Skopelos.

13 Junie 2016. Maandag. 

Loutraki tot Skopelos

 
Dit was ’n heerlike ankerplek, maar dis tyd om te gaan. Skopelos, 39°07.397 N, 23°43.903 O, 14.2 myl, hier kom ons.

Ons, veral ek, is baie opgewonde. Vandag sien ons die Mamma Mia kerkie van die see se kant af. Maar kruip so ’n kerkie vir ons weg. Eers staan hy piepklein en trots hoog daar teen die berg. Terg my, vermy my. Ons moet eers op die rotse loop in die oog staar voordat ons dit sien. Die rots waarop dit gebou is, is iets besonders. Ons kan nie te naby kom nie, want daar is rotse onder die water en Maja het mos ’n lang kiel. Ek het nou nie eers soos Meryl Streep teen die trappe opgehardloop nie. Maar volgende jaar …

Louise met Mamma Mia kerkie in agtergrond

Mamma Mia kerkie (die kolletjie bo-op die rots)

 
Ons vaar by die ingang van Skopelos se hawe in. Daar is vir ons plek by die kaai en ons kry als gereed. Daar loop ’n ketting onder op die bodem, so jy moet vêr genoeg gooi om anderkant die ketting en konkreet blokke te gooi. Archie tru, gee opdrag dat ek gooi en Yvon en Louise staan gereed om af te keer. Archie kan afstand deesdae baie beter skat en ons gooi 35 m uit. Ons behoort veilig te wees.

Skopelos

Skopelos

 
Dis taamlik bewolk en Yvon en Louise gaan dadelik dorp toe. Ons publiseer gou ’n blog, anders raas Deon van Aliwal-Noord se wêreld weer met ons.

Toe is dit ons beurt om die dorp te verken en kyk na sommige van die 120 kerke in die dorp. As kerkmens geniet ek dit vreeslik. Die wolke pak saam. Die lug voel na reën. Ons begin die aftog te blaas. Ek maak altyd al Maja se vensters toe as ons haar verlaat, behalwe as dit die dag reën. Wat toe ook gebeur. Archie kies die hasepad terug om vensters te gaan toemaak. Dit reën gelukkig net liggies en dis net effe nat. 

Uitsig oor hawe

Kerkmens

Nog kerkies

Uitsig oor Skopelos

Die reën het almal net op hol gejaag. Net toe al die restaurante se stoelkussings ingedra is, hou dit op. Yvon en Louise besluit om te gaan swem. Hulle is nie bang vit nat word nie!

Dit word ’n heerlike aand waar die gaste in kompetisie met ’n Franse tenoor sing. Dan sing hy op sy boot, dan sing die Franse Kanadese in antwoord. Hy kom toe later kyk wie gee hom so kompetisie. Ons eet ’n heerlike aandete wat die einde aan ’n heerlike dag maak.

Yvon. Die bas.

Louise sing saam

Aandete op Maja

Loutraki Baai, Skopelos Eiland.

12 Junie 2016. Sondag.

Skiathos na Loutraki

Vandag verlaat ons vir Skiathos na ’n lang kuier van vier dae. En met nuwe bloed aan boord. Ons roete neem ons na Skopelos Eiland en wel Loutraki Baai, 39°09.866 N, 23°36.963 O, 14.2 myl, waar ons gaan anker. Van anker gepraat, ons moet dit eers uit die water kry. Ons anker het mos 50 m ketting en 10 m tou. 53 m is uitgelaat en Archie moet die eerste deel optrek, want ek het nie die krag om die tou op te trek nie. Ek is agter die helm, Louise en Yvon keer af en Archie trek op. Dit gaan goed, die ankerketting rol in. Toe stop dit. Ons anker is vas

Anker sit vas

Archie trek op, met fors en die groot boot, tweede van ons af, se anker beweeg. Hy het na ons ingekom en so skeef gegooi dat sy anker oor ons s’n is. Dit beteken dat June en Paul, die Suid-Afrikaners, hulle anker oor die karnallie s’n gegooi het. Archie trek die groot boot se anker totaal uit die water. Hulle sal hulle anker weer moet gooi en in die proses Paul-hulle se anker ook versteur. Ons gooi die anker terug in die water, Paul en June wuif en groet en weg is ons.

Weg is ons

Archie vaar langs Skiathos se kuslyn op dat ons kan sien hoe lyk dit. Daar is mooi ruwe rotse en ons vaar by Kastro verby. Dit is ’n ou fort met ruïnes van ’n antieke dorp waarheen die mense toentertyd gevlug het as die seerowers gekom het. Dan het hulle die valbrug opgetrek en die seerowers kon nie in die stad gekom het nie. 

Kastro met sy valbrug

Kyk daar is Kastro

Ons draai in die rigting van Skopelos eiland en toe Gus reg waai seil ons vir omtrent 10 min. Gus gaan lê en af is die seile. Yvon en Louise, wat ook ’n baie klein seilboot in Kanada het, is beïndruk oor hoe maklik dit met Maja is.

Ons vaar die baai binne en gooi twee keer anker. Die eerste keer op seegras en die tweede keer op sand en hy byt dat dit bars.

