Bozburun.

29 Mei 2015, Vrydag.

Dirsek tot Bozburun

Ek staan op en voel soos hond. Soos ’n uitgewaste lap. Die wind waai nog, maar nie so kwaai nie. Ek loer uit na die see en dit het perdjies op. Ek kyk op na die hemel en sien dit is totaal bewolk. Hulle het hoeka reën voorspel. Vandag gaan nie ’n lekker wees nie. Ek is moeg en dikbek. Geen silwer randjie om die donker wolk nie.

Nou moet ons besluit, bly of vaar in die reën. Ek wil nie nog ’n nag sit en wip nie en Archie is altyd reg vir vaar en ons besluit weg is ons na Bozburun, 36°41.399N, 28°02.453 O, ’n 10 myl dag.

Ons wag dat die reën bedaar, Archie maak al die toue los en ons vat die pad see toe. Gelukkig is die see nie so groot nie en die reën bly weg. Die reënkoningin, Modjadji, het seker vir Poseidon laat weet om nie op ons te reën nie, want ons vaar heeltyd droog. Turkye is bewolk, maar oorkant lê die Griekse eiland, Simi, heerlik en bak in die son. Wel, met ’n wolkkombers, maar sonnig.

Turkye is bewolk

Simi Eiland - Sonnig met 'n wolkombers

Bozburun kom ook net betyds, want Gus begin sterker waai. Ons kry ’n geskikte plek en anker. Die skuiling in die baai is baie goed, so ek voel baie beter.

Bozburun

Ons gaan dorp toe, maar die wolke lyk gereed vir natgooi en Dinkie neem ons terug na Maja. Ook net betyds, want toe ons terug is, begin dit hard reën. Met ’n bietjie donderweer en bliksemstrale daarbý. Ons sit knus en warm in Maja en die kaptein maak vir ons ’n koppie stomende boeretroos.

Moskee

Dit gaan reën!

Ek hoop Leon en Dirk, wat vandag in Istanbul geland het en wat 3 Junie by ons gaan aansluit, bring goeie weer saam!

 

Dirsek. Nagwaak.

28 Mei 2015, Donderdag

Gisternag het die winde gekom, maar ons was veilig. Die volgende dag, het geen sterfling Selimiye verlaat nie. Ons ook nie. Almal het heerlik verder geskuil en dit het af en toe gereën. Gus verras ons deur nie so sterk te waai nie.

Selimiye tot Dirsek

En die volgende dag is ons op pad na Dirsek, 36°41.127N, 27°59.039O, 8.7 myl. Ons verlaat ’n vrolike, sonbedruipte Selimiye. 

Sonnige Selimiye

Oggendskoot - Ver bergreekse

Dis kalm en rustig op see, met deinings as bewys van die winde. Ons vleg deur ’n paar eilandjies en dit bly maar bewolk. Archie "put me up front" om te kyk vir vlak water tussen die eilande. Gus waai lekker, maar dis van voor en dis koud. Ons sit gepantser met ons baadjies.

Deur die eilande

Op die uitkyk vir vlak water

Tydens die geforseerde bevolkingsverskuiwing tussen Griekeland en Turkye in die begin van die twintigste eeu, is dié Griekse klooster ontruim en is nie weer gebruik nie. Dis nou die woonplek van bokke.

Griekse klooster (soek die bok!)

Sommer gou is ons by Dirsek. Dis ’n groot baai en ’n paar bote staan reeds op anker. Die boek sê  “reasonable shelter” as die Meltemi waai. Ons gooi anker en dis van daai lang-toue-land-toe ankers. Archie swem met die tou, maak vas en toe kon ek weer asemhaal. Ek hou eintlik niks van die tou land toe besigheid nie, veral as ons net twee op die boot is nie. Dit verloop egter seepglad en Archie swem uit met die tweede tou en toe is ons vas.

