Turkye. Yalvaç.

22 September 2014. Maandag.

"What to do, what to do!?"  Die toere wat aangebied word deur die inligtingsentrum, is peperduur.  Een dag se ekskursie kos maklik R1 000. En onthou, Maja het 'n nuwe enjin gekry. Ons sak is plat.

Ons besluit ons gaan sommer Yalvaç toe. Daar gaan nie veel aan nie, maar die pad gaan deur die berge. Ons wag vir die dolmus en ons wag en wag en toe kom dit eers, al klaar vol.

Van die mooi pad sien ek bitter weinig, want ek moet heelpad balanseer om op my klein bankie, wat ek met 'n vrou deel. Al die ander sitplekke is vol.  Die bestuurder bring los stoeltjies vir die staande passasiers en arme Archie ry die hele rit, 30 cm van die vloer af, ongemaklik tussen die sitplekke. "So much for the view".

So ry die boere sit-sit so... Na een en 'n half uur se ongemaklike ry as insittende in 'n oorvol dolmus, kom ons in Yalvaç aan. En dis toe inderdaad so. Ons is die enigste toeriste daar.

Dis toevallig ook markdag op Yavaç maar nie halfpad so opwindend soos Pinar Pazari s'n nie. Ons koop wel 'n kabel vir die kamera en een kilogram Turkish Delight.

Hierdie Turke is wraggies gawe mense. So loop ek en Archie, ietwat verveeld daar rond om die tyd om te kry. 'n Man in 'n netjiese pak klere, staan sterre in die lug, besig om 'n magdom pakkies op te tel. Daar is omtrent twee pakkies markaankope vir elke vinger. Dis tamaties en uiwe, nog ander groente en vrugte en alles en nog wat. Hy sukkel om alles op te tel. Ek en Archie snel hom te hulp, sit die pakkies in die regte vingers. Toe hy alles opgetel het, sit hy dit net daar neer, haal 'n groot tros druiwe uit en oorhandig dit aan ons met 'n breë glimlag. Hy tel toe weer al sy pakkies op en loop glimlaggend weg en ons eet glimlaggend ons tros druiwe.

Een-perdekrag wa ...

... een-silinder wa

Ons stap rond en koop toe betyds kaartjies vir dir terugrit. Dis toe sitplek nr 1 en 2. Langs die bestuurder. Prima plekke. Toe sien ons met die terugrit hoe mooi die omgewing eintlik is.

Eğirdir oorkant die meer

Terug by Egirdir,  stap ons terug Seshuvar gastehuis toe om ons bagasie te kry vir die nagbus wat ons 20:30 Cappadocia toe neem.

Dis 'n lang nag op die bus, agt ure!

Turkye. Pinar Pazari.

21 September 2014.  Sondag.

Sondag is markdag in Pinar Pazari, 'n buurdorpie. Ons klim die dolmus (minibus) en daar trek ons. Ons mis mos nie 'n mark nie. Na 45 minute se ry op 'n baie mooi pad, deur menige appelboorde, is ons daar. Wel, álmal is daar, want dit wemel van mense en hul dinge.

Appels in oorvloed

Dis nou behoorlik Turkye op sy beste. Al die plaaslike inwoners en boere van die distrik is daar.  Almal koop en verkoop, ons ook. Die Turke groet ons en gesels en glimlag. Hulle gee ons 'n stukkie van hul warm harte.

Te koop

"Sunday shoppers"

Markstal

Meestal chillies

Klein koolkoppe ...

... en 'n grote

Olywe by die dosyne

Bone

Die hoogtepunt is middagete. Die skape en bokke word sommer daar in so 'n primitiewe slagpale geslag. Hulle maak dan die heel stuk vleis, van die blad tot die saal, in 'n groot kiln (steenoond) gaar. Dan koop jy die gaar vleis per kilo en jy eet dit sommer so met jou hande. My opgekapte vleis word op 'n klein stofie bedien. Archie besluit op skaapkop. Lekker!!

"Smilies" reg vir die oond

Aan die braai in die kiln

Middagete

Ons koop appels, want dis appelwêreld dié, en druiwe. Die turkish delight kon ons ook nie weerstaan nie. Tot iets vir Maja - 'n skadu dakkie vir daardie warm middagson.

Ons en ons aankope klim die dolmus en ons ry terug Eğirdir toe, moeg gemark.

Turkye. Eğirdir.

20 September 2014. Saterdag.

Ons val weer in die pad, na Eğirdir, 'n dorp langs 'n meer met dieselfde naam. Dis 'n lang busrit van vyf ure.

