Itea.

26 Augustus 2017. Saterdag.

Isidoro Baai tot Itea

Isidoro het toe darem stiller geword in die nag. Gus was minder hewig en en kon heerlik slaap. Johan trek anker op en ons vertrek na Itea, 21 myl.

Isidoro is eintlik in ’n baie mooi omgewing en toe ek terugkyk na die baai, besef ek eers hóé mooi dit eintlik daar is. Dis hoeka ook die mooi, hoë berge wat die rukwinde veroorsaak.

Kaptein en Isidoro Baai

Hoë berge

Hoe later, hoe kwater! Ek nou verwys ek eintlik na Gus. Hy begin met mening te waai. Die see hardloop teen die land af. Dit waai tot 34 knope. Toe ons om die hoek gaan, wil die kaptein seil span. Die boek sê jy moet 2 myl van die land af seil, anders kan die windvlae jou skade aandoen. Dis by hierdie kus waar ons in 2014 op mense afgekom het wie se hoofseil en genoa in die rukwinde aan flarde geskeur is. Toe moet jy my hoor kla.

Ons seil en elke nou en dan vat Gus ons stewig vas en ons lê vreeslik skuins. En dit met ’n reeds verkleinde genoa. Dan kla ek eers. So nou en dan het daar selfs ’n matrooswoord uit my mond geglip. En dit voor die kinders!

Ons seil vir 2 ure met ’n topspoed van 7.3 knope. Nader aan Itea begin Gus bedaar en ons motor vêrder. Snaakse kus dié.

Itea

Ons kry alles reg vir alongside. Michelle en Johan sit die fenders uit. Archie kry die toue reg. En toe is ons slaggereed. Archie vaar meesterlik in die spasie langs die kaai en Johan klim af met die middel tou en maak vas. Ek gooi vir Michelle, wat soos ’n ribbok van Maja afklim, die snoettou en sy maak vas. So maklik met soveel werkende hande op Maja. Archie verstel die toue hier en daar en die drie van hulle is heel tevrede met hulle werk. 

Maak vas

Vasmaak span

Maja langs die kaai

Michelle sorg vir die laaste koue drankies van hul seilvakansie en hier is ons by hul eindbestemming. Die jonges gaan swem op die strand en geniet dit terdeë in Itea. Hulle stap omtrent die wêreld plat. Hulle kry ook vir ons ’n restaurant waar ons die aand kan gaan eet.

Laaste "cold beverages"

Jonges

Na die laaste skemerkelkie op Maja se dek, stap ons al langs die see na die eetplek en  smul aan ons laaste avondmaal, ’n bord vol calamari en slaptjips. Heerlik!

Oues

"Cheers"

Isidoro Baai.

25 Augustus 2017. Vrydag.

Vathi Baai tot Isidoro Baai

Gelukkig het ons nie gestrand nie en die anker word opgetrek en ons vertrek so gou as moontlik na die volgende baai, Isidoro, 25 myl. Die blerrie Gus waai dat dit bars en die deinings rol die baai in.

Ons vaar om die hoek en toe vat ons die see aan. Dis ’n lang pad en ons seil vir twee ure. So seil ons en lê skuins en stry ons al die pad. Later ruk Gus hom op tot 34 knope met tye. Die seile is gelukkig af en Maja beur teen die wind. Vir my is dit niks lekker nie. 

Johan en Michelle

Oggendskoot

Ons kom by ons baai. Die see is gelukkig stil en plat, maar Gus waai uit volle bors. Ons gooi anker en is stewig vas en Maja tol en draai en swaai en dans na Gus se pype. Michelle en Johan is bietjie terleurgesteld dat hulle nie op hul laaste dag van anker heerlik in die see kan baljaar nie. Nee, ou Gus het ’n stokkie daarvoor gesteek.

Vang vis

Isidoro Baai

Die jonges is dapper genoeg om met Dinkie land toe te roei. Hulle stap oral rond en verken die plek. Die dorpie is pragtig en die berge baie hoog en majestieus. Gelukkig bedaar Gus wel ’n bietjie en ons ontspan heerlik op die dek terwyl ons aandete geniet.

