Monemvasia

5 Junie 2018. Dinsdag.

Palaiokastro tot Monemvasia

Vandag is die groot dag. Ons gaan na Monemvasia, 28 myl. Rondom Kaap Malea. Die windvoorspelling lyk baie goed. Alles behoort glad te verloop.

Die boek sê as die Melteme waai, kan die rukwinde wat van die berg af waai jou seile skeur, maste breek en jou ook laat omslaan. Dan moet jy 3 myl van die kus af seil. Vandag is hier nie wind nie. Die see is glad. Deinings rol nog van gister se wind en al die skepe wat hier vaar. Ons kan baie na aan die kus vaar.

 

Vragskip

 

Naby die punt van die vinger is 'n eensame klooster. Geen motor kan daar kom nie. Daar bly nog 'n paar monikke daar. Die boek sê mens moet onthou om vir hulle te waai. En ek maak toe ook net so. Die oomblik is baie groot. Om so naby die klooster en die gevreesde Kaap Malea verby te vaar, bring trane in my oë.

 

Kastyberg

Verlate klooster

Waai vir die monikke

Klooster by Kaap Malea

 

Om die punt, op 'n seepgladde see en daar is die ligtoring. Hier êrens onder die see, lê 'n skeepswrak. Dit word op die Navionics kaart aangedui. Iemand anders was nie so gelukkig nie.

 

Kaap Malea se ligtoring

 

Nou is dit die langpad na Monemvasia. Ek en Archie maak beurte agter die helm, halfuur skofte. Ons Autopilot is mos stukkend. Gelukkig kom Monemvasia stadig maar seker nader.

Ons vaar by die hawe in en daar is net een plek. Archie tru, ek gooi en die ankerketting maak dit met twee skakels. Ons is nog bietjie vêr van die kant, maar die kaptein sal dit later kom fix.

Ai, dit voel heerlik om hier te wees. Baie van die jagte wat hier is, het die pad saam met ons gevaar. Ons is almal regte seilers. Geen charter bote nie, net egte seilers. Op almal se gesigte is genoegdoening. Gelukkig en tevrede. 

 

Welkom in Monemvasia

Monemvasia se kaai

 

Ek lê langbeen op die dek. 'n Seemeeu duik sekuur en vang 'n vis. Die Oostenrykse buurvrou sit op hul boot se snoet met haar poedel. Die Engelse buurvrou speel kitaar en sing saggies. Die kaptein lees boek.

 

Oostenrykse buurvrou

Engelse buurvrou

Kaptein

 

Die Finne, Sakari en Riita, nooi ons vir koffie. Hulle bederf ons met mastik, 'n drankie wat van boomtrane gemaak word, vrugteslaai, mastik-teebrood en koekies. 

 

Mastiklikeur

Mastik-teebrood

'n Reuse skilpad swem in die hawe rond. Ek het sowaar nog nie só ou grote gesien nie. 'n Visserman werk met sy nette. Dis heerlik in Monemvasia.

 

Reuse skilpad

Visserman

 

Ons koop tradisionele wors en nooi die Finne vir ete. Riita bring tamaties, met kapers, basiliekruid en feta as voorgereg. Ons eet wors, kapokaartappels en rooikool. Sakari is vreeslik lief vir aartappels. Ons lag omtrent vir hom toe hy nóg wil skep terwyl hy alreeds 'n berg aartappels in sy bord het. Ai, maar dis 'n heerlike aand saam met sukke goeie vriende.

 

Riitta, Sakari en ek

Riitta se voorgereg

 

Ons gaan slaap dankbaar en gelukkig, moeg en uitgeput. Ons is hier. Ons leef en beleef, bestaan en verstaan. Ons is.

Palaiokastro

4 Junie 2018. Maandag.

Frangos Baai tot Palaiokastro

Vandag is ons dag voor die groot dag. Môre is dit Kaap Malea. Ons groet die Finne wat vandag die groot tog aanpak. Ons sal hulle môre by Monemvasia sien. En weg is hulle.

Finne kom groet

Ons besluit ons is nie lus vir hop nie en gaan kyk hoe Palaiokastro, 5.5 myl, lyk. Dan is môre 2 myl korter. Dis aan die Peloponnisos se kant en beskut teen suidewind. Hier is dit heerlik rusti en geen gehop en gerol nie. Heerlik!

Dis maar 'n doodgewone klein hawe en glad nie mooi nie. Dis net 'n plek, ver verwyder van die prag van Frangos. Dis werklike doodgewone bestaan. Twee verlate seiljagte lê op hulle pense op die kaai, net effense gestut.  Hartseer.