Eğirdir

Ons gaan tuis in Şehsuvar Peace Pension. Dié vreedsame gastehuis is geleë op Yeşilada, die groen eiland, wat met die hoofland verbind is deur 'n mensgemaakte "causeway".

Yeşilada

Eğirdir Meer

Eğirdir Meer

Hier is vis eet 'n moet. Die mama van die gastehuis berei toe vir ons die heerlikste varswatervis voor vir aandete. Eers sop, toe die vis, slaai, bone en snaakse rys. Ons smul.

Turkye. Seeman, swerf nie verder...

18 September 2014.  Donderdag.

Seeman, verlaat die see...

Maja is netjies weggebêre in haar wintersbed. Ons verlaat haar met hartseer in die hart. Dis winter in ons hart...

Ons klim die bus na Pamukkale. Dis snaaks om net land te sien. En op 'n pad te ry. En so vinnig, seker so 40 knope.

Die binneland is baie bergagtig. Dis ander soort berge hierdie.  Dit laat my dink aan lego-blokkie-bergies. Archie sê dis sulke molshoopberge.

Pamukkale beteken "Kasteel van katoen". Dié dorpie is bekend vir sy spierwit berg wat van kalsium gemaak is. Oor miljoene jare het 'n warmbron, met kalsiumryke water, oor die berg geloop en 'n dik laag op dit agtergelaat. Nou is dit spierwit. Dis 'n Wêrelderfenisgebied.

Pamukkale

Kasteel van katoen

Ons stap saam met die miljoene ander agies op en vergaap ons aan die wit. Dit lyk soos kaalvoetdag op die PUK, skoene is taboe. Oral plas mense in die vlak poele rond.

Agies

Voetjie-voetjie?

Kaalvoet in die poel

Ons drentel deur die "travertines" en maak seker ons sit nie 'n voet verkeerd nie. Sou jy dit waag, blaas die sekuriteit die fluitjie.

Terasse

Bo gekom, wag die ruines van Hierspolis op jou. Toentertyd was dit 'n Romeinse en Bizantynse spa, 'n vakansieplek vir vername Romeine. Hier is ruines wat sus Elize en broer Gert se hart sal steel.

Hieropolis

Noord Bizantynse Hek

Noord Romeinse Hek

Antieke Romeinse spa

Die hele natuurlike park is pragtig versorg met paadjies en tuine en swempoele. Dis 'n absolute fees om hier rond te stap.  Tien uit tien vir die Turke!

Pragtige Pamukkale

Archie en ek

Turkye. Kuşadasi. Soms te gou.

14 September 2014.  Sondag.

Alles kom tot 'n einde. Soms te gou. Na 'n laaste rol-rol-rol nag, is vandag ons laaste dag op die see. Ons swem vir oulaas in die Aegean See. Die see wat ek so gevrees het. Die see wat vir ons goed was. Wat ons so beproef het.

Ek weet die kaptein wil graag so bietjie seil. Gus begin liggies waai en sy gesig helder op.

Ons span die seile, span die seile

Eers die genoa dan die hoofseil.

Ons span die seile, span die seile

Eers die genoa dan die hoofseil.

Ons seil ons seil op die Aegean see

Die bloue bloue Aegean see.

Die golwe golwe rol ons mee

Op die bloue bloue Aegean see.

Span die seile

En daai kaptein geniet dit. Ons seil byna die hele pad en trek die seile in toe Kuşadasi voor ons lê. Dis nou net vir diesel ingooi en dan na Maja se plekkie vir die winter.

Daar het so baie water in die see geloop in die vyf maande.

Leon en Dirk het kom kuier. Onthou julle die onvergeetlike Griekse aand? Hot stuff!

Skalkse glimlag

"Hot Stuff"

"I only have eyes for you ..."

Dirk en Rika is saam met ons deur die kanaal van Korinte.

Kanaal van Korinte

Elize en Annette het kom seil. Onthou julle daardie verskriklike rowwe see waardeur Maja en die kaptein ons veilig gebring het?

Windverwaaid

Dapper glimlag

"Captain Arch and me"

Gerrie en Ansu was in twee lande saam met ons, eers Griekeland en toe Turkye. Onthou julle die aankoms in die bedrywige Santorini en hoe pragtig dit daar is? En al die goeters wat op Maja reggemaak is?

Aankoms

Oia, Santorini

Fira, Santorini

Maak goeters reg

Alles kom tot 'n einde. Soms te gou.

Ons gaan nou vir Maja voorberei vir die winter en dan gaan ons deur Turkye toer.

Turkye. Çam Limani. Goeie nuus.