Loutraki Baai

Louise, Yvon en ek by Loutraki Baai

Toe is dit staptyd. Ons durf die roete aan , boontoe, na die dorpie, Glossa. Dit is heetwarm en die sweet tap ons af. Bo gekom besluit ons om na die kerkie van die fliek, Mamma Mia, toe te stap. Die Griek se dis net twee km tot daar, maar Archie sê hy het uitgewerk op Google Earth, dis 6 km. Ek glo die Griek, want ek wil baaie graag soontoe gaan.

Glossa

Uitkyk oor Loutraki van Glossa

Ons begin te stap en ons stap en ons stap en ons stap. Die Griek se twee km word langer en langer en langer. Toe sien ons die kerkie in die verte. Prentjiemooi. Ek bars amper in trane uit van mooigeid. Ons almal word soos wafferse akteurs met die kerkie in die agtergrond afgeneem. 

Mamma Mia! Dis die kerkie!

Ek en Archie

Yvon en Louise

Ek en Louise

Ons stap nog ’n ent aan. Die blerrie kerkie is wraggies 6 km. Dit raak laat en dis nog 2 km tot daar. En dan nog 6 km terug en nog die 2 km af tot by die hawe. Dis mos nou heeltemal te veel gevra vir moer-toe knieë. Ons gaan donkeraand eers terug wees. Ons draai om en stap terug. Maar ons gee nie om nie. Skopelos is pragtig en die staproete nog mooier. Archie was reg oor die afstand na die kerk.

Stap te lekker

Kerkie is nog vêr!

Ons kom by Maja en toe is daai water lekker. Ons laaf ons lywe in die koel verfrissende water. Wat ’n besonders dag. Die stap saam met ons stapvriende, omtrent 10 km, van 14:00 tot 19;00 die pragtige uitsig op die kerk, die swem in die blou Meditereense See.

Hierdie gaste van ons is modelgaste. Die aand sing hulle vir ons Franse liedjies. So, Deon, Ryna, Fanie en Elize, oefen solank julle stemme! Werk aan julle Franse liedjies!

Skiathos. Stapdag en gaste.

10 Junie 2016. Vrydag.

Ons klim die rooi bus en daar trek ons na die Evangelistrias Klooster toe. Ek is mos ’n kerkmens en wou lank gelede’n non geword het, so ek is in my element. Dit is ’n werkende klooster met monnike wat daar werk en take verrig.

Die klooster is verfraai met die mooiste, kleurvolste blomme. My ma sou baie hiervan gehou het. Ons bekyk alles. Duiwe word gevoer. Die arme jong monnik stoot kruiwa en gooi blomme nat. Hy doen die eenvoudige werk met oorgawe. So asof dit vir ’n Hoër Hand is. Soveel ywer. 

Klooster

Evangelistrias Klooster

Monnik aan die werk

Ou Archie sit onder die boom terwyl ek in die museum gaan rondloer. Foto’s neem word nie hier toegelaat nie. Ons gaan koop vir my ma en pa geskenke wat deur die monnike self gemaak is

Sit rustig

Klipkoepels

Kumkwat brousel

Toe besluit Archie hy wil die 7 km sirkelroete stap. Dit begin en eindig by die klooster. Hy sê ek kan maar solank met die bus terug na Maja gaan. Wel, hoe kan ek dit weerstaan en ek stap saam, moer toe knieë en al. Ons stap die rooi kol roete. Dit gaan goed. Die pad lei deur die bos, dan weer op die grondpad. Die uitsigte is net bietjie min, maar die stap is heerlik.

Uitsig met Skopelos Eiland in agtergrond

St Charalambos Klooster

Uitsig van hoofland

Ons stap sonder ’n kaart en verdwaal natuurlik toe die rooi kolle opraak. ’n Vriendelik Griek verduidelik vir ons hoe ons moet stap en daar trek ons weer. Ek weet nie hoe vêr ons gestap het nie, maar dit was vêr. Die laaste deel van die stap was die mooiste. Deur die bos. Varings wat welig groei. Groot ou bome en ’n klippaadjie. Ons kom toe eindelik weer by die klooster uit, moeg maar tevrede. 15:00 klim ons die minibus en gaan huis toe. 

Uitsig van Skiathos Dorp

Toe begin die werk. Archie sê mos altyd ’n huisvrou se werk is nooit klaar nie. Dis waar, veral as jy gaste kry. Dis klere was, boot was, hare was, kos maak en alles is toe “spick and span”.

Ons stap na die veerboothawe en wag vir die Flying Dolphin. Hy kom aangejaag en ons hoop maar net ons herken die gaste. Ons het hulle ’n paar jaar gelede by die Dolomites stap in Italië ontmoet. Die veerboot stop en die insittendes klim af. Ek staan gereed met die kamera om hulle te kiek. En jou waarlik, ons herken ek en hulle neem die regte persone af. Ons soengroet soos familie. 

Hier kom Louise

Is dit Yvon?

Archie, Yvon en Louise

Louise durf die plank aan

Yvon se beurt

Ons geniet welkom drankies op die dek. Ja, Zane, Retsina, ’n regte egte Griekse wyn waarvoor jy so gril. Ons gesels en eet en lag en praat oor daardie berugte laaste aand in die herberg in Italië … 

Daardie aand langs die kaai ontmoet ons vir Paul en June Savage, oud-Suid-Afrikaners wat nou in Australië woon. Sowaar, die volgende dag trek hulle langs ons in en June maak vir ons heerlike boeretroos. Ons kuier te lekker.

June en Paul Savage