar na Netsel Marina toe waar ons diesel gaan ingooi en swartwater gaan uitpomp. Op pad na die marina keer die hawepolisie ons voor. Hulle wil die bootpapiere sien en ook weet wie aan boord is. O maggies! Till en Andree is nog op ons lys en Chrismari is nog nie op nie. Ons word aangeraai om dadelik ons sake in orde te kry.

Chrismari se nooiensvaart

Ons gooi diesel in, pomp swartwater uit en toe gaan anker ons maar in Marmaris se baai en die kaptein vat vir Dinkie en jaag land toe, kry die hawemeester gelukkig maklik en kry ons sake in orde. Toe is Chrismari nie meer ’n onwettige immigrant nie en ons vat die pad na Ciftlik, 14.9 myl.

Soos gewoonlik waai die manne op die kaai soos windmeulens en oudergewoonte gaan ons na Mehmet se plek toe. Ons maak vir Maja vas en siedaar. Dis tyd vir “cold beverages”. Chrismari is dadelik op haar pos en skink.

Die plek is vir my nog net so mooi soos altyd. Die berge is hoog, die water helder en die pier is baie verbeter, glad nie meer so wankelrig nie. Ek voel skoon tuis.

Mehmet's Place

By die kaai

Çiftlik Baai

 

Die aand gaan eet ons uit by die restaurant en Chrismari  bestel ’n groentedis en ek en Archie eet swaardvis (wat eintlik nie so lekker was nie). Die diens is uitstekend en hulle koer behoorlik rondom ons om seker te maak dat alles aan tafel seepglad verloop.

Archie, ek en Chrismari

Swaardvis

Groentekasserol

 

Ons is om een of ander rede is ons baie moeg en gaan klim in die vere en Crismari het ’n vreeslike nagmerrie. Haar kar word gesteel en nog ’n paar rampe tref haar. Sy word wakker en gelukkig is niks van die droom waar nie.