Die Westewind waai, so die see-in die baai is kalm, maar as die Noordewind waai, rol daar deinings die baai in en die wind waai reg op ons snoet. Ek hoop die Noordewind waai nie! En toe draai die wind. Gus waai vanuit die noorde en dadelik begin die see inrol. Klein, maar genoeg om Maja al wippende te laat en ons land toe te waai. So - ”Hou, anker, hou!”

Ons braai balik (vis), aartappel, rokketslaai en seeboontjies (sea beans) vir aandete en ons sit op die effe onplesierige dek en eet. Die vis is heerlik en die seeboontjies het 'n "crunchy" tekstuur en 'n natuurlike sout smaak. Interessant.

Balik met meze

Gus waai die hele nag. Poseidon het voorspel dat Gus 03:00 gaan lê, maar 03:00 kom en gaan en Gus wil van lê niks weet nie. Ons wip op en af, Gus loei in my ore en die nag word gevul met windgeluide. En ek? Lê natuurlik die hele nag wakker, doen nagwaak, terwyl die kaptein heerlik uitrus. Dan loer ek uit om te sien of die land nie nader is nie, dan maak ek geluide stil. In die donker lyk alles mos erger as wat dit is.

Gelukkig word dit dag en met die lig kom sien. 

Daar's die bok!

Selimiye. Skuilplek.

26 Mei 2015, Dinsdag

Keçi Bükü tot Slimiye

Voorspellings van wind. Waarheen nou vir skuilplek? Dit lyk of Gus ingeskryf het vir ’n blaaskompetisie teen sy vriend, die Oostewind. Oostewinde waai nie eintlik in hierdie geweste nie. So, ons planne verander. Ons moet soek vir ’n plek wat skuiling teen die Oostewind gee. Die kaarte word bekyk, die boek word gelees, die weervoorspelling van Poseidon word weer bekyk. Die winde kom vannag, so ons wil veilig wees in die nag. Die wyse kaptein besluit op Selimiye, 36°42.491 N, 28°05.586 O, 7 myl. Dit is soos ’n hawe of dorpskaai, jy maak vas met vasmeertoue aan ’n jettie. Ons anker word dus nie gebruik nie. Ek is tevrede.

Ons verlaat die beskutte Keçi Bükü en vaar na die oop see. Ons besef eers hoeveel skuilplek bied ’n baai as jy op die see kom. Gus oefen seker al, want hy waai te lekker. Toe die wind se rigting reg is, seil ons ook, met net die genoa. Ons wil nie te vroeg by Selimiye kom nie, want dan is die mense wat van plan is om die plek te verlaat, nog nie weg nie. Ons seil rustig en kom 11:20 by die dorpskaai aan en die hawemeester beduie daar is plek. Archie tru, ek gryp die snoettou, Gus druk vir Maja skeef, die hawemeester stoot vir Maja weg van die kaai, Archie gooi toue, ek sukkel met die swaar snoettou, die hawemeester spring rats op Maja, sê hy sal my help, hy trek, sy voete gly, hy val op sy alie (piesangstyl), maak die tou vas, Archie is agter besig met die toue en vas is ons!

Ek trek my rok aan, want ons is mos nou in die dorp! Ons gaan stap en oral is nuwe winkels in wording. Daar is iets omtrent die plek waarvan ek hou. Kan net nie my vinger daarop lê nie. Selimiye is ook bekend vir die bou van tradisionele houtbote (gulets). Dis daai bote wat hulle gebruik om toeriste op toere te neem. Die reuk van hout prikkel my neus en die bootbouers is glimlag-vriendelik. Archie bestudeer natuurlik die skelette van die bote in wording baie noukeurig. Ek verkyk my aan die bote se boepense wat van hout gemaak is. Dis vir my blonde brein moeilik om te glo dat houtplanke so rond kan wees.

Gulet in wording

Boepens-boot

Ons stap langs die see en sien die oorblyfsels van die verlede. Hier is ook is middeleeuse fort op die koppie. As die weer dit toelaat, sal ons môre gaan kyk, want hulle voorspel reën. 

