Bozburun. Yesilova Körfezi.

26 Mei 2017. Vrydag.

Söğüt tot Bozburun

Na ’n nag van bietjie vlak water en anker intrek om in dieper water te kom, is die nuwe oggend vars op ons voorstoep. Blinkoog en blinkglad. Dis weer dieselle ou storie. Anker op en weg is ons na Bozburun, 6 myl, net ’n hanetree vêrder.

Söğüt - Vroegoggend

Die omgewing is baie mooi. Chrismari stamp haar kop en tone ’n paar keer. Ek weet nie of sy skelmpies ’n matrooswoordjie gee nie, maar elke keer na die stampery, lag sy vreeslik lekker vir haarself.

Ons seil vir ’n entjie, maar Gus werk nie saam nie en ons laat sak dit maar weer. En so, al varende, kom ons by Bozburun aan. Ons gaan hawe toe en hoop vir ’n plek. Die haweman blaas die fluitjie en wys ’n plek aan. Archie tru, ek gooi die anker, Chrismari help met die agtertoue en vas is ons.

Bozburun

Voorrade koop is eerste prioriteit en ons kom met swaar gelaaide rugsakke by Maja aan en alles moet ’n bêreplek kry. Toe gaan ek en Chrismari dorp om inkopies te doen. Ek koop vir my ’n mooi armband en Chrismari koop ’n mooi rok. Die kaptein het mos hoeka vir Chrismari aangespreek omdat sy nie ’n rok het nie. Nou ja, as die kaptein praat, moet jy luister.

Ou rok

Ons bring die middag rustig deur. Party slaap, ander lees. Bozburun is ’n pragtige dorpie sonder fieterjasies en pretensie. Veral Archie hou baie van die plekkie. Ons is darem ook nie net lui nie en ek en Chrismari besluit om ons vuil wasgoed in die openbaar te was. Dis net emmers en skuimbolle en shwie-shwie, skoon is die wasgoed. Toe hang ons dit op .En ons kyk trots na ons skoon klere wat op die draad van ons geliefde Maja wapper.

Wasvrouens

Maak "snubber" reg

Die aand is dit Chrismari se beurt om kos te maak en sy tower vir ons ’n heerlike hoenderdis op. Ons smul te heerlik.

Söğüt. Yesilova Korfezi.

25 Meı 2017. Donderdag.

Catal Bükü tot Söğüt

Die oggend is pragtig. So, ek dink dis die regte tyd om ’n fotosessie te hê. Ons drapeer vir Chrismari voor teen die genoa se paal en maak haar glimlag en siedaar. Te pragtig. Ek en die kaptein glimlag ook so ewe vir die kamera, want dis nie elke dag wat ons saam gekiek kan word nie. 

Chrismari

Chrismari

Ek en Archie

Die donkie, Sarel

Haal wasgoed af

Toe vertrek ons na Söğüt, 15.2 myl. Daar is net ’n ligte briesie wat waai en die kaptein dink nie eers aan seile span nie. Ons vaar naby Symi eiland verby en ek dink aan my suster, Elize, wat so lief vir dié eiland is. Maja prrr ritmies voort. Vorentoe, altyd vorentoe.

Ons vaar by die Yesilova Korfezi in en doer voor is Söğüt. Ons wil kyk of daar nie ankerplek is nie. Die baai is meestal diep en ons gee amper moed op. Die kaptein volhard in die soeke na ’n heenkome en jouwaarlik, hy vind ’n geskikte plek en ek gooi die anker op ’n mooi stuk sand en hy byt behoorlik. “Home is where the anchor drops”.

Die water lyk heerlik en sommige van ons kry haar eerste swem van die toer in. Dis maar koud, maar toe ons eers in is, swem ons heerlik.

Meerminne

Dis ’n luilekker middag op Maja waar ons lees en gesels en later, toe die skemer daal,wyn ons drink en geniet aandete. Dis windstil in die baai. Soms sug Gus net liggies. Ek vertel vir Chrismari al die grappies wat ek ken en haar skaterlag vul die baai.

Catal Bükü.

24 Mei 2017. Woensdag.

Çiftlik tot Catal Bükü

Behalwe van Chrismari, wat ’n nagmerrie gehad het, het die res van ons heerlik geslaap. Die nagmerrie hou ook nie daar op nie. Toe sy haar wasgoed afhaal, val haar ondergoedjie in die see. Archie is skoon ontstig en wil dit uit die see uitvis, maar hy kry nie Fanie se hengelboks nie. Die Turkse buurman vang toe die ondergoedjie met sy handlyn. Nou hoef Chrismari nie meer kaalstert te loop nie. Haar pantie is gered.

Pantie visserman

Ons vertrek na Catal Bükü. Die boek sê dis ’n fjord tipe baai met kristalhelder water. Dit is 14 myl tot daar. Ons seil nie, want Gus waai liggies van voor.

