Seagull Bay.

9 Junie 2015, Dinsdag.

Küçük Kuyruk tot Seagull Bay

Leon is ‘n vroeë oggend swemmer. Sopnat en gelukkig. Ek en Dirk het ‘n worstelstryd om uit die vere te kom en die kaptein brou vir ons oggendkoffie en tee vir Leon. So verskil ons almal ewe vreedsaam van mekaar. Archie bak pannekoek en dit is net so lekker soos altyd.

Vandag is ‘n kort dag, net 5.5 myl na Seagull baai, 36°36.210 N, 28°52.749 O. Ons vaar eers by Kapi Creek verby, maar dit lyk soos nagmaal op Pofadder. Heeltemal te besig na ons smaak. Ons draai in ons spore om en kyk hoe lyk Ravine Cove, maar dit word in beslag geneem deur 'n superjag met modelle. 

Ravine Cove

Ons vaar verder. Toe is dit Seagull Bay en ons gee daai jettie net een kyk en besluit dit is heeltemal te wankelrig om aan vas te meer. Anker is ons voorland en ons soek plek. Die grootste deel van die baai is te diep vir ons, maar Archie kom op 'n 10 m stuk af en ons gooi. Die twee manne dien as kommunikasielyn en dra ek en Archie se boodskappe aan mekaar oor. So gooi ons die anker baie suksesvol. En die anker byt goed vas!

Die seemeeu van "Seagull Bay"

Gus voel uitgerus en begin ons te treiter deur met rukke en stote te waai. Hy blaas en blaas en Maja draai en draai. Sonder ophou en sonder moeg word. Aanhoudend en aaneen.

Handel word beslis hier op die water gedryf. Eers kom 'n “market” boot verby, die Mövenpick. Hy gaan meer by die wankelende jettie vas en dryf handel met die plaaslikes. Nie lank daarna nie, kom die roomysboot verby. Leon swig voor 'n R40 se roomys, maar die res van ons is te suinig. Hy eet in eerbied en smaaklik aan die duur roomys.

Markboot

Roomysboot

Die wind waai, maar die manne durf die water in Dinkie aan om land toe te gaan. Soos gewoonlik verken hulle die hele gebied soos die Voortrekkers van ouds. Met hulle groot pote loop hulle alweer die hele plek plat en kom doen verslag oor alles wat hulle gesien het. Dirk gee 'n oorsig en Leon vul elke klein detail in. Toe weet ons alles van die plek. Ek en Archie wag dat Gus bietjie moet gaan lê voor ons aan land gaan, maar hy lê nou nog nie en dis al nag. Ons het nooit land toe gegaan nie en ek wou so graag tussen die olyfbome loop.

Dirk maak vanaand kos en hy brou in die kombuis. Hy maak croutons en die lekkerste biltongsop. Dis ewe gepas, want as die wind waai, is dit maar lekker koud. Ons eet smaaklik aan die ryk sop. Ek lek die pot uit.

Gus waai nog steeds.

N.S. - Die volgende oggend roep Moeder Natuur ons kliphard om haar te gaan verken. Ek gryp my stapstok, spring in Dinkie en Archie spring saam. Ek wou mos hoeka al gister gaan stap het. En daar trek ons land toe.

Ons stap heerlik, eet moerbeie en geniet die uitsig van die baai. Die manne is alleen op Maja en van bo af lyk dit of hulle hand-uit ruk.

As die kat weg is ...

"Seagull Bay"

"Ek en my meisie bly in 'n huisie ..."

'

Küçük Kuyuk.

8 Junie 2015, Maandag.

Baba Adasi tot Küçük Kuyruk

Ons gaan vandag na die Fethiye Körfezi. Die hele gebied is eintlik ‘n marine reservaat wat ’n bewaringsgebied is. Alles gebeur dieselfde as gister, Archie en Dirk trek die anker op, ek is agter die helm en Leon gooi ‘n wakende oog oor al die aktiwiteite.

Ons eerste stopplek is Küçük Kuyruk, 36°37.756 N, 28°52.730 O, 14 myl. Ou Archie se gesig gloei van geluk toe Gus sterk genoeg waai om seile te span en die manne beman die verskeie toue, terwyl die kaptein die hoofseil hys. Ons seil lekker vinnig, maksimum spoed van 6 knope. Archie se mond vertrek in ‘n breë glimlag van genot. Kyk, die man geniet dit om te seil.