Langs die see

Fort oppikoppie

Ek sit op die dek en kyk hoe die seiljagte een na die ander senuagtig (ja, Deon, senuagtig) in die baai invaar en plek soek, by restaurant kaaie en die dorpskaai. Later is die plek op en die arme drommels moet anker.

Dit word vroeg donker, want die wolke het die son verjaag, so ons eet ons “overshoot” (soos Michelle oorskietkos noem) vroeg en gaan stap daarna in die dorp. Soos ons verwag het, reën ons nat. Ons stap baie vinniger terug, knieë en al.

Op die bote is al die lokale manne besig om ekstra toue uit te haal en vas te maak. Weet hulle iets wat ons nie weet nie? Gelukkig het ons al klaar dubbel toue. Nou wag ons maar op die winde van vannag. As die weer nie verbeter nie gaan ons vir twee aande hier bly.

Die blaaskompetisie begin  toe 01:30 ... Dit word ingelui deur die seiljagte se blaasorkes ...

Keçi Bükü.

25 Mei 2015.

Kuyulu tot Keçi Bükü.

Ons groet ons idilliese baai en vaar voort na ons volgende bestemming. Soos regte seilende sigeuners. Vandag seil ons ook vir ’n wyle, want Gus waai so effe. Ons is op pad na Keçi Bükü, 36°45.490 N, 28°07.631 O en dis 3.5 myl, net ’n hanetree verder. Ons is naby Marmaris en ons moet eers 2 Junie daar wees, so ons vat dit rustig.

Hierdie baai is omring deur berge met hoë kranse en is baie beskut. Die groot Marti Marina is ook hier. Ons anker in die baai, saam met nog ’n klompie ander seiljagte.

Marti Marina

Ankerplek

Daar is ’n lang natuurlike sandbank wat ver in die baai strek en bus- en bootvragte vol mense kom hierheen om op die sandbank te loop. 

Sandbank

Op ’n eiland in die baai is ’n ou Bisantynse fort te sien. Ek en Archie klim in Dinkie en vaar daarheen. Ons stap in die ruwe pad na die ruïnes. Archie klim tot heel bo en ek sit vir hom op ’n klip en wag. Die uitsig oor die baai is mooi van bo af.

Bisantynse Fort

Uitsig van fort

Uitsig van fort

Ek sit op die klip vir Arch en wag, Gus waai en toe hoor ek dit. Dit klink soos veraf vrouestemme wat êrens sing. Naby, maar tog ook ver. Onduidelik, maar tog ook duidelik. Onwaarskynlik, maar tog die werklikheid. Ek luister in verwondering na die engele sang. Waar kom dit vandaan? Verbeelding? Werklikheid? Toe is dit skielik net weg!

Ek vertel vir Archie van die gesing en hy lag my nie uit nie. Hy vertel my toe van die Sirenes. Volgens die Griekse mitologie het dié pragtige seenimfe die mooiste stemme gehad. Daar word vertel dat die manne op verbygaande skepe die gesing van die Sirenes gehoor het en was so betower dat hulle hul skepe op die rotse laat loop het, omdat hulle al nader aan die land geseil het. Odysseus, in sy beroemde reis terug na Ithaca, is teen die Sirenes gewaarsku. Hy het sy bemanning beveel om was in hulle ore te druk sodat hulle nie deur die stemme betower kon word nie. Hy het ook sy bemanning gedwing om hom aan die mas vas te bind en hom nie los te maak nie, al soebat hy hulle. Sy skip is toe veilig deur die gevaarlike gebied en het nie gestrand nie. (Daar is verskillende weergawes van die mitologie.)

Wel, ek kan getuig. Ek het vandag die seenimfe se betowerende stemme met my eie ore gehoor!

Soveel dae, soveel dinge...

Maja die seenimf