Till en Andree.

So kom die Kapenaars, Till en Andree, by Maja aan en in ’n oogwink verlaat hulle ons weer. Waarheen het die seil dae so vinnig heen verdwyn?

Till.

Till

Till en Archie ken mekaar al donkiejare en het ’n baie nou band. Till is altyd gereed met ’n storie wat hy in Engels en Afrikaans kan vertel, met ’n vreeslike Oostenrykse aksent. Hy het ’n aansteeklike lag. Sy vermoë om inligting wat hy gelees het, te onthou, is fenomenaal. Hy het ’n fotografiese brein, ’n besondere intelligente man. Till en Andree het ook ’n hoendersop gemaak wat op enige duur restaurant ’n ding of twee sal wys.

Die plek waarvan hy die meeste gehou het, was Karaloz, waar ons geanker het. Daar het hy vir Archie gehelp met die intrek van die landtoue. Daar was net een ander jag (met ’n man en ’n Oosterse vrou aan boord) in die baai en die isolasie was vir hom heerlik. Hy het ook hier in die skoon water geswem.

Karaloz Baai

Die beste ondervinding was die boottoer vanaf  Ücagiz. Hulle het saam met die visserman-kaptein na Tersane se gesonke stad en Kale Köy se kasteel en onderwater stad gaan kyk. Till het nie besef dat in die geweste sulke ou beskawings was nie.

Boottoer na Kale Köy

Andree

Andree

 

Andree het ’n vreeslike mooi stem. Sy kan nogal baie praat, maar met so ’n mooi stem, gee ons glad nie om nie. Sy kan ook baie lekker lag. Sy sê dat ek ook so ’n lelike lag soos sy het. Dit borrel so uit die maag en ontplof dan hard as dit uit die mond kom. Ons het ’n hele paar keer geskaterlag dat die berge antwoord gee..

Sy het die koue drankies na ’n vasmaak geskink. Sy kry vreeslik maklik koud en soek dan die knusheid van Maja se saloon op.

Andree het die swem op Gökkaya baie geniet. Sy het ook die afgesonderdheid van ons anker op Karaloz gehou. Die interessante dorpies met hul ruïnes het haar bekoor.

Phaselis ruïnes

Gökkaya Baai

Sy het ons goeie geselskap geniet en Archie se goeie organisasie waardeer. En sy het heerlik aan boord geëet.

Dankie dat julle vir ons op Maja kom kuier het. Ons hoop julle het dit baie geniet!

Kalkan.

8 Mei 2017. Maandag.

Kaş tot Kalkan

Ons staan vroeg op, want Till en Andree moet klaar inpak. Hulle laai al hulle bagasie in die trollie en daar trek hulle. Ons wag vir die taxi net buite die marina se hek. Die geel gevaartetjie kom, laai hulle en hul bagasie op en weg is hulle. Nou is ons weer alleen leen leen.

Vroegoggend Kaş

Sak en pak

Koebaai julle

Ons was vir Maja, kry alles reg en vertrek na Kalkan, 14 myl. Ons wil daar in ’n baai gaan anker. Die wind kom van die suid-ooste af en die baai waar ons wil anker, is nie beskut teen die wind nie. Ons gaan dus vir die eerste keer na Kalkan se hawe. Die klein, oorvol hawe is bekend vir gekruisde ankers. Vandag het ons geen keuse nie en ons vaar die hawe binne. Die hawemeester wys vir ons ’n plekkie aan en  Archie  tru soos ’n pro in die spasie en ek gooi die anker. Die man help met die toue en vas is ons in Kalkan.

Kalkan hawetjie

Kalkan is verwoes in ’n aardbewing en die regering het besluit om nie die ou huise te herstel nie, maar nuwe huise hoër teen die heuwel te bou. In 1980 het ryk sakemanne die meeste van die verwoeste huise opgekoop en dit gerestoureer. Hulle het ook ’n klein hawe gebou en vandag is Kalkan ’n vooruitstrewende klein dorpie met hotelle, interessante winkels en restaurante. Hier is ook omtrent 300 Britte wat permanente inwoners is.

