Skiathos

6 April 2022. Woensdag.

Daar is vandag veerboot stakings, so ons vertoef maar nog 'n dag in Skiathos. Staan lekker laat op en dwaal in Plaka rond. Dis die deel waar ons belanggestel het om 'n huis te koop. Maar ons het eintlik daarteen besluit. 

Sokaki Rooms

Church of the Holy Trinity

Ontbyt by die hawe

Skiathos

Ons begin soek na huise wat ons op die internet gesien het wat te koop was en spoor sowaar drie op. Dis amper soos skattejag. Ja nee, ons wil nie in Skiathos koop nie. Baie van die huise hier het nie see-uitsig nie. 

Hou amper van hierdie huis

Archie gaan Germanos toe en gaan koop Griekse lugtyd en internet. Dit is nogal 'n tydsame proses. Nou is ons weer op die lug. Ons eet ons eerste gyros, heerlike Griekse straatkos.

 

Die lang reis

4 en 5 April 2022. Maandag en Dinsdag.

" Nou is dit weer tyd om te groet. Tot volgende jaar, wanneer ons die volgende seiljaar aanpak". So het ek so ewe in September 2019 gesê. So asof dit vanselfsprekend is. Min het ek geweet wat voorlê. 'n Nare, vreemde virus, wat die wêreld en die volheid daarvan, verander het. Covid het 'n bangmaakwoord geword. Selfs mense wat ek ken, is dood. En die meeste mense wat ek ken, het die virus gekry. Ek en ou Arch is dit gespaar (tot dusvêr).

Die tasse is gepak en dis baaaie tasse. Die familie het afskeid geneem en Francois, my oudste seun, neem ons en die magdom bagasie, lughawe toe. Hy laai ons sommer net af, ons groet en ons reis na die bekende onbekende begin. Eers is dit die rapid antigen covid toets, wat die Grieke vereis. Ons slaag die toets! Dis net papiere, covid toetse, vaccine sertifikate, paspoorte, boarding pass. Ons moet kophou om niks te verloor nie.

Archie, ekke, Michelle met Mia, Johan, Roelien met Olivia, Francois en Pa

Die vlug van Qatar is met 'n uur vertraag. Ek aard na my oorle ma en ek wonder al klaar of ons betyds gaan wees vir ons volgende vlug na Athene vanaf Doha. Ons het net 1h15min om die volgende vlug te kry en die blerrie vliegtuig is klaar 'n uur laat! Donnerdag, kan alles maar nie liewer glad verloop nie!?

Ons sit heelagter in die vliegtuig. En as ek sê heelagter, bedoel ek héélagter. Teen die agterse muur. Dit beteken ons gaan lank vat om uit die groot voël te kom. Die lugwaardin verseker ons dat hulle bewus is van die situasie en die vliegtuig sal vir ons wag. Toe voel ek beter.

Die vliegtuigkos is die slegste wat ek nóg geëet het. Hondsleg. Ek sluk dit af met 'n glasie rooiwyn (ek het eintlik vir wit gevra). Die Afrikaanse jongman wat langs my sit, sê sy meisie in Amerika is nog 'n "virgin" en hy is spyt hy is nie meer 'n "virgin" nie. En ek wonder hoekom hy dink ek moet dit weet.

Op Doha gekom, is ons amper laaste uit die vliegtuig, en ons ander vlug vertrek amper. Archie is vlugvoetig voor en ek met my bilaterale knieë, gee my beste en ons wedloop na die regte hek begin. Op 'n stadium is daar iemand wat sê:"Athens", en in 'n rigting wys. Ons kom oop en toe by die regte hek aan, gaan deur (ek dink ons het in ons haas voor 'n paar mense ingedruk wat nog besig was om te "board").  En ons is op die vliegtuig. Daai vlug is toe ook vertraag, want hulle moes ons bagasie van die ander vliegtuig kry. Wel, ons is toe verlig, doodmoeg en uitasem op die vliegtuig oppad na Athene. Langs Archie sit 'n Thailandse vrou wat niks Engels verstaan nie en sy staan toe op toe ons besig was om te land, tot Archie en lugwaardin se ontsteltenis. 

Toe ons op die lughawe in Athene kom, is ons altwee seesiek. Alles voel of dit beweeg. Na 9 ure op Athene se lughawe, vlieg ons uiteindelik Skiathos toe in een van daai vliegtuigies wat nog propellers het. Dit voel mos altyd vir my of hulle graag in die see wil val. Ons kom 22:00 in Skiathos aan. Doodmoeg. Ons is Maandag 14:30 by die huis weg en dis nou Dinsdag, 22:00. Lang reis!