Dapperes

Isidoro Baai

Later die aand gaan lê Gus en die stilte daal strelend en salwend op ons siele neer. Op die strand is daar ’n tipiese Griekse partytjie en die musiek hou aan en aan tot hanekraai, met die vuurwerke wat soos gewoonlik 02:00 afgevuur word dat hoor en sien vergaan. Hoor is hard, maar sien is mooi!

Vathi Baai.

24 Augustus 2017. Donderdag.

Daskalio tot Vathi Baai

My jongste seun, Gerrit, verjaar vandag. "Baie geluk, Gerrit."

Vroegoggend is pragtig by Daskalio. Ons klim in Dinkie en gaan land toe. Die son se warm gloed verlig die baai en spoel sy sonstrale oor almal. Dis pragtig.

Ons stap op en die uitsigte van bo af is asemrowend mooi. Daskalio, my Daskalio. Ons drink die omgewing in. Die hoë berge daar vêr. Hulle troon mistiek mooi oor die blou-blou see uit, soos bewakers van die skoonheid. Statig, stemmig, staties, sonder stem.

Hoofland berge

Ons stap verder. Die rotse is kontras-wit met die blousel-blou see. Ek en Michelle sit en geniet die bekoorlike uitsig. Doer vêr onder in die baai lê Maja tevrede en wag op ons terugkoms.

Daskalio. my Daskalio

Dogter en Ma

Daskalio Baai

Om elke hoek wil die uitsig mooier wees. Al wat ons kan doen, is om ons te verlustig in die skepping en die volmaaktheid daarvan. 

Archie, ek en Maja

Daskalio Baai

Michelle en Johan

Die ou tjor staan nog op dieselfde plek waar ons verlede jaar ook gesien het. Groen en verroes, ’n blyplek vir seemeeue. Ons lyk omtrent of ons die nuutste vakansieklere vir ’n modetydskrif modelleer! Ons stap terug en Dinkie neem ons terug na Maja en ons maak gereed om te vertrek. 

By die ou tjor

Stap terug

Weereens is dit anker op en Johan kry die eer om dit op te trek en weg is ons na Vathi. Ons besef eers hoe goed is die skuiling by Daskalio toe ons uit die baai ry. Gus waai  dat die wit perdjies op die deinings ry. Ons span seil en seil vir ’n ruk. Ek hou mos nie eintlik van die geseil nie, veral as ons skuinslê, maar Michelle en Johan geniet dit saam met die kaptein.

Naby Alyki

Ons gooi eers by Alyki anker en Michelle en Johan gaan supermark toe om ’n paar voorrade te koop. Gus waai nogal en die twee roei dat dit klap. Dis nie lank nie, of hulle is terug met ’n klomp pakkies. Hulle het te lekker gekoop!

Archie en Michelle roei weer land toe om die vullis te gaan weggooi, want ons het vergeet om dit vir die twee jonges te gee. Toe almal weer aan boord is, trek Johan anker op en ons vertrek. 

Michelle en Archie

Ons kyk eers die sake by ’n ander baai uit, maar na hewige warm samesprekings besluit ons dat Vathi ’n beter opsie is. Dis ’n groot baai wat lank diep bly en dan skielik vlak word en ons gooi (te naby die land) anker. Vas is ons en amper op die strand. So naby was ons lanklaas aan die land. Archie swem en gaan toets die diepte en bevestig dat ons veilig is.

Die kinders gaan snorkel en ons swem. Vir my is die baai eintlik ’n anti-klimaks na so ’n mooi plek soos Daskalio. Ons eet sommer ontbyt vir aandete, pap en eier en Griekse spek.

Die aand rol Gus die see by die baai in en ons spoel nog nader aan die strand. Ek staan ’n paar keer in die nag op om seker te maak dat ons nie al gestrand het nie.

My Daskalio-borrel bars, want dit voel nou vir my of die skepping nie meer volmaak is nie.

Daskalio, my Daskalio en die Kanaal van Korinte.

