Çeşme.

8 en 9 Junie 2017. Donderdag en Vrydag.

Negris Limanı tot Çeşme

Ons het voorrade nodig. Deesdae is dit net anker. Lang dae, baie myle en anker. Vandag gaan ons na Çeşme Marina, 22 myl.

Toe ons die beskutting van ons baai verlaat, groet die deinings ons. Gus waai deur die valleie en windvlae tref die see. Later kom die wind reg en ons vir seil vir 2h20min, verby Mersin Körfesi waar die wind vir ons, Gerrie en Ansu so wild en wakker gewaai het. Dit is veronderstel om redelik windstil te wees. Maar moenie glo nie. Ons kry winde van tot 20 knope.

Die wêreld is mos vrot van die visplase. Jy moet behoorlik tussen hulle deurvleg. Ons maak die laaste draai en vat die stuk see na Çeşme. Gelukkig waai Gus van skuins agter en ons seil voort.

Visplaas

Çeşme se kasteel is nog net so mooi. Dit is 'n kenmerk van die marina. Ons voel sommer of ons tuis kom. Ons het mos in 2014 lank hier gebly toe Maja se enjin gebreek het.

By die marina moet ons eers diesel ingooi en swartwater uitpomp, maar hulle swartwater pomp is stukkend en ons kan nie uitpomp nie. Met ’n vol pens vol diesel volg ons die marina-man na ons staanplek. Toe is ons vas en gaan hier vir twee dae skuil. Die wind begin waai en loei, speel tussen die jagte se maste en toue rond. Ons is veilig. 

Çeşme Kasteel

Ek lê op die bank en kyk hartverskeurend op Facebook na foto’s van al die brande in Knysna, toe iemand buite roep. Ek dog eers dis Archie, maar toe ek opstaan en kyk, is dit vreemdes wat ’n bekende taal praat. Hulle het ons vlag gesien en hulle is ook van Suid-Afrika. Hentie en Diana Koen van Bloubergstrand!

Hulle kom aan boord en is hulle gawe mense! Ons gesels te lekker en ek sê ons sal later oorkom na hulle jag dat ek vir Archie aan hulle kan voorstel. Ons gaan drink ’n skemerkelkie saam met hulle en ons babbel en klets en lag, soos ou vriende.

Uitgevat vir kuier

Hentie, Archie en Diana

Die dorp is pragtig. Oral het hulle struike en blomme geplant. Dit is ’n lus vir die oog. Ons stap dorp toe en op die plein staan Ataturk in sy goue glorie. Ons doen bietjie inkopies vir my skoonsuster, Ansu. 

Ataturk

Marina met Maja net onder die eenhoring

Kleurvol

Kasteel

Die aand 18:00 kom kuier Hentie en Diana kuier. Ons sit op Maja se dek en geniet mekaar se geselskap. Hulle kyk hoe lyk Maja binne en ek voel so trots, want hulle hou van wat hulle sien. Toe is dit weer koebaai sê tot n volgende keer. Miskien sien ons hulle in Griekeland.

Diana en Hentie kuier op Maja

Archie en ek

Ons het ’n moeilike besluit om te maak. Moet ons môre vaar of moet ons bly. Maandag is daar weer kwaai winde en ons het ’n vêr pad om te ry. Sondag is die ’n goeie, stil dag om te ry, maar dan moet ons 47 myl ry. As ons môre ry, kan ons of na Karaada of Egri Limanı gaan, maar hulle voorspel nog winde vir môre.

“What to do, what to do?!”

Sarpdere, nee Negris Limanı.

7 Junie 2017. Woensdag

Körmen Adası tot Negris Limanı

Hierdie noordelike deel van Turkye kan moeilik raak.

So gaan slaap ons rustig by Körmen en ’n dreuning word deel van my drome. Toe skielik klink en lyk dit soos oordeelsdag. Ek word uit my slaapnewels geruk met harde woorde en skerp ligte! Wat is ek besig om te droom? Ek sit regop in die bed en hoor dit is ’n luidspreker en iemand wat praat. Die kaptein slaap natuurlik soos ’n flippen baba.

Ek loer uit en ek dink dit is ’n disko. Dis rooi ligte wat draai en blou ligte wat swaai en 'n  oogverblindende skerp wit lig wat op ons skyn. Ek maak die kaptein wakker en hy dink ek sê :”Lig op, lig op!” Hy dink die anker sleep en ons moet dit optrek omdat ons te na aan die land is. Ek sê vir hom baie hard en duidelik hy moet opstaan, dis die polisie.

Ek loer weer uit die die polisie boot is teen ons, nog steeds pratende. Natuurlik Turks, wat ons nie verstaan nie. Ons sit ligte in Maja se kajuit aan en Archie gaan uit. Hulle vra allerande vrae en ook “where you from’. Ons antwoord en hulle verstaan nie. Hulle bekyk ons en ons bekyk hulle. Die polisie sê iets van ’n roetine patrollie. Hulle is tevrede en vertrek. Dis die eerste keer dat dit ons oorkom. Om in die middel van die nag wakker gemaak en op geskree te word, is nie lekker nie.

Ons harte pomp, die adrenalien vloei en ons oë is groot en toe moet ons weer probeer slaap. Gelukkig is Klaas Vakie daar en strooi sy sand in ons oë en die slaap oorval ons.

Nou is ons op pad na Sarpdere, 23 myl. Gus lê en die see is plat. Ons vaar vorentoe, altyd vorentoe. Ons nader die ankerplek en daar is ’n westelike baai en ’n oostelike baai. Ons gaan oos en gooi anker en die tweede keer dat ons gooi, byt hy en ons is vas. Toe waai die wind Suid-Wes en die see begin inrol. 