13 September 2014. Saterdag.

Körmen Adasi tot Çam Limani

Ons was vir 'n hele paar dae afgesny van die buitewêreld. Ons was op plekke wat nie eintlik plekke is nie. Min weet ons van die nuus wat op ons wag.

Na 'n heerlike stil nagrus by Körmen Adasi, gaan besoek ons eers gou die twee warmbronne en toe vertrek ons na Cam Limani (38°00.911 N, 27°04.709 O), 12.4 myl. Dis ons laaste bestemming voordat ons "tuis" kom.

Alweer anker! Die bodem lyk nie goed nie, net seegras. Ek soek 'n plek waar dit lyk of die seegras nie so dig is nie en gooi vier keer anker, maar niks. Wil nie byt nie, tel elke keer 'n seetuin op.

Ons gaan kyk by die baai langsaan, maar die hele baai is afgebaken vir ek weet nie wat nie. Geen ankerpkek meer daar nie. As ons nie ankerplek kry nie, moet ons Kuşadasi toe. Terug na die seegrasbaai. Die Franse wat daar geanker is, praat net moed in. Sê hulle het net so gesukkel.

Die Franse in Çam Limani

Ek sien 'n klein kol sand. Archie probeer vir Maja presies op die kol kry, maar dis moeilik. Dan is ons links van die sand, dan regs. Die kol is baie klein. Ek sien die kol, Arch vaar bo-oor, ek gooi! Dit tref! En sowaar, die anker byt. Die Franse is saam met ons bly.

Later kom vier gulets (hout ekskursie bote) vol plesiersoekers so te sê gelyk daar aan en ons verkyk ons aan al die aksie. Hulle dans en lag en gaan swem. Hulle vertrek en die baai word stil, behalwe vir die see wat ons rol rol rol. Die kant toe en daai kant toe.

Gulets daag op

Plesiersoekers sing en dans

Toe lui die Skype. Dis Francois, my seun wat vir sy werk in Istanbul is, wat sê hulle sukkel om ons in die hande te kry. (Ons was mos op afgeleë plekke). Hy het groot nuus. Hy het vir Roelien gevra om te trou. Hulle is verloof. Baie geluk julle twee!

Die groot vraag

Turkye. Körmen Adasi.

12 September 2014.  Vrydag.

Teos Marina tot Körmen Adasi

Vandag is vis-Vrydag. So vertrek ons windstil uit Teos Marina, oppad na Körmen Adasi (38°01.942 N, 26°52.095 O), 14.4 myl. Die see is glad. Jy kan elke vreemde rimpel sien.

En ek sien 'n swart rimpel. Die rimpel het 'n vin. Die vin spring! Dis  'n dolfyn. Ek vra die kaptein of ons dit kan agterna sit en hy maak so. Glo vir my, elke dolfyn is vir my 'n wonderwerk. Dis altyd besonders om 'n dolfyn te sien. Hulle swem om hul ontbyt te vang. Dis die eerste visse wat ons sien. (Ja, ek weet 'n dolfyn is nie 'n vis nie!).

Dolfyne

So vaar ons verder.  Geen sprake van seil in 'n 2-3 knope wind nie. Ek sit agter die helm en tuur oor die water en Archie is in die saloon. Wie sê visse kan nie vlieg nie?! Ek kyk weer, dog ek verbeel my. Wraggies, ek sien dit weer.  Klein vissies wat oor die water vlieg. Ek vra vir Archie (hy is mos baie slim, weet van al's): "Kan visse vlieg?" En hy sê ja. Hy kom kyk. Saam sien ons die vissies wat soos 'n weerligstraal oor die water vlieg en dan onder die water verdwyn. Wat 'n gesig!

Agter die helm

Ons het al vantevore by Körmen gekuier saam met Gerrie en Ansu en was toe alleen in die baai. Ons kom om die hoek en in by die baai. Wat 'n verrassing, dit lyk soos osbraai op Kromdraai, almal is daar. Vier groot gulets vol mense wat in die warmbronne baljaar. En nog 'n seiljag en twee Cats.

Geniet die warmwaterbron

Ons gooi 'n tydelike anker en wag dat hulle verder moet vaar. Dis 'n joligheid. Hulle braai vleis en vang vis. Die een braaier vang toe wraggies 'n groterige vis. En die hele skool klein vissies spring heeltyd uit die water, so asof die juffrou sê: "Spring!"

"Osbraai op Kromdraai"

Die braaier het sy vis

Die skare vertrek teen 14:00 en ons gooi toe op 'n beter plek anker. Ons is bederf met alleen-anker. Vanaand deel ons die baai met twee ander bote.

Ons deel die baai