Ons seil vir ‘n groot deel van die vaart en te gou is ons by ons baai. Dis een van die “long line ashore” ankerplekke. Toue word voorberei, opdragte word gegee en die anker val. “Home is where the anchor drops!” Archie swem land toe met die tou en maak aan ‘n rots vas. Dirk roei hom met die Dinkie om die tweede tou vas te maak, terwyl Leon handjie bysit om die toue in te trek. Toe is ons stewig geanker en met twee toue vas.

Manne aan die werk

Vas in die baai

 

Ons sit nog so en teug aan ons koue drankies en daar glip die ketting van die rots af en gly in die water. Leon het ‘n matrooswoordjie gesê toe hy sien en vasmaaktou val in die water. Toe is dit weer vinnig in Dinkie en daar trek Dirk en Archie land toe om die tou weer vas te maak. Gus waai en maak sake vir ons effe moeiliker. Leon is weer besig om die toue in te trek. Dit is nou spanwerk uit die boonste gestoeltes. En ons is weer veilig. En almal is verlig en drink toe maar verder aan ons drankies.

Die manne neem vir Dinkie land toe en stap die wêreld plat. Dis Leon se eerste dennebos ervaring en hy geniet die dennetuin vreeslik baie. Dirk kyk na die bokke en identifiseer die boerbokrasse en ook die geslag van die bokke. Hy is mos 'n boer van die Vrystaat. Daarna is dit my en Archie se beurt.  Ons stap op 'n baie mooi paadjie en kom op 'n vye- en olyfboord af. Ai, ons geniet die gestappery!

Dennebos

Bloubaard

Küçük Kuyuk Baai

Uitsig op Maja

 

Natuurlik maak die stap ons lywe baie warm. Hulle noem hierdie die turkoois kus en in die water moet geswem word. Ons swem al rondom Maja en geniet die koel lafenis terdeë. Leon doen ook anker kontole om te sien of die anker goed gebyt het. Archie bevestig ook later dat die anker goed lyk. Nou kan sy vroutjie vannag weer rustig slaap.

Paradys

 Another day in paradise!

Baba Adasi.

7 Junie 2015, Sondag.

Ekinçik tot Baba Adasi

‘n Groot gulet het gister langs ons kom vasmeer en ons ankers lyk of dit baie naby mekaar lê, indien nie oormekaar nie. Ek en Archie het gister in Dinkie geklim en probeer kyk of ons kan sien of ons ankers oormekaar is, maar het niks gesien nie. Die lig was al baie swak. Vanoggend het Archie weer gekyk en gesien dat die ankers net-net nie kruis nie. Ons slaag n sug van verligting.

Maja en die gulet

"Anchor check"

Ek en Leon maak los en Archie en Dirk trek die anker op en ons vertrek na Baba Adasi, 36°41.750 N, 48°41.820 O,13 myl. Dit is maar n taamlike vervelige pad. Ons eiland (‘n adasi is ‘n eiland) het interessante rotse en ons vaar na die ankerplek. 

Baba Adasi

Interessante rotsformasies

Archie kry die posisie reg, ek en Dirk is by die anker, gereed om te gooi en Leon sit reg met die selfoon om die ankerwag knoppie te druk as die anker die grond tref. Archie gebruik die app op die selfoon se GPS om te sien as die anker sou sleep. As Maja buite die sirkel sou beweeg, gaan ‘n alarm af om ons te waarsku. Almal doen hulle deel en ons is maklik en vinnig vas. Archie toets die anker en almal is  tevrede.

Leon en Dirk gaan eerste met Dinkie eiland toe. Hulle loop die eiland plat, verken al die ruïnes en begeer potskerwe. Met hul terugkoms baai hulle die warm lywe in die koel blou lafenis. 

Dinkie

Grotte

Toe is dit ek en die kaptein se beurt eiland toe. Dinkie is maar ‘n pikante ou dingetjie en kan net twee mense op ‘n slag vervoer. Ons loop die steil paadjie en kyk na die ou vuurtoring en kyk af op Maja wat daar onder lê. Twee vae figure is op Maja te sien. 

Bote op anker

Vuurtoring

Uitsig van vuurtoring

Dis ‘n heerlike en rustige Sondagmiddag. Almal is vreedsaam.

Lees lekker

Dalyanrivier. Dirk verjaar weer.

6 Junie 2015, Saterdag.

Ons bly nog ’n dag by Ekinçik, want ons het ’n toer op die Dalyanrivier bespreek. Maja moet nou na veiliger waters verskuif word, want ons gaan die hele dag weg wees. 08:00 trek ons anker op en skuif Maja na die kaai en ’n vasmeerman staan gereed met die snoettou. Ons maak vas en die rivierboot staan gereed om ons op ekskursie te neem. En daar trek ons. Dit was eintlik veronderstel om ’n verrassing te wees vir Dirk se verjaarsdag, maar dis nou ’n dag laat, so hy verjaar maar weer vandag. 