Vissermanne

Sarpdere oostelike baai

Die deinings raak groter. ’n Ander jag kom in en draai in sy spore om na nog ’n baai in die suidelike punt. Hy is seker nie lus vir ’n rondrollery  nie. Later vra ek vir Archie of ons ook maar na die Suid Baai, Nergis Limanı, toe kan skuif. Dit gee beter beskutting teen die wind wat ons nou so vertoorn.

Op met die anker en ons vaar soontoe. Daar lê al klaar vier bote op anker. Die water is heerlik stil en gelukkig is daar vir ons ook ’n plek. Ons gooi anker en geniet ’n rustige middag en nag in Negris Limanı.

Amper volmaan

Altikum, Port St. Paul en Körmen Adası.

4-6 Junie 2017. Sondag, Maandag en Dinsdag.

Turgutreis tot Körmen Adası

Noord, ons gaan noord met ’n stink spoed. Ayvalik toe. Terwyl die weer en wind gunstig is, wil ons soveel as moontlik water onder Maja se pens laat deurvloei. Ons het in die drie dae 80 myl gevaar.  Elke dag is dit vroeg opstaan en vertrek. 

Vroeg uit die vere

Ons gooi anker in half lelike Didum Baai (Altikum), 25 myl, heerlik windstil. Hier is behoorlik nie veel om te sien nie en te doen nie.

Varknek en aspersies vir aandete

Daarna was dit Port St. Paul, ook 25 myl, waar Gus ons met sy windvlae gepeper het. Die wind maak dit koud en misluk. Ons gaan nêrens nie, lees en doen takies op die boot. Dis hier waar oorlede Paulus van die Bybel, op pad na die gemeente van Efese, geanker het terwyl hy vir die Meltemi geskuil het.

Tipiese oggendskoot

Toe vat ons weer die langpad, 30 myl, verby Samos Eiland, reguit oor die see na Körmen Adası, waar ons nou in ’n heerlike windstil baai sit en in die warmbronne gaan swem het. Ons het naby Samos ’n pap drywende bootjie in die water gesien dryf. Gelukkig was daar nie ’n lewende of dooie vlugteling op nie. Ek was gereed om oor die radio te roep as daar dalk ’n mens op was.

???

Middagete by Körmen Adası

Körmen Adası

Die lang dae put mens nogal uit en ons sal binnekort bietjie moet rus.

Turgutreis.

3 Junie 2017. Saterdag.

Knidos tot Turgutreis

Ons koppe staan na die noorde. Ons doel is om voor 20 Junie by Ayvalik uit te kom en dan ons groot kruising na Griekeland te maak om vir Zané en Pieter te ontmoet.

Ons verlaat vir Knidos vroeg en vat die lang pad na Turgutreis, 23.myl. Ons gaan daar na die marina, want ons kort ’n lekker lang stort met baie water. Ons vaar verby die Griekse eiland Kos. Verlede jaar was ons daar saam met Elize en Fanie.

Ons nader die marina, roep oor die radio en die manne kom. Maar sowat van ongeorganiseerd het ek lanklaas gesien. Hulle sukkel met die voortou en is amper te laat vir die agtertou. Maar ons is vas.

Ligtoring by ingang

Turgutreis is vernoem na Admiraal Turgut Reis wat in die vroeë 16 de eeu hier gebore is. Hy was die bevelvoerder van die Ottoman vloot tot met sy dood in 1595, tydens die beleg van Malta teen die Ridders van St John.

Ons sukkel om ons gas te hervul in Turkye. Archie het al in verskeie dorpe gesoek vir gas, maar tervergeefs. Hy vra by die marina en hulle sê hulle kan ons nie help met die gas nie. Glo onwettig of iets om dit in Turkye te hervul. Toe vat hy maar sy ou gasbotteltjie en daar trek hy. Hy vra toe by al wat  'n hardeware winkel en ander gasplekke om die bottel te hervul, maar verniet. Toe uiteindelik, na baie myle se gestap, kom hy by Bezimgaz en jou wrintie, hulle kan hom help. Sukses!! Nou is ons gasbottel weer vol.

Turgutreis se water is ’n blinknat spieël.

Turgutreis Marina

Blinknat spieël

Knidos.

2 Junie 2017. Vrydag.

Datça tot Knidos

Ons is weer alleen. Chrismari het 9:00 die bus geklim na Marmaris om haar pad huis toe te vind. Sy het toe nooit vir ons laat weet waarvan sy die meeste gehou het nie. So dit sal maar ’n geheim bly totdat dit dalk later openbaar word.

Vandag vat ons weer die bekende pad na die antieke stad van Knidos, 20 myl. Ons was al vier keer daar op anker. Ons ken die plek. Die pad is doodgewoon. Turkse berge gly verby, nie mooi nie, nie lelik nie. Sommer net berge. En see en water en wolke. Alles ongewoon doodgewoon.

“The road is long" en die kaptein sit en bekyk sy GPS. Ek weet nie eintlik wat sien hy daarop wat hom so fassineer nie. 

Kaptein en sy GPS

En ek sit maar net en oordink dinge. Diep dinge. Uitpluis dinge wat ek nie verstaan nie. Van mense en hul dinge.

Knidos kom uiteindelik nader en ons gooi daai anker dat hy byt. Die baai word voller en voller. Een vir een kom die seiljagte grasieus ingevaar, soek ’n geskikte tuiste en gooi anker. Ons bring die hele middag op Maja deur. Ons rus en lees boek. Die ou stad lê bekend in die son en bak. Ons gaan nie vandag weer geld betaal om dit te besoek nie. 

Ons is nou behoorlik lui. Ons enigste aktiwiteit vandag op anker is om die seemeeus te voer met ou brood. En selfs dít put ons uit!

Meeu

Die dag verander in aand en Gus waai liggies.