Kleurvolle trappe

Straattoneel

Blommie!

Ons geniet dit om in die dorpie rond te dwaal en is baie bly dat die wind ons hierheen gewaai het. Terug by Maja begin die sports. Die Russe wil vasmeer, maar dis chaos. Eers trek hulle amper die groot boot se anker los en daarna kos dit ’n hele klomp van die Russe aan boord om af te stoot. Almal staan op die jagte en kyk. Of om soms liewers jou oë toe te maak om nie te sien nie! Na ’n lang gesukkel en met baie hulp is hulle vas.

Die Russe keer

Langs ons kom Engelse in. Hul jag is soos ’n steeks donkie en wil nie tru nie. Dan ry hulle vorentoe en probeer weer. Gelukkig waai die wind hulle weg van ons af. Na ’n lang gesukkel, is hulle darem ook vas en veilig. Dis ’n klomp mans aan boord en ruik al die geurige boontjiebredie-reuke wat uit Maja kom. Hulle sê net vir Archie hoe gelukkig hy is om ’n vrou te hê wat vir hom kook. Ek stem saam! Nodeloos om te sê, ons het heerlik aan die kos gesmul en het vroeg gaan inkruip, want môre moet ons douvoordag  wikkel. 

Ons het ’n lang dag van 42 myl wat wag. Ons doen die berugte Sewe Kape en dit kan nogal rof raak. Ons verwag sterk winde van agter af en groot see. My hart mis een slag. En ons hoop nie ons anker is gekruis met iemand anders s’n nie …

Kaş

7 Mei 2017. Sondag.

Pölemos tot Kaş

 
Hierdie Pölemos herdoop ek na Windbaai. Gus het homself behoorlik hier geniet. Die hele nag het die swerkater ons hot en haar gewaai. Het eers diep in die nag gaan inkruip. Vanoggend is dit weer heerlik in die baai. Stilbaai.

Ons vertrek vroeg na Kaş, 19.7 myl, net toe die son sy verskyning maak. Ons wil vroeg daar aankom. Till en Andree moet uitvind wanneer die bus na Daleman vertrek en buskaartjies koop. Ons meisies moet ook wasgoed was. Ai, wasgoed was, dit is vir my lekker! Dis vir my ’n vreugde om my skoon gewasde klere op Maja se drade te sien wapper. Dan gee ek nie omdat Gus liggies met dit rondspeel nie. Hy moet net nie probeer om dit van die lyn af te waai nie. Maar toemaar, ek is altyd voorbereid. My leuse is – maak altyd reg vir wind. Elke kledingstuk word dan met ’n magdom pennetjies aan die draad vasgepen en ou Archie skud maar net sy kop en sê; “Ou vrou … ”

Stilbaai

Oggendskoot

Ons eet sommer ons tradisionele eenvoudige ontbyt so terwyl ons vaar. Die see skud ons maar rond en laat my aan daai liedjie dink- “skommel daai ding, skommel daai ding, skaam om te vra, skommel daai ding, skommel daai ding, tot sy sê ja.” Dan wonder ek altyd van watse ding sing hulle nou eintlik. 

En so kom Till en Andree se laaste vaart tot ’n einde toe ons by Kaş se marina aankom en eers diesel ingooi en swartwater uitpomp. Andree beskou dit as suksesvol vasgemeer en drink dadelik haar koue drankie. Sy verlei Till ook soos Eva van ouds en gee vir hom ook ’n glas Coke. Hy neem en drink en so verbreek die twee dorstige Kapenaars ’n Maja-tradisie om te drink voordat ons finaal vasgemeer het!

Kaptein

Laaste vaart

Die marinaman vra vir ’n ekstra tou en anders as verlede jaar, wonder ek nie waarom hulle ’n tou vra nie, ek weet nou hulle gebruik jou eie tou om Maja aan hulle sementblok vas te maak. Hy wys ons die plek en gee die vasgemaakte snoettou vir my aan en ons is vas en veilig in die marina. Till en Andree se laaste hawe.