George, van Sokaki Rooms, staan so ewe daar met 'n naambord en ons en die baie bagasie word aangery na ons blyplek vir twee dae in Skiathos, voordat ons Skopelos toe gaan vir die groot huiskoop.

Die aarde draai en my kop draai en ek en Archie draai saam. Alles beweeg, behalwe die bed en toe maak ons daai bed seer.

 

Seiljaar 2019.

So ja. Die seilende sigeuners het nog 'n jaar aangepak, geleef en beleef en is verby. 'n Unieke jaar. 'n Jaar van kuier en lag, kuier en huil. 'n Jaar van seil en skuil. 'n Jaar van hereniging met ou vriende. 

Ons het 1300  seemyl geseil in die seisoen, 300 in Turkye en 1000 myl in Griekeland. Ons het 20 eilande in Griekeland besoek. Nuwe en ou plekke.

Turkye.

 

Sehir Adalari

 

Mooi ou Turkye, wat ons nou al so goed ken. Stil kalm water, met salige ankers in die suide en dan die noorde, waar die wind altyd waai.  "Hy waai my hier, hy waai my daar, hy waai ou Maja sommer deurmekaar!"

In Turkye het dierbare ou Sullivan weer vir ons kom kuier. Weereens het dit gevoel of hy op Maja hoort. Altyd gereed om te help. 'n Juweel! "Dankie dat jy ons weer kom beteer het met jou sjarmante persoonlikheid."

 

Sullivan by Okluk Koyu

In Turkye het ons ook saam met Trevor en Leslie gekuier. Heerlik, soos ou vriende. En Leslie voel vir my soos 'n suster. Altyd lekker om hulle te sien.

 

Archie, Leslie en Trevor

 

Zafer het ons kom besoek in Ayvalik. Dit was heerlik om hom weer te sien. Met die sukkelende gesprekke, handgebare en skaterlag as woorde wegraak, het ons die kuier baie geniet. 

Archie en Zafer

 

Griekeland

 

Mourtzeflos Baai

 

Hierdie jaar het ons die noorde van Griekeland aangedryf. Snaakse plek, die noorde. My gunsteling plek vir hierdie jaar in Griekeland, was die seil om die derde vinger met sy sewentien kloosters. Vir Archie was die eiland, Limnos, die hoogtepunt van Griekeland.

Ons moes dié jaar twee keer vir lang periodes skuil. Eerstens, saam met Elize en Martie in Chios vir 'n week. En toe vir 12 dae in Myrina, op Limnos Eiland. Gus was op sy stukke in die seiljaar.

 Al ons seilplanne vir die jaar het verander toe ons besluit het om Maja in Lesvos te laat oorwinter, in plaas van Marmaris. Toe moes ons in die noorde bly, want as jy suid gaan, wind-af, sukkel jy om terug noord, wind-op, te gaan. Al wat ek kan sê, is die blêrrie Gus!

Paddy en Mary-Jane het vir ons kom kuier en hulle het in Datça op  Maja geklim. Hulle het toe van Symi tot Kos daam met ons geseil. Die twee het vir baie pret gesorg. Ons het hul kuier baie geniet.

 

Paddy en Mary-Jane by Kos

 

Elize en Martie het kom saam seil van Patmos tot Chios. Die twee musketiers se kuier is kortgeknip deur Gus en hulle het by Chios, in plaas van Lesvos afgeklim. Hulle het ook die stormsee saam met ons beleef.

 

Martie en Elize by Patmos

 

Pierre en Annatjie het vir ons kom kuier, maar Gus het ander planne vir ons gehad. Hy het ons vir die tweede keer op Limnos vasgevang, en hulle het toe nie eintlik baie saam met ons geseil nie. Hulle het egter hul kuier op Limnos baie geniet. (Daar is mos baie koffie winkels vir 'n ou koffietjie).

 

Annatjie en Pierre by Limnos

 

Ons het heerlik saam met Neil en Sandi by Limnos gekuier. Ons was 'n paar dae saam op die eiland. Dit was die eerste keer toe ons op Limnos was, en ook geskuil het teen Gus.

Sandi en Neil by Limnos

 

Vir Hentie en Diana het ons baie gesien in die jaar. Ons was vir drie dae saam in Thassos en toe vir 12 dae saam op Limnos. Hulle is jou waarlik van die gasvryste mense wat ek ken.