23 Augustus 2017. Woensdag.

Korfos tot Daskalio via die Kanaal van Korinte

Dis vroegoggend opstaan en vertrek uit Korfos na Daskalio, 39 myl. Ons moet ook deur die Kanaal van Korinte gaan en dit kan ook baie tyd in beslag neem.

Johan wil weer visvang en dis nie lank nie of die eerste vis byt. Gaaf soos wat hy is, laat hy toe dat die kaptein die vangs intrek. Dis ook ’n tuna, maar weereens te klein vir die pan. “Ja, Fanie, die bemanning het al drie visse gevang!”

Nog 'n tunatjie

Kort daarna byt die vis weer, maar dit was seker ’n grote, want die lyn breek. Dis toe ook die einde van die visvang, want Johan het geen visgereedskap meer nie. Die hengelboks wat Fanie gebring het, het mos raaiselagtig spoorloos verdwyn.

Dis ’n lang pad en tot Michelle kry ’n beurt agter die helm. Sy doen goeie werk as stuurman. Ons vaar en vaar en uiteindelik kom die kanaal is sig. Nou is dit alongside en almal kry hulle opdragte. Archie stuur pragtig op die kaai af, Johan klim af met die tou en maak vas en Michelle help met die ander tou en help ook om die fenders hoër te stel, want die kaai is hoog.

Michelle agter die helm

Ek en Michelle bly by Maja en die manne gaan betaal die €156 vir die voorreg om deur die kanaal te vaar. Dis die duurste kanaal per kilometer in die wêreld. Sommer gou is hulle terug en ons wag vir die opdrag oor Kanaal 11 dat ons moet gereedmaak. Die vrou sê ons moet losmaak en by die breekwater gaan wag. 

Wag vir toelating tot die Kanaal

Toe wag en wag en wag ons en toe kom die opdragte. Hulle laat die vinnige bote eerste deurgaan en dan die seiljagte en laastens die Anna boot, wat ’n ekskursie boot is wat agies vir ’n rit deur die kanaal vat en dadelik omdraai en terugvaar. Maja is net voor Anna.

Die eerste bote vaar deur en toe is dit ons beurt. Die kanaal is 3.2 myl lank, 25m breed en 6.5m diep. Die kalkklip walle is tot 75m hoog. Daar is vier brûe wat die kanaal kruis. Wel, vir my bly dit altyd ’n emosionele ervaring om deur die kanaal te vaar.

Vier brûe

Kanaal van Korinte

Hoë rotswande

Michelle en Johan geniet dit terdeë. Hulle sit voor op Maja se snoet en verkyk hulle aan alles, soos twee regte agies. Die kaptein konsentreer om ons veilig deur die kanaal te kry en Maja prrrr ritmies voort. Net so bietjie vinniger as gewoonlik, want as jy te stadig ry, sê  die man op Kanaal 11 jy moet versnel.

Die einde van die kanaal is in sig en die kinders kyk na die hidroliese brug. Toe is ons deur en die Saronic see lê agter ons en ons is in die Golf van Korinte. Ons gaan nou aanstoot tot by Dhaskalio.

Einde van die Kanaal

Ons vaar vandag deur ’n baie diep stuk see van 638m en Michelle wil net soos my suster, Elize, in die diep water in die see spring. Archie merk die diepste punt op die GPS en toe ons daar kom, spring die twee jonges in die see. Michelle trek soos ’n boog deur die lug en Johan trek ’n vreeslike gesig toe hy spring. Hulle geniet dit vreeslik.

Michelle spring

Johan se beurt

Voor ons lê Daskalio en ons gooi op ’n ander plek anker as die vorige jare, nader aan die verlate klooster. Na vele samesprekings gooi ek en Johan die anker en ons is vas. Die kaptein gaan doen ondersoek en bevestig dat die anker klopdisselboom is.

Die kinders roei land toe en stap in die pynbos rond met hulle sloffies. Hulle roei terug in Dinkie en almal is vermoeid na die lang dag. Na ’n heerlike bord "Tuna al la Ansu", raak ons rustig en ek en die kaptein gaan kruip in. Wanneer die jonges ingekruip het, weet ek nie, want ek was reeds in droomland.

Land toe