Rivierboot

"Captain Arch and me"

Ingedagte

Dis net ons vier op die rivierboot en eers vaar ons op see. Ons kaptein wys ons eers ’n gat in die rots en ons oo en aa en vaar verder. Toe is dit die Dalyanrivier se beurt om verken te word. Ons vaar deur die riete en dit laat vir my en Archie dink aan die Oranjerivier. Dirk verkyk hom aan alles en Leon lewer voortdurende kommentaar.

Leon, fotograaf en kommentator

Bootdakkies in rietbeddings

Ons kom by die krapboot in die rivier en bestel ons krap vir aandete. Ons sal dit oplaai as ons vanmiddag terugvaar. Dis soos ’n “drive thru” wat net die hele dag vat. Ek het nog nooit krap geëet nie.

Ons eerste afklimplek is die ruïnes van die antieke stad van Caunos. Ons betaal ons Tl 10 per persoon en begın ons verkennıngstog. Leon wıl net heeltyd potskerwe optel en dan sê ek vır hom dit ıs steel, hulle gaan sy hand afkap. En ’n skrywer het ’n hand nodig. Ons kyk na die teater wat 5 000 mense kon huisves. Die mense van van ouds was darem lief vir teater. 

Ruïnes van antieke Caunos

Amfiteater

Toe is dit op op op na die akkropolis. Ek loop halfpad op en neem ’n ander pad na ’n uitsigpunt, terwyl die manne soos klipspringers die rotse uitklim. Tot bo en daar word hulle beloon met die mooiste uitsig.

Akkropolis met antieke hawe in die agtergrond

Dirk (effens uitasem) en Dalyanrivier delta

Dalyan

Ons uur is op en ons kan nie die res van die antieke stad besigtig nie. Ons klim in ons rivierboot en vaar verby die graftombes wat in die rotse uitgekap is. Dis vir Archie en Dirk ook baie indrukwekkend, maar die skrywer sê hy hou nie van grafte nie. 

Graftombes

Ons geniet ons vaart en die volgende stopplek is die modderbaddens en die warmbron. Gewapen met ons swemklere durf ons dit aan. Leon is maar sku vir die gedoente en kry net ’n blerts modder op die voorkop, maar ek, Archie en Dirk druk deur. Dis effe grillerig en stinkerig. Dirk trek ’n gesig, maar hy smeer. Die modder maak jou blykbaar jonk en aangesien Dirk verjaar en nou soveel ouer is, probeer hy nou maar sy jeug terugkry deur die stink modder op sy hele lyf te smeer. Ou Archie doen dieselfde en smeer oraloor. Ek smeer ook, maar Leon neem die veilige uitkoms en neem die rol as fotograaf in.

Ons gril en smeer

Modderbad

Toe durf ons die warmbron aan. Dit ruik na ’n blougekookte padkos eiers, maar ons gaan in. Almal se gesigte is effe vertrek oor die reuk. Ons gaan spoel ons onder die koue stort af, maar die stink kleef aan ons. 

Warmbad

Stink-stink geniet ons ’n piekniek middagete en vertrek toe na die dorpie, Dalyan. Dis ’n vreeslike oulike toeriste dorp met baie atmosfeer. Dirk en Leon geniet hulle gate uit en ek stap net rustig rond, gaan sit op ’n bankie en kyk na die rivier. ’n Lomerigheid oorval my en ek lê op die bankie met my kop op Archie se skoot.

Ons stap na die restaurant waar ons boot gestop het, drink ietsie en vertrek op ons terugtog. Dis heerlik om op die rivier te vaar. Oral langs die rivier is riete en die water lyk amper groen. Dirk knip ’n uiltjie toe die lomerigheid hom oorval. Ons kaptein stop by die krapboot en ons laai ons aandete op. Klaar gekook en gekap. Ons kan nie wag nie.

Dis nog net die laaste stuk see wat ons moet oorsteek, dan is ons tuis. Die Dalyanrivier verdwyn agter ons is word deel van die verlede wat net in die hede kan bestaan deur beelde wat op film vasgelê is.

Ons pak ons aandete aan en ons kraak en krap aan die krap. Elke krieseltjie word uitgehaal en geëet. Die baie klein stukkies word met ’n tandestokkie uitgekrap. Ons eet heerlik en daar bly net ’n bak vol skulp oor.

Krap

Wat ’n lekker verjaarsdag vir Dirk. Ons waarsku hom dat hy beslis nou klaar verjaar het!