 

Diana en Hentie

 

Wat 'n vreemde jaar. Ons het altyd gehoor dat Gus vir twee weke aanmekaar kan waai en die jaar het ons dit beleef. Ons het hierdie jaar so seil-sel, skuil-skuil en kuier-kuier verby gekry. 

 

Nou is dit weer tyd om te groet. Tot volgende jaar, wanneer ons die volgende seiljaar aanpak.

Tot siens

Roemenië. Sinaia. Peleş Kasteel.

26 September 2019. Donderdag.

 

Vandag is ons laaste uitstappie in Roemenië. Môre klim ons die trein na Bucarest en dan 12:00 klim ons die oornagtrein na Istanbul. Ons kom Saterdag so 7:00 in Istanbul aan en vlieg Saterdagmiddag 18:35 na Kairo, land 19:50. Ons vlieg dan vanaf Kairo 23:05 huis toe. Land Sondagoggend 7:10 op ORT.

Die opsomming van die blog sal eers beskikbaar wees as ons tuis is.

Ons stap busstop toe om die bus te klim na Sinaia. Archie weet die groot bus kom daar verby van Braşov af. So staan ons en wag vir die groot bus. Archie stap 'n entjie om iets te kyk en ek is by die busstop. Toe kom die minibus na Sinaia daar aan. Archie is moerland toe (soos my ma altyd gesê het). Gelukkig klim baie mense daar af en 'n klomp wil opklim. Ek roep vir Archie, maar hy stap net verder weg. Hy is mos doof, hoor my nie. Toe roep ek soos 'n straatvrou, maar hy hoor nie. Ek sê vir die busbestuurder hy moet asb net een minuut wag. Toe roep ek baie hard. "People stop and stare ..." Toe draai hy om en hardloop terug. Nodeloos om te sê dat ek hoogs de moer in was. Maar ons klim, almal kyk ons aan en ry toe na Sinaia.

Dis baie bewolk, maar ons wil graag Sinaia se Peleş Kasteel sien. So ons begin maar die 1.7 km stap na die kasteel. Dis soos gewoonlik op opper opste. My knieë en voete en rug begin al protesteer teen elke dag se baie loop. Maar ons kom bo. Die weer is dik.

 

Peleş Kasteel

 

Prins Carol 1 is in 1866 van Duitsland gebring om in Roemenië te regeer tot 1914. Die kasteel is gebou van 1873 tot 1914. Dit is nie op een slag gebou nie. Vanaf 2007 is die kasteel die eiendom van die Roemeense Koningshuis en is oopgestel as 'n publieke museum. Dit was reeds in 1953 'n privaat museum en het 'n groot verskeidenheid pragtige stukke. Daar is oral pragtige matte, daarom moet ons almal sukke hospitaal teater lapskoene aantrek om dit nie vuil te maak nie.

 

Die kasteel is ten volle gemeubileerd en is iets uit 'n ander wêreld. Dis maar moeilik om foto's te neem, want daar is miljoen toeriste. Al wat ek weet, is dat van sowat van prag en praal, het ek lanklaas gesien. Weelderige houtsneewerk, marmer tafels, glas van Murano in Venesië. Skilderye, goud en silwer. Net geskik vir die koninklikes wat hier gebly het. Ons vergaap ons aan al die  mooi. Te veel om in te neem.

 

Binnehof

Argitektuur van binnehof

Krygstuig

Loodglas vensters

Houtdeur

Kas

Wagkamer

Eetkamer vir 36 mense

Turkse Kamer

Teater

 

Die tuine is ook pragtig. Bome, struike en blomme. Veral die bome is hierdie tyd van die jaar pragtig omdat die blare begin verkleur. Daar is 'n reuse standbeeld van Koningin Elizabeth, eggenoot van koning Carol 1 van Roemenië in die tuin. Lyk my sy was 'n handige vrou, want sy sit en naaldwerk doen.

 

Koningin Elizabeth

In dieselfde tuin, omtrent 100m hoër op, is die Pelişor Paleis. Koning Carol het dit vir sy neef, (en toekomstige koning) Ferdinand (1865 - 1927) en sy vrou, Marie gebou. Sy het glad nie so goed met Koning Carol oor die weg gekom nie en sy is later in een van die boonste verdiepings se kamers oorlede. Die paleis was glad nie so luuks soos die kasteel nie.

Selfs die ou hekhuis het nie 'n tekort aan luuksheid nie en is 'n baie mooi gebou. Dit verleen tot vandag toegang tot die kasteel. 

