Gökova Körfezi. Büyük Çati

17 Mei 2015.

Amazon Creek tot Büyük Çati

Dis ’n lui-lekker lewe hier in Turkye. Dis nou as Dinkie se motor nie breek nie .Ons staan op en Amozon Creek lyk spokerig in die vroeë môre. Misvingers gryp die bome en kruip in die rivier weg.

Spokerig

Weer ’n kort dag na Büyük Çati, 36°47.432 N, 28°00.839 O, 3.2 myl.  Voor ek nog ’n foto kan neem, is ons daar. Sommer maar net die Oos Aegan see, nog ’n dag, nog ’n baai, nog ’n anker. Die keer is dit ’n lang tou  anker, maar alles verloop goed.

Dis ’n regte Sondag. Rustig en gemoedelik. Langs ons is ’n seiljag net drie opgeskote kinders. Die gelag en gespeel van die kinders maak alles so normaal, so Sondag, ’n familiedag. Ek het net aangetroude familie hier vandag, ou Archie!

Familie boot

Ons stap die koppie uit en die baaie aan albei kante lyk pragtig vanuit die hoogte. Die water is soos ’n spieël in verskillende skakerings van blou. Die vissersbootjies is in die hawe (dit is nie eintlik ’n hawe nie), wag geduldig vir die vissermanne om hulle uit te vat see toe met die belofte van groot vangste.

Maja met haar toue

Büyü Çati

Two Tree Cove

Uitsig oor vissersbootjies

Êrens kraai ’n hoenderhaan.

Amazon Creek.

 16 Mei 2015.

English Harbour tot Amazon Creek

Nee, ons is nie ontvoer nie! Ons is nie in die Amasone nie. Hierdie Amazon Creek, 36°49.900 N, 28°03.272 O, is in Turkye. En dis nie weer ’n verneuk dag nie, dis 19 myl tot daar. Ver, aan die oorkant van die golf, staan die hoë berge met hulle voete in die see. Toe dié kant van die golf gemaak is, was daar net platter berge oor.
 

Anna se kussings

Ons maak ’n draai by Kargilibük en later by Tuzla Köyü maar besluit ons wil nie by enige van die twee anker nie en vaar verder. Dis ’n stil dag, want Gus lê êrens rond. Maar ek kla nie.
 

Kargilibük

Kargilibük se uitgang

Op pad na Amazon Creek

My rots

Amazon Creek is ’n stil baai waarin die Baykusrivier uitmond. Hier is ook ’n swemplek vir piekniekgangers wat heerlik in die baai swem. Dis regtig somer in Turkye. Ons gooi maklik anker, maak ons tuis en besluit om te gaan stap. Die boek sê ook jy vat vir Dinkie en dan ry jy in die rivier op. Dit sê nie jy moet jou Dinkie se motor afhaal nie as jy in die ou riviertjie opvaar nie.
 

Amazon Creek

Prag uitsig

Baai langsaan

Ons klim in ons ou gewillige Dinkie en ek vra vir Archie of ons nie maar die roeispane moet saamvat nie. Hy sê Dinkie is propvol petrol, roeispane is nie nodig nie. En daar trek ons eers na die jetty toe om daar uit te klim om te gaan stap. Daar is dennebome oral wat die uitsig na die baai versper. Terug na Dinkie en ons laat spaander rivier toe. Dinkie se ou motortjie brul en hou pragtig tussen die klein boeie wat die kanaal aandui. Dis maar ’n ou vlakkerige riviertjie hierdie, so ons vat dit maar stadig.

En skielik – klonk! Ons tref ’n blerrie klip en die motor stol en dit stop. Archie kry dit weer aan die gang, die motor loop, maar die propeller draai nie. Dit raas net. Ek vermoed dadelik die ergste – Dinkie is moer toe. Nou is Meneer en Mevrou Boon baie ver van Maja af, met ’n stukkende Dinkie en sonder roeispane.

Dankie tog vir die vlak water, want ek sit nou soos Koningin Elizabeth in Dinkie en Archie trek ons met die tou wat aan Dinkie se snoet vas is deur die vlak water. Hy loop deur die modder en oor klippe en eindelik is ons uit die rivier. Nou is dit nog net die stuk in die baai na Maja wat in die middel van die baai lê. Gelukkig is die kant van die baai baie vlak en Archie kan Dinkie steeds trek tot ver verby die jetty. Toe trek ek my Hotters (skoene) en kouse uit en klim uit vir die swem.
 