Verlate seilbote

Ons gaan land toe. Palaiokastro beteken "ou kasteel". Van die ou kasteel is niks te sien nie. Dit is nou net 'n gedagte in die geskiedenis. Hier is darem 'n mooi kerkie. Ons stap terug en Archie vat die klouter-pad en ek vat die gewone pad.

Palaiokastro

Stap na die "kasteel"

Klouter-pad

Kerkie

Langs die see was daar eienaardige rotsformasies wat heel skulpe bevat het. Lyk soos 'n skulp wat in die rots vasgemessel is. Dis nie los nie, maar deel van die rots. Baie snaaks en interessant.

Eienaardige rotsformasie

Ek geniet die doodgewone plek, as doodgewone meisie saam met 'n besonderse kaptein.

Frangos Baai

3 Junie 2018. Sondag.

Arkhangelos Baai tot Frangos Baai

Vandag is ons op pad na Frangos Baai, 14.3 myl. Dit is aan die suidepunt van Elafonisos Eiland. Baie bote anker hier voordat hulle die berugte Kaap Malea aandurf. So, dit is ons voorland, want ons durf Dinsdag die berugte Kaap aan.

Kaap Malea in die verte

 

Ons is vreeslik verras om vir Belle amie, Sakari en Riitta se jag, in die baai te sien. Ons dog hulle is al lankal verby die kaap en by Monemvasia. Ons anker naby hulle. Nou is ons weer bure.

 

"Belle amie"

 

Hierdie baai is bekend vir sy pragtige deurskynende turkooi water. En sowaar, sandstrande. Pure sand, net soos in Suid-Afrika! Oral is swemmers. Toeriste kom van vêr om by die sand te kom. Hier in Griekeland is sulke strande 'n rare verskynsel. Mens kan net eenvoudig nie die water weerstaan nie. Ek swem uit plesier, maar eers swem Archie uit plig. Daar is wraggies al weer 'n stuk plasties in die propeller. En hierdie keer is dit 'n groot stuk plasties. Die water is heerlik!

Silwerskoon water

Weer in die propellor

 

Ons klim in Dinkie en roei land toe, berg se kant toe. Die Finne is ook in hul dinghie en kom groet.  Hulle sê hulle het hier vir ons gewag. Hulle het geweet ons kom vandag. Sukke gawe mense! Hulle is op pad strand se kant toe.

Ons sien die baai van bo af en dit is so pragtig. Dis die mooiste water wat ek nog in die jaar gesien het. Die jagte staan skitterwit in die plasse blou. Die wit sandstrande lê vol gelukkige mense. Die son skyn op hul bruin lywe en die ander baljaar in die water. Dis voorwaar 'n vakansie atmosfeer wat hier aan die orde van die dag is. Ek hou van die baai.

 

Frangos Baai

Frangos Baai

 

Ons stap rond en sien ook vir Sakari en Riita. Hulle het heerlik in die sand langs die strand gestap. Hulle is van Finland, seker ook nie sukke sandstrande gewoond nie! Hulle gaan iets by die restaurant eet en daarna by ons kom kuier. Hulle klim in hul dinghie om geld by Belle amie te gaan haal.

 

Sakari en Riitta

 

Dis maar 'n wipperige baai hierdie, want die see rol in as die suidewind waai. Dis maar hoe dit hier is.  Hier is nie baie ander plekke waar jy kan anker nie. Die skepe wat in die verte verbyvaar se deinings rol tot hier. Dan wip ons éérs! Mens sien omtrent altyd twee skepe op die gesigseinder. Baie besige seeroete dié.

Sakari en Riita kom kuier en ons meisies drink rooibostee en die manne drink bier. Ons laat hulle 'n knertsie van ons rakí proe. Net 'n knertsie, want dis baie sterk. 

 

Lekker kuier

 

Hulle gaan terug boot toe. Die aand kom met swier. Die lug is oortek met die mooiste kleure. Die jagte in die baai pronk teen die westerkim. Al sewe bote in die baai rol op hul eie ritme rond.

 

Sonsondergang

Arkhangelos Baai

2 Junie 2018. Saterdag.

Yithion tot Arkhangelos Baai

Ons bekruip daai derde vinger dag vir dag. Dis 17.8 myl na Arkhangelos Baai, ons rusplek vir die aand. Op pad kry ons weer ’n skool dolfyne wat met Maja speel. Hulle swem vir lank saam met ons. Hulle spring en duik die kant toe en daai kant toe. Heerlike kykgenot.

Dolfyn

Dit lyk of Gus vreeslik in die baai waai. My moed sak in my skoene. Maar die kaptein het ’n goeie keuse gedoen. Dit lyk toe wel of die baai baie goeie skuiling bied teen die noorde- en suidewinde wat waai.

Ons het ’n rustige laatmiddag en aand in die baai.