Ou hekhuis

Pelişor Paleis

 

Ai, toe stap ons twee gewone mense maar in die ligte reën, gewapen met ons reënbaadjies, terug dorp toe en gaan eet  ciorba de borşa (afval sop) en Archie eet mamaliga, dis mieliepap, suurroom en 'n tipe ricotta kaas by Irish House. Geen koningsmaal vir ons nie.

 

Mamaliga

 

Die ligte reën raak net 'n sagte misreën en ons klim die minibus huis toe. Klaar gekasteel en klaar getoer.

Dan groet ons maar vir eers tot omtrent 2 Oktober, wanneer ons die seiljaar van 2019 sal opsom.

Roemenië. Buşteni.

24 en 25 September 2019. Dinsdag en Woensdag.

Ons klim die 11:55 trein na Braşov en kom 15:50 daar aan . Klim 'n ander trein 16:25 en kom 17:30 in Buşteni aan. Hier is ons nou in die bewolkte berge. Dis koud. Die berg het 'n hoed op.

Ons bly in Casa David, 'n hostel. Eintlik pragtig, ons kamer is heerlik warm. Ons durf die koue aan en gaan eet 'n pizza by die Ierse restaurant en kry toe elkeen 'n gratis bier. Daai pizza is omtrent lekker. Al wat nou kort, is 'n warm bed in 'n warm kamer. En ons is sommer gou in droomland.

Ons wil met die kabelkar boberg toe gaan. Die weervoorspelling lyk maar sleg. Bewolk die hele dag. Na ontbyt, pap en eiers, stap ons na die kabelkar toe. Bewolk of te not, ons gaan boberg toe.

Die kabelkar is gelaai met mense. Ons skuur rakelings verby die bome. Die kranse is vertikaal. G'n wonder hulle sê as jy op stap, neem dit vyf ure om bo te kom. En dan vyf ure af. Gelukkig is hier 'n  kabelkar.

 

Kabelkar

 

Bo gekom, is dit nog steeds bewolk, maar geen mis of reën nie. Ons gaan kyk na die Sfinks en die Babele, die lelike vrouens. Moet sê, dit lyk vir my glad nie na lelike vrouens nie!

 

Babele

 

Toe stap ons die 3 km na die kruis. Die paaitjie hou aan en aan. Dan is dit bietjie op en dan bietjie af. Almal stap kruis toe. Op 'n stadium moet ons aan kettings vasklou om nie na benede te stort nie, toe  klou en klouter ons maar. Dis gelukkig net 'n kort entjie, toe kan ons weer normaal stap.

 

Begin stap

Boberg

Rowwe terrein

Ketting

 

Die kruis is 'n groot staalkonstruksie. Dis opgerig ter herdenking van die Roemeense helde wat tydens die Eerste Wêreldoorlog gesterf het. Dit is 36m hoog en is gebou op Caraiman Piek ( 2291m). Die hoë konstruksie toring die lug in. Die uitsigte van hier bo af is baie mooi. Die dorpies lê doer onder tussen die berge. Te pragtig. Dis maar koud hier bo. Ons eet bietjie sjokolade vir energie. 

 

Uitsig oor vallei

Ruwe riwwe

Herdenkings kruis

 

Toe begin ons om die aftog te blaas. Langs die pad sien ons die man wat so moeilik loop. Hy het saam met ons in die kabelkar op gery. Hy stap sukkel-sukkel. Ons gesels met hom. Hy sê hy het "bad blood" wat al sy gewrigte aantas. Hy kan nie eintlik so goed Engels praat nie, maar ons sê vir hom dat ons hom bewonder dat hy hier stap. Hy sê hy bewonder vir Archie wat so kaalbeen stap. (Ja, hy het sy geliefde ou blou seilbroekie aan).

 

Op pad terug

Archie

Die man en Archie

 

Ons stap die 3 km terug na die kabelkar en ry af ondertoe. Wat 'n heerlike stap, al was dit bewolk. Stap bly maar my eerste liefde.

 

Die dorp is pragtig en die Sakse invloed is duidelik sigbaar. Ons stap nog so, toe loer die son tussen die wolke uit. Te heerlik. Die blou lug tussen die wit wolke, die berge wat hoog uittroon tussen kolle mis, wat 'n mooi gesig.

Toe stap en gaan kyk vir die kasteel wat ons van ons kamervenster af kan sien. Ons gaan nie in nie, want dit is te duur en stap toe terug Casa David toe. Lekker moeg, want ons het meer as 10 km vir die dag gestap. Dit trek vroegaand heeltemal toe en begin saggies te reën.

 

Woonhuis in Buşteni

Buşteni

Wag

Buçegi Berge

Buçegi Berge

Kasteel van ons kamervenster