Daar is geen skets of beskrywing van die plek nie en ons vaar maar versigtig in. Daar is net plek vir een jag in die baai en gelukkig is daar geen jag daar nie. Die baai is ons s’n. Toue word gereed gekry, ketting en als. Dis weer ’n anker met ’n landlyn. Alles verloop baie glad. Archie swem land toe, maar die tou is te kort en Archie se ek moet nog anker gaan uitlaat. Ek was besig om te tru, toe los ek die helm, hardloop anker toe, laat anker uit, hardloop agtertoe om weer te tru, want nou trek Maja vir Archie van die landaf die see-in. Toe tru ek met mening, die anker trek styf en ek weet nie wat alles nog nie, maar toe is ons vas en ek uitasem.

Maak gereed

Maar die mooigeid van die baai vergoed daarvoor. Archie is toe so koud van al die geswem, dat hy nie ’n koue drankie wil hê nie, maar warm koffie. Wat die kaptein toe ook kry.

Ons gaan land toe en stap ’n ent en die baai lyk pragtig. Maja is stewig vasgemaak, sy kan nêrens gaan nie. Die water is uitlokkend blou en kristalhelder. Ai, maar dis mooi hier in ons eie baai!

Land toe

Bult op

Catal Bükü

Chrismari

Ek

Windverwaaid

Çiftlik.

23 Mei 2017. Dinsdag.

Joya Del Mar Marina tot Çiftlik

Dis vanoggend Chrismari se nooiensvaart op Maja. Ons gaan vir oulaas dorp toe met die dolmus. Ons ry so gereeld op die bussie dat die bestuurder ons al ken. Na die aankope maak ons gereed vir die vetrek en verlaat Joya Del Mar. Ek het vreeslik baie van die plek gehou. Ons vaar na Netsel Marina toe waar ons diesel gaan ingooi en swartwater gaan uitpomp. Op pad na die marina keer die hawepolisie ons voor. Hulle wil die bootpapiere sien en ook weet wie aan boord is. O maggies! Till en Andree is nog op ons lys en Chrismari is nog nie op nie. Ons word aangeraai om dadelik ons sake in orde te kry.

Chrismari se nooiensvaart

Ons gooi diesel in, pomp swartwater uit en toe gaan anker ons maar in Marmaris se baai en die kaptein vat vir Dinkie en jaag land toe, kry die hawemeester gelukkig maklik en kry ons sake in orde. Toe is Chrismari nie meer ’n onwettige immigrant nie en ons vat die pad na Ciftlik, 14.9 myl.

Soos gewoonlik waai die manne op die kaai soos windmeulens en oudergewoonte gaan ons na Mehmet se plek toe. Ons maak vir Maja vas en siedaar. Dis tyd vir “cold beverages”. Chrismari is dadelik op haar pos en skink.

Die plek is vir my nog net so mooi soos altyd. Die berge is hoog, die water helder en die pier is baie verbeter, glad nie meer so wankelrig nie. Ek voel skoon tuis.

Mehmet's Place

By die kaai

Çiftlik Baai

 

Die aand gaan eet ons uit by die restaurant en Chrismari  bestel ’n groentedis en ek en Archie eet swaardvis (wat eintlik nie so lekker was nie). Die diens is uitstekend en hulle koer behoorlik rondom ons om seker te maak dat alles aan tafel seepglad verloop.

Archie, ek en Chrismari

Swaardvis

Groentekasserol

 

Ons is om een of ander rede is ons baie moeg en gaan klim in die vere en Crismari het ’n vreeslike nagmerrie. Haar kar word gesteel en nog ’n paar rampe tref haar. Sy word wakker en gelukkig is niks van die droom waar nie.

Rhodos.

22 Mei 2017. Maandag.

Vandag is die groot visum dag. Ons kry mos net ’n gratis Turkse visum vir 30 dae. Dan moet jy uit die land gaan en terugkom om ’n nuwe Turkse visum te kry, wat dan weer geldig is vir 30 dae. Ons kies gewoonlik ’n Griekse eiland wat naby Turkye is en vat dan die veerboot daarheen.

Vandag is dit Rhodos. In die reën klim ons die 9:15 veerboot en daar trek ons. Die see is rof en daar is ’n klomp mense wat seesiek raak. Ek kyk maar weg, voordat ek naar word. Dis is so ’n uur se vaar tot daar. Aan die oostekant van Rhodos is daar ’n donderstorm en aan die westekant skyn die son.

Welkom in Rhodos

Ons en al die toeriste van die kolossale skip, Thompson Dream, begin die stad plat te loop. Dit wemel en wriemel en krioel soos miere. Waar jy kyk, is ’n lyf. Veral ouer lywe, want dit lyk vir my of die ouer garde op die groot skip vaar. 

