Vis verrassing. Dag 72

U. Tri Luke tot Komiza (Vis Eiland) via Blou Grot

Ons het 'n geheime stemming gehou. Ons moes stem vir: Vis Eiland, baie ver, 35 myl, die Blou Grot is daar, maar jy moet 12:00 daar wees, as dit bewolk is, is dit nie blou nie OF Hvar, baie nader en hoop op 'n plek by die dorpskaai.

Die stembriewe word uitgedeel... Onder groot geheimhouding word die pen omgestuur en almal stem. Niemand is eintlik seker wat om voor te stem nie. Gelukkig is daar geen bedorwe stembriewe nie en Archie tel die stemme. H, V, V, V en V. 1 stem Hvar en 4 stemme Vis. Dis net Anika wat vir Hvar gestem het, die res van die bemanning stem vir Vis. Dus - Vis, hier kom ons!

Ek en Archie staan vroeg op. 05:00 lig die anker en ons vertrek met 'n boot vol slapende skones, sonder koffie. En dis my verjaardag vandag!

Dou voor dag

Oggendgloed

Ons vaar en vaar en vaar. Vis lê ver in die verre verte, vaagweg sigbaar. Sies tog, die kinders word nie wakker gemaak met die tradisionele koppie koffie nie. Die ou goedjies moet op eie stoom wakker word. Hulle staan baie later eers op.

Gelukwensings is aan die orde van die dag. Ek maak my briewe van die huis af oop. Kaartjie van my familie, almal het 'n boodskap geskryf. Dankie julle. Ek maak die koeverte van my eet-vriendinne oop. Christa, Marie, Riana en Spaans (in alfabetiese volgorde) stuur goeie wense, geskenkies en opdragte vir die dag. Dankie julle. Dit maak die pad baie korter.

Die blou grot kom nader. Die tydsberekening is goed. Ons is 11:30 daar. Dit lyk soos nagmaal op Pofadder. Dis seiljagte wat ronddryf met 'n bemanningslid wat brandwag staan. Dis oorvol Dinkies met mense oppad na die grot.

Ingang tot Blou Grot (links agter tou)

Die kinders gaan eerste, met Gerrit en Michelle wat stry en baklei met die geroeiery. Ons wag op die boot. Hulle kom terug, moeg geroei en warm. Michelle sê ons moet liewers maar die motor op Dinkie sit. So gesê so gedaan en daar trek ons.

Wat 'n ongelooflike visuele fees was dit! Ons roei by die nou grot-opening in. Net een bootjie voor ons. Die water is blousel-blou, silwerblou, ligblou. Die spane in die water toor met kleur. Jy kan nie ophou kyk nie. Dis magiese magic. Jy wil vasklou aan die mooi, jy wil dit in jou geheue inbrand.

Die blou begin ...

.... dit word blouer ...

... en blouste

"Liquid light"

Die blou grot was een van die mooiste verjaardag geskenke wat ek in my lewe gekry het. Nog steeds in ekstase begin ons die laaste 5 myl na Komiza Hawe op Vis Eiland (43º02.650 N, 26º05.257 O). Daar is gelukkig plek vir ons en ons meer maklik vas.

Komiza se hawe word voller en voller. Die jagte meer vas, sommige anker, ander gryp 'n boei en 'n klomp maak alongside in 'n ry aan mekaar vas. Dis 'n heerlike malhuis vol mense.

Vasgemeer ...

en vasgemaak

Malhuis vol mense

Ons gaan dorpie toe. Dis pragtig. Die aand eet ons pizza vir my verjaardag. 

Dorp toe

Verjaarsdag pizzas

Vis was 'n vreeslike verrassing. Anika (die Hvar stemmer) is in haar noppies oor Vis en Michelle en Gerrit (die Vis stemmers) stem saam. Elize sou dit sooooo geniet het.

Ons soek na die Kit-Kat wat my suster, Laaina (bynaam) vir my gestuur het. Dit het net doodeenvoudig verdwyn. Ek wonder...

 

Published with Blogger-droid v2.0.10

Lastovo en Tri Luke. Dag 70 en 71

Prozura tot U. Zaklopatica, Eiland Lastovo

Die vraag is: "Wie wil Lastovo toe gaan?" Dit sal 'n lang dag se vaar wees. Die ander opsie is 'n anker op Korcula Eiland. Die kinders stem vir Lastovo.

Ek dink dis die woord "dorp" wat die deurslag gee. Hulle het "dorponttrekkingsindroom".

Ons vertrek 07:00. Dis vroeg, maar die magiese uitwerking van koffie kry lewe in die klomp (en in my). Dis 'n lang pad, sowat 36 myl na die baai Zaklopatica op Eiland Lastovo (42° 46.384'N 16° 52.528'O). Die kinders kry die tyd om deur te stry, te knibbel, te slaap en te sonbaai. Ek sit maar heeldag by die kaptein op die dek.

Die wind van voor word later erger en die deinings groter. Gelukkig vaar ons met Maja se snoet in die duinings, dis op en af, nie heen en weer nie.

Anika en Michelle sit voor op Maja en kyk uit vir rotseilandjies. Lastovo kom nader en nader. Maar nie naby genoeg nie. Die wind van voor word sterker en Maja se ou motortjie beur moedig teen die wind en die stroom wat teen ons saamsweer.

Ons kom later as wat beplan is, so 17:00 by Lastovo aan. Te laat om die amper 4 km dorp toe te stap. Ons besluit om die volgende oggend te gaan, want môre is 'n kort dag. Ons, eintlik ek en Archie, is moeg na die lang dag, maar Gerrit, Michelle en Anika voel perdfris na hulle oggendslapie, laatoggendlê, middagslapie en die uiltjie wat hulle geknip het.