Andree skink vir my en Archie ons “cold beverages” en ons kan ontspan.  Ook nie vir lank nie, toe loop was ons meisies ons wasgoed. Andree gaan stort en was hare en lyk toe te pragtig. Till verlang na ’n skoon oop gesig en gaan stort en skeer. Toe lyk hy net so pragtig. En toe gaan ons dorp toe. Ons gaan mos altyd dorp toe.

Kas se marina is nuut en baie goed versorg. Andree kan nie uitgepraat raak oor hoe beïndruk sy is met die netjiese marina nie. In die tuin pronk veelkleurige blomme. Die gras is groen en gesny. 

Blomryke marina

Die dorp is ook mooi. Pragtige restaurante langs die waterfront. Winkels waarin jy kan snuffel. Ons eet ’n ligte middagete in ’n eetplek en daarna neem Till en Andree die dorp op horings, terwyl ek en Archie ’n ander koers inslaan. Ek verlei Archie tot ’n roomys en ons sit dit sommer op die sypaadjie en eet. 

Reuse sarkofaag

Slenter-slenter gaan ons terug na Maja en ’n ruk daarna kom die Kapenaars ook daar aan. Gus waai en almal sit in die saloon. Sommige lees, ander gesels, party pak . Ons tem of ons buite of binne moet eet en die uitslag is – drie stemme vir binne en een stem (ek) vir buite. Ons dek vir oulaas die tafel en eet ons laaste maaltyd saam. Ons geniet darem "sundowners" op die dek.

"Sundowner"

Die manne sing weer so bietjie en later gaan kruip ons almal in.

Pölemos

6 Mei 2017. Saterdag.

Üçağiz tot Pölemos

Alles kom tot ’n end, selfs ons heerlike verblyf op die dorpskaai van Üçağiz. Till en Andree het die kaai terdeë geniet. Ons vertrek na Pölemos, 3.5 myl vêrder in Kekova Roads. Ons seil vir ’n rukkie en die gaste is baie opgewonde. Hulle het nog baie min saam met ons geseil. Die seil bol wit teen die oggendlig en die kaptein glimlag breed. En Till en Andree glimlag saam.

Seilende Sigeiner

Archie, Till en Andree glimlag breed

Ons kom vroeg daar aan en besluit ons gaan dadelik in Dinkie klim en na Pölemos se antieke stad kyk. Sommige lede van die bemanning sukkel maar om in die klein Dinkie te klim. Na ’n nat boud of twee sit ons voet aan wal en begin om die lang pad na die ruïnes aan te durf. Ons stap en stap en ’n swerm vlieë ry gratis saam op ons rûe. Jy sien net swart spikkels soos hulle op ons klere sit. Miskien ruik ons nie so lekker nie, of iets.

Ons kyk na die sarkofae wat oral te sien is. Murasies en onderwater fondasies is ook te sien. Till en Andree gaan drink ietsie by “The Purple House” en ek en Archie stap nog ’n ent vêrder.

Gesonke stad

Sarkofaag

Ruïnes

Sarkofaag

Dit wemel van goggas. Daar is sprinkane, goed wat soos koringkrieke lyk, besies, wurms en vlinders. Akkedisse skarrel ook onder die klippe in as ons nader kom. Hier is nou wel baie dooies wat hier rus gevind het, maar daar is lewe hier in die nou.

Vlinder

Ons kry ons gaste waar hulle lekker onder ’n boom sit  en iets koel geniet. Ons almal stap vêrder na Dinkie waar sy by ’n restaurant kaai vas is en drink koffie en tee. Sukkel-sukkel klim ons weer in Dinkie en ek en Archie roei terug. Ook net betyds, want toe begin Gus te waai. Hy waai my hier en hy waai my daar. Hy waai my hare sommer deurmekaar. Van stadig oor die klippertjies wil hy nie weet nie.

En toe is die heerlike stil anker in sy peetjie. Dis koud en onplesierig. Almal was lus vir swem, maar dis net Till wat dapper genoeg is om dit te waag.

Ek lê buite op die dek en musiek luister en die res van die bemanning skuil binne. Moedswillige Gus!