Woelige strate

Ons bewonder eers die Suleman Moskee. Die ronde dakke is altyd vir my mooi.  Ons loop na die kloktoring en het nog ’n mooier uitsig van die moskee, so tussen die bome deur. Die paleis is egter toe vir die dag, want daar is ’n “pease” konferensie. Al die toeriste draai teleurgesteld om as hulle die kennisgewing lees. Gelukkig was ek al vantevore daar.

Paleis

Suleman Moskee

Kloktoring

Vir my en Archie is dit natuurlik heerlik om in die Middeleeuse grag te loop. Die hoë mure troon bokant ons uit. Niemand sou die stad maklik bereik het nie. Oor hierdie mure sou hulle nie kom nie. Miskien die helde soos Superman, Batman, Spiderman! Ons betree die grag deur ‘n klein, donker tonnel naby die Hek van Johannes.

Donker gang

Loop in die grag

St Johannes Hek

Die Panagia tou Bourgou is ook bewonderenswaardig. Dis maar net ’n vreeslike naam vir ’n bouvallige kerk. Daar is nog ’n klomp ou goeters wat ek nie die name van ken nie. Maar Rhodos is vir my iets besonders.

Kerk

Ons stap hawe toe en die twee bokkies staan op kolomme waar die Kolosse van Rhodos in die verre verlede gestaan het. Die windmeulens staan roerloos in die wind. Vir draai is hulle nie lus nie.

Windmeulens

Bokkie

So gaan ’n dag in die besonderse toeriste dorp verby en skielik is dit weer tyd om huis toe te gaan. Ons klim die 17:00 veerboot en daar trek ons terug na Marmaris. Die keer is die see nie so rof nie en niemand word seesiek nie. Die Turkse stempel ons paspoorte en nou is ons weer wettig vir 30 dae.

Rhodos straat

Rhodos

Toe is dit die finale bed opmaak van Maja met die skoonste vars gewaste beddegoed en ons is reg vir Chrismari, ons gas van Suid-Afrika. Sy het in 1998 uit ons lewens gestap en vandag, vir die eerste keer in 17 jaar, sien ons haar weer. Ons vriend, Chris Joubert, verwys met reg na haar as die “verlore kind”.

Chrismari en Archie

En skielik is sy daar en al die verlore jare val weg en dis asof dit gister was wat ons haar gesien het. Welkom hier by ons op Maja.

Joya Del Mar Hotel Ankerplek. Marmaris.

18-20 Mei 2017. Donderdag-Saterdag.

Aşi Bükü tot Joya Del Mar, Marmaris

Ons vertrek uit ’n vreeslike bewolkte Pirate Bay na Joya Del Mar, Marmaris, 24 myl. Die see is glad en Gus is nêrens te sien nie. Die lug is verskillende skakerings van grys, gestroop van alle kleur. En so vaar ons maar verder.

Ou Gus blaas later net genoeg dat ons die groot, kragtige genoa kan span en ons seil lekker vinnig verder. Die swanger uitspansel is swaar gelaai en dis ook nie lank nie of die eerste druppels val na benede. Sukke sagte Kaapse motreën wat net-net natmaak. Gelukkig sit ons gewapen met ons reënbaadjies droog op die dek.

'n Brokkie sonskyn tussen die buie

Koud maar sonnig

Dit reën soms elders en soms by ons. Daar waar die water onegalig is, reën dit. Net plek-plek, nie oraloor nie. Tussen die buie kry ons so nou en dan 'n brokkie son. Ons seil voort, die myle lê agter ons en ook voor ons. Dis net ons drie - ek, die kaptein en Maja.

Ons vaar by die groot baai van Marmaris in en die see en wind is stil. Dis ook nie so koud meer nie. Sodra Gus gaan lê, vat hy die koue ook saam bed toe. Ons vaar na Joya Del Mar toe waar ons gaan anker tot Sondagoggend. Die baai is sonverguld.

Joya Del Mar ankerplek

Daai anker byt behoorlik en ons is tevrede met ons nuwe blyplek. Dis nog effens bewolk wat soms oorgaan in ’n effense reënbui. Toe trou jakkals met wolf se vrou. Dit reën terwyl die son skyn en ons word beloon met ’n pragtige reënboog wat twee potte vol goud het. Hy is met al twee punte aan die aarde geanker. 

Aan die einde van die reënboog

Die laatmiddag is magies en idillies mooi en Marmaris word skielik ’n rusplek vir my siel. Ek en die kaptein sit vol genoegdoening op Maja se dek en drink die skoonheid van die natuur diep in.

Ons wag op ons nuwe gas, Chrismari Bornman, wat Maandag by ons gaan aansluit. So nou is dit wasgoed was (as die weer dit gaan toelaat) en winkels toe gaan om voorrade te koop. Sondag, as ons na Joya Del Mar se boetiek marina toe gaan, is dit boot skoonmaak, stofsuig en al daai huisvrouwerk wat nooit klaarkom nie. Ons moet ook Maandag met die veerboot na Rhodes, Griekeland, toe gaan, sodat ons ons nuwe Turkse visums vir die volgende 30 dae kan kry.