Ek en die kaptein gaan kruip vroeg in.

U. Zaklopatica tot U. Tri Luke

Vandag gaan ons dorp toe! Anika is baie bly, want haar sjokolade is op. Michelle en Gerrit is lus vir chips. Gestewel en gespoor is ek en Archie reg vir die stap. Die kinders het nou nie eintlik wat jy sal noem "stapskoene" aan nie. Michelle dra Grietjie se plakkies, Anika dra 'n paar seilskoene van my en Gerrit dra sy groen seilskoene. Ek hoop hulle voete hou.

Ons stap deur die bos na die dorpie. Dis lekker in die bos. Ek stap voor met my stapstok en maak 'n pad deur die spinnerakke.

Ek dink die kinders hoop op 'n wonderwerk dat daar dalk 'n inkopiesentrum sal wees, maar helaas, hulle moet tevrede wees met 'n klein ou Studenac.

U. Zaklopatica tot U. Tri Luke

Ons stap boontoe na die kasteel en die sonbesies raas heelpad met ons. Ons is warm en sweterig. Die kinders wil nie die dorpie verder verken nie, en ons gaan Studenac toe en koop bietjie nodige kos en die kinders koop lekkernye.

Uitsig oor Lastovo Dorp

Kerke en landerye

Kapel

Ons stap terug. Die meisiekinders se voete is seer. Gerrit se voete hou gelukkig. Ons is warm en toe ons by Maja kom, is swem die ding om te doen. Ons voel heerlik verkwik deur die water en maak reg om te vertrek. Skuins voor een uur lig ons die anker en vertrek na Tri Luke op Korcula Eiland (42° 55.711'N, 16° 39.903'O, 17 myl).

Ons anker in die mooi blou-groen baai. Archie gaan swem en is baie verras toe hy 'n elektriese skok in die water kry - dit was 'n jellievis wat hom gepiets het. Een teen die voorkop en een teen die skouer.

Die kinders speel kaart en ek en Archie ontspan op die dek.

Kaartspel op anker

Published with Blogger-droid v2.0.10

Spesiale uitgawe!!! Dag 69

Dubrovnik tot Prozura

So vaar ons met glorie uit Dubrovnik se Marina. Ons gooi so maklik diesel in soos: "Maak self vol asb." 

"Maak vol, asseblief"

Ons vaar in die rivier af, oppad na die see. Die wind lyk goed van agter en ons span die hoofseil.

Gerrit neem die helm en oortree die spoedgrens, vaar 6 knope in 'n 4 knope zone. Net voor die padbrug is Maja wind-af, onder vol hoofseil, 16 knope wind en seil teen 6 knope.

TOE kom 'n sterk Gus van meer as 35 knope van die sykant en toe gebeur alles tegelyk.

Maja lê oor na port (links) so erg dat die water oor die rand van Maja stroom. Sy draai self 180º na starboard (regs). Gerrit probeer regstellend stuur, maar kom gou agter dat dit niks help nie. Hy bly kalm en bring die boot in die wind in en Maja stop. Dit het alles in die ewigheid van omtrent 5 sekondes gebeur.

Gerrit- Bly kalm en al waaraan hy kan dink is om die boot in die wind te kry en te stop.

Archie - Op die dek en klou vas vir sy lewe en sien hoe kom die seil al nader aan die water. Hy kan nie onthou of die hoofseil in die water was nie. "Scary shit". Hy trek die boom in.

Michelle - Sy sien 'n wit flits deur die luik, dit was die hoofseil oppad see toe! Sy hou in "surf" styl aan die wasbak en kapteinstafel vas. Sy het gedink ons gaan omwaai en rol. Sy hardloop uit en gaan katrol die hoofseil in.

Anika - Sit in die saloon aan port kant.Toe Maja kantel, probeer sy starboard kant toe. Al Archie se sjokolade reën van die rak af op haar kop. Sy kyk benoud deur die bo-luik hoe Michelle katrol en skree: "Moenie inval nie!"

Ekke - Ek het gedoen wat ek die beste kan doen - lank en deurdringend gegil. Hou vas aan die traplening en kapteinstafel. Kyk na buite, sien vir Gerrit agter die helm en skree: "GERRIT, mooi Gerrit"! Ek het regtig gedink dat Maja gaan rol.

Die naskok - Almal sit op die dek, grootoog. Almal van ons het gedink Maja gaan omrol. Ons praat gelyk en vertel vir mekaar van die belewenis. Adrenalien het deur almal se are gespoel. Opwinding, maar meer as alles, verligting en dankbaarheid.

Vir die res van die dag kry ons goeie winde en ons benut dit ten volle. Ons kom by Prozura (42° 43.870' N, 17° 38.971' O, 23 myl) op Eiland Miljet vroeg aan en gooi anker vir die eerste keer.

Baai by Prozura

 Na 'n uur of wat en 'n lekker swem en smul aan 'n koue waatlemoen, besluit die kaptein dat ons miskien te na aan die land is en ons trek na 'n beter posisie. 

Waatlemoen lafenis

Alles lyk goed totdat 'n boot aan 'n boei naby ons kom vasmaak en ons besef daar is 'n kans vir 'n botsing indien die wind sou verkeerd waai. So vir 'n derde keer is die anker gelig en ons skuif 20m weg van die boei.

Ons is uitgeput en almal sien uit na 'n goeie nagrus.

Published with Blogger-droid v2.0.10

Sudurad en Dubrovnik