Trekmuil

Archie maak die snoettou van Dinkie om sy lyf vas, want hy swem voor en ek skop agter. Ons swem en skop vir die vale totdat ons so 50m wind-op van Maja is. Ons draai en swem in die rigting van Maja met Gus wat ons so ’n hupstootjie gee. Eindelik is ons daar en Archie haal die motor af om ondersoek in te stel.

Toe hy die propeller afhaal, vind hy dat die “shear pin”het sy werk gedoen en het afgebreek. Dit is ’n veiligheidsmeganisme wat verhoed dat die ratkas skade kry as die propeller iets, soos ’n klip, tref. Ons het nie ’n spaar shear pin nie en ek dog eers Archie gaan een met Pratley Patty maak (hy gebruik dit vir alles), maar Mr Fix-it gebruik ’n dik stuk koperdraad daarom dit tydelik reg te maak. Dinkie mag nou net in diep water vaar totdat Arch ’n shear pin koop en insit. Dankie tog, geen skade!

Ek het nogal gewonder hoe dit vir al die swemmers gelyk het. Hulle gaan almal in die rivier op met gehuurde roeibootjies en hier kom die seiljagters ewe windgat op Dinkie aangejaag en ’n ruk later word Dinkie getrek en uitgeswem terug seiljag toe. Lekker kykgenot vir hulle!

Die res van die dag het sonder voorval verloop!

Derğirmen Bükü.

15 Mei 2015

Söğüt tot Değirmen Bükü

Ons staan lui op. Vandag is ’n sommer net ’n verneuk dag. ’n Dag wat nie ’n dag is nie. Of het ek dit gister ook gesê? Dis ’n luilekker 4myl na Derğimen Bükü, 39°55.366 N, 28°09.440 O, net minder as ’n uur se vaar. Ons vertrek 11:00. Ons het weer ’n hele paar wegpunte wat ons moet volg, anders vaar ons in eilande vas.

Zeytinli Eiland links

Te gou is ons daar. Ek vermoed ons is besig om vakansie te hou, maar Archie moet dit net nie agterkom nie, want dan sal hy weer dinge begin uitdink om te doen.

Ons gooi anker in lekker taai modderige grond (die boek sê so) met baie goeie houkrag. My tipe plek. Die baai is amper geslote, so die uitsig is beperk, maar ons geniet die rustigheid. Ons is te lui om land toe te gaan. Ons is net rustig.

English Harbour

English Harbour

Die English Harbour, waar ons is, is een van die inhamme van die Değirmen Bükü baai. Dit het die naam gekry omdat die Engelse torpedo bote in die Tweede Wêreldoorlog bedags hier geskuil het, totdat hulle in die nag kon uitgaan om die Duitsers te jag. 

Archie is Engels en ek het ’n bietjie Duitse bloed van my ma se kant af ...

Söğüt.

14 Mei 2015

Şehir Adalari tot Söğüt

 

Ons staan lui op. Vandag is net sommer ’n verneuk dag, ’n dag wat amper nie ’n dag is nie, want dis ’n luilekker 4 myl na  Söğüt, 36°55. 366 N, 28°11.273 O.

Ons vaar verby die agterkant van die eiland en sien vir oulaas nog ruïnes.  

Stukke van die stadsmuur

Ruïne

Ons mis hier en daar ’n klip en voor ons is die Karacasöğüt jetty. Ek roep op die radio, maar niemand antwoord nie. Ons vaar nader in die hoop dat iemand ons sal sien, maar niemand is so blind soos die een wat nie wil sien nie. Iemand moet vir ons die vasmeertou gooi.

Karaca Eiland

Söğüt Baai

'n Visserman help ons. Maar eerder van die wal in die sloot. Ek staan reg met my boothaak om die tou te haak, maar hy beduie hy gaan gooi. En hy voeg die daad by die woord en gooi my amper dood met die tou. Die blerrie tou kom gekoek op my af. Ek vang, maar dit sit aan die bimini en aan ander uitsteeksels vas. Wat besiel die man om die tou te gooi? Ek vat die koekspul en hardloop vorentoe om te snoet te gaan vasmaak. Ek het geen idee waar die voorpunt of agterkant van die tou is nie. Ek trek en trek en halleluja, die tou trek styf.

Maar intussen, “back at the ranch”, vrek Maja se motor. Ek hoor Archie sê: ”No, no!” Met die hele gooi gedoente van die tou en die onbeholpe helper, het die vasmeertou se dun tou in die propeller gekoek. Gelukkig teen baie lae revolusies. Ons is toe darem vas, maar nou is dit weer reddingswerk. Gewapen met die snorkel swem Archie onder Maja se pens in. Hy moet die tou ontkoek. Dan skep hy asem, dan ontkoek hy weer. Daai tou sit! Maar ou Archie glo aan volharding en hy hou aan en aan. Mens het ook net soveel asem voor jy weer moet skep. Daar is nog net een draai on los te maak. Later kom bekyk die jetty man die besigheid. Uit met die hemp en in die water en hulle kry die tou los. Sonder enige skade.