Laatmiddag

Vroegoggend

Vroegoggend

Yithion

30 Mei tot 1 Junie 2018. Woensdag tot Vrydag.

Porto Kayio tot Yithion

Ons gaan vir drie nagte by Yithion, 21.8 myl oorbly. Ons moet vir Elize en Fanie eers 10 Junie by Monemvasia kry. Dis aan die oostekant van die Peloponnisos. Ons is nog aan die westelike Peloponnisos.

Ons moet dan eers om die derde vinger gaan. Ak Malea is berug en gevaarlik. As jy die winde hier verkeerd tref, kan jy teëspoed optel. Ons vensterperiode om die tog aan te durf, volgens die weervoorspellings, is Sondag of Maandag.

 Ons verlaat  Porto Kayio en vaar noord en kry later vir Yithion in sig. Die hawe is duidelik uitkenbaar met die groot ligtoring wat 23 m hoog pryk. Snaakse hawe die. Daar is allerhande snaakse masjiene langs die kaai vasgemeer. Hier is ook seiljagte vasgemeer wat wag op die uitslae van boedels en hofsake. Maar gelukkig is daar plek vir ons.

Yithion

Ligtoring

So, hier is ons nou saam met Gus in die baai van Yithion en ons moet by die kaai vasmeer. Gus waai van die kant af. Archie tru en ek gooi die anker.  Dis totaal oor die bure se anker. Ek trek op.

Maar o weë! Ek het sy ketting. Archie sukkel sy ketting los en na, wat vir my soos 'n ewigheid voel, is ons los. Ons probeer weer. Gus waai ons en dis weer skeef. Die manne vergader nou op die kaai en beduie en gee raad.

Archie is 'n aanhouer en gee die bevel. Ons gaan weer probeer. Toe bewe ek al! Ek gooi, dit lyk goed! En ons is suksesvol! Ja, ons het bietjie terug aarde toe gekom in die proses. Ons voel toe soos internasionale poepholle!

Munisipale gebou

Waterfront

Toe gee ons waterpomp in. Ek stort en toe ek al die seepbelle wil sfspoel, is daar nie water nie. Die waterpomp pomp nie! Ek maak toe maar my waslap met yskaswater nat en vee die seep af. Die mense wat dink ek voer 'n idilliese bestaan, moet maar weer dink! 

Nou is dit al nag en Archie begin die waterpomp skoon te maak. Hy kry hom aan die werk, maar is nog nie heeltemal tevrede nie. Maar nou het ons ten minste weer water. Ek raak effe benoud. Ons kry oor 'n week kuiergaste!

Archie snuffel mos altyd in die marinawinkels. Die winkel het toevallig 'n waterpomp. Bietjie anders as ons s'n, maar die kaptein bekyk en ondersoek dit, en besluit om te koop. 

Toe begin sy werk van voor af. Die oue word uitgehaal. Na die eerste insitslag werk dit. Archie stort, maar as dit warm water pomp, raas dit vreeslik. Ek is in die badkamer en maak die kraan net klein oop, toe is daar 'n geluid en begin vreeslik te lek. Die pomp se vloei is te sterk vir ons pypsisteem. Idillies? Archie werk nou al twee dae aan die watersisteem. Hy sal maar môre aangaan, want hy moet eers goed koop om dit te maak werk.

Terug na die hardeware winkel en Archie koop allerhande goed, installeer dit en hoera! Dit werk! Ons sal die sake maar fyn dophou. Wel gedaan, Kaptein! En wat sê Archie? " 'n Kaptein se werk is nooit klaar nie!"

Voor die altar van SeaFlo

Ons verblyf in Yithion was nodig. Hier is ten minste winkels waar jy iets kan koop as jy dit nodig het as jy iets in Maja installeer.

Porto Kayio. Tweede vinger.

29 Mei 2018. Dinsdag.

Karovastasi tot Porto Kayio

‘n Nuwe dag breek aan. Party van ons in die dorp het beter as ander geslaap. Ons trek die anker gelukkig sonder voorval op. Dankie tog daarvoor.

Vandag vaar ons om die middelvinger van die Peloponnisos. Dis die tweede suidste punt van die Europese vasteland. Dis net 'n stuk van Gibraltar wat suider is.

Die weervoorspelling sê alles is piekfyn en ons voel gerus. Hierdie see in die deel van die wêreld is diep en kan rof raak. So, Porto Kayio, 26.6 myl, hier kom ons!.

Ons seil net vir 25 minute. Gus is maar 'n sug. Ek kla nie, nee ek is baie dankbaar. Die reuse klip, Capo Grosso, met 250 m hoog kranse staan grotesk en amper lomp in die see. Later is ons om die punt. Ak. Tainaron word versier met 'n pragtige groot ligtoring. Ons vaar met eerbied verby. Die tweede vinger van die Peloponnisos lê agter ons.