Reddingswerk

"Mission accomplished"

Die internet is op en ons moet Marmaris toe om te gaan koop. Ons klim die dolmus 12:00 en na 45 minute is ons daar. Ons geniet die rit baie, want dit is pragtig bergagtig hier.

Ons kry sommer maklik vir Turkcell en Archie koop sy internet. Ons dwaal maar daar rond, want die dolmus ry eers 18:30 terug. Die kamera sê sy battery is pap en geen foto’s word toe verder geneem nie. Die terugrit is net so mooi.

Terug by Maja

Şehir Adalari

13 Mei 2015

Van Çokertme tot Şehir Adalari

 

Vandag was deur en deur ’n vısuele dag. ’n Dag van siengenot, van oogplesier.

’n Nuwe dag begin en ons is op en wakker om te vertrek. Ons is voor die son op, toue word losgemaak, anker opgetrek en weg is ons na Şehir Adalari, 36°59.647 N, 28°12.460 O, 24 myl. Die son kom oranje-warm oor die berg op en werp sy skel strale op die see, wat dit versag tot roosgoud rimpels wat rol.

Oranje-warm ...

... met roosgoud rimpels

Die berge staan met hulle voete in die see terwyl hulle hoog oor die see uitkyk na daar ver. Maja prrr lustig en vrolik voort. 

Voete in die see

Na 20 myl kom ons by Akbük Limani. Ons wil die plek net van nader bekyk. Die Aegan Clipper staan in die baai op anker. Ons maak 'n draai in die baai en vat die pad verder na Sehir Adalari.

Akbük Limani

Ons vaar die baai in en die toerbote staan die kaai vol. Ons anker toe maar ’n redelike ent van hulle af, want on weet nie waar hulle ankers is nie. Voor die reën wat hulle voorspel het, sit Archie Dinkie se motor versigtig op (hy is bang hy laat dit in die see val) en ons gaan land toe.

Ons besoek die baie geskiedkundige eiland met vollop ruïnes van die antieke tyd. Ons loop die pad na die verlede en sien die kerk van ouds, die basilica, die agora. Die mooiste vir ons is die teater. Dit kon 2 500 toeskouers huisves. Ek neem my sitplek in en wag vir die skouspel om te begin. Maar al wat ek sien, is ou Archie. Oral staan ou-ou olyfbome. Maggies, maar dis mooi!

Kerk

Teater

"Let the show begin"

Marieks op die muur

Die groot trekpleister is Cleopatra se strand. Daar word oorvertel dat Cleopatra en haar Antony baie tyd hier op die strand deurgebring het. So groot was haar liefde vir hom, dat sy ’n skeepsvrag vol sand van die Sahara woestyn laat kom het om op die strand te gooi. Deskundiges het die sand blykbaar ontleed en bevind dat dit inderdaad sand van die Sahara is en dat die tipe sand nie in die omgewing voorkom nie.
 

Cleopatra se strand

Daar word baie gedoen om die strand te bewaar. Daar is ’n bewaarder wat die sand bewaar. Hy kyk dat besoekers nie sand steel nie, wat in die verlede dikwels gebeur het. Jy mag glad nie op die sand loop nie, dis is toegespan. Hulle het trappe gemaak waarop jy loop as jy wil gaan swem. Baie voornemende Cleopatras swem hier en word dan uit allerande hoeke deur hulle Antonies afgeneem. O, die ydelheid.

Moderne Cleopatra

Ek en Archie sit heerlik vir die baaiers en kyk. Ons het nie geweet ons mag swem nie en het nie ons swembroeke saamgebring nie. Archie het voorgestel dat ek in my onderklere moet swem, maar ek het hom net ’n vuil kyk gegee. Ons verkyk ons aan ’n man met ’n “hemp tan”. Almal swem, jonk en oud, mooi en lelik, vet en maer.

 

"Raai van watter land kom hy vandaan?"

Na ’n genotvolle uitstappie gaan ons terug na Maja, wat soos gewoonlik rustig op haar pos effe ronddraai. Die toerbote verlaat die baai en dit word ons eie. 

Die dag is verby. Die son is ’n vlammende geel-oranje bal wat groet en stadig agter die berg wegsak, met net soveel grasie soos wat hy vanoggend sy veskyning gemaak het.

Dis dag ...

... en die vlammende geel-oranje aand