Capo Grosso

Ligtoring by Ak. Tainaron

Ons gooi anker in die baai. Kort daarna kom al die jagte wat saam met ons by Limeni was, een vir een in en gooi anker. Die Finne is vroeg vandag, want ons het hulle genooi vir aandete.

Porto Kayio

Neo-Maniote styl huise

Gus waai maar hier en niemand verlaat hulle jagte om aan land te gaan nie. 18:30 daag Sakari en Riitta op en ons het 'n heerlike aand van kuier, lag, gesels en boontjiebredie met sappige Griekse lam.

Lamsbredie

Kippis

Karavostasi, O. Limeni. Waterkaskenades.

28 Mei 2018. Maandag.

Koroni tot Karavostasi

Met Koroni wat in Archie se hart gekruip het en die mooi kasteel wat die herinneringe vanmelewe lewendig hou, vertrek ons na Limeni, 22.4  myl. Dis sommer reguit oor die see. Geen afdraai, geen kronkelpad. Net reguit. Vorentoe altyd vorentoe.

Ek voel dolfyne aan en my oë staar stip oor die water. En sowaar, daar is hulle. Sommer 'n stuk of twintig. Dis van daai tipe wat baldadig uit die see spring en sierlik terug plons. Hulle speel met Maja. Haar pens lyk seker vir hulle soos 'n groot vriendelike moeder dolfyn.

Hulle is onderdeur, dan swem hulle langs Maja. Duik diep af ondertoe. Alles word met 'n tergende spoed gedoen. Foto's neem is nie maklik nie. Hulle laggende gesigte is pragtig. Ek hoor ook duidelik hoe hulle roep.

Dolfyne

Neusgat

So swem hulle lank saam met ons totdat hulle later hulle die onbekende dieptes gaan opsoek.

Van dieptes gepraat! Vandag vaar ons in 'n stuk see wat 1 150 m diep is. So, vandag gaan Michelle en Johan se diepsee-spring rekord spat.

Ons kry die plek wat Archie op die kaart gemerk het. Ons stop en maak gereed. Die blou is diep. Dit voel of Neptunus sy reuse waterslange stuur en ons wil saamneem na sy tuiste in die donker dieptes.

Archie, ek bedoel Adam, spring eerste. Hy trek deur die lug, arms wyd verspreid. Sy lenige lyf tref die water en hy verdwyn in die dieptes. Hy kurkprop uit die water uit en die rekord is gebreek. Geluk kaptein!

Adam

Nou is dit my beurt. Ek spring minder sierlik. Eintlik sê Archie ek plons net in. Maar die diepsee-spring rekord word geëwenaar. Geluk eerste offisier! Michelle en Elize, nou sal julle moet uithaal om die rekord te breek!

Plons in die diepte

Ek sien 'n waterskilpad wat lui-lui swem na êrens. Ek sit nog so agter die helm en hoor 'n klapgeluid en Maja se enjin tril. Archie, as hooflid van Redding Internasionaal, kry die snorkel en die vabond is 'n tou in die propeller. 

Die vabond

Ai, sowat van waterkaskenades het ons lanklaas beleef. Limeni lê voor ons en ons vaar na die breekwater. Die boek sê jy moet hier alongside, maar daar staan reeds 'n ander jag wat op die gewone Griekse manier vasgemaak is. 

Ons is toe glad nie gereed vir die anker vasmaak nie en kry alles inderhaas gereed. Die man wys waar ons moet anker gooi. Daar is oral boeie en bootjies in die water vasgemaak. Die man sê ons moet gooi. So gooi ek toe tussen die boeie en bootjies anker en hoop vir die beste.

Vas is ons. Archie gaan stel ondersoek in en sê die bodem lyk soos 'n spinnerak van toue en ysters. Maar ons anker is veilig. Later trek die Franse aan die eenkant van ons in en die Italianers aan die ander kant in. 

Limeni Baai

Karavostasi Kaai

Baie later, 20:30, kom die Finne daar aan. Die gawe visserman besef daar is geen heenkome vir die Finne nie en verlaat die kaai om die plek aan die Finne af te staan. Met lazy line en al. Hulle hoef nie eers in die tou-moeras anker te gooi nie! Ek en Archie help hulle vasmeer.  Almal is vas en veilig, totdat Gus begin waai. Hy waai teen die anker en die boek sê dis nie goeie houkrag nie. Die Franse en Italianers is op in die nag om hul ankers dop te hou. Die kaptein slaap natuurlik soos 'n flippen baba en ek lê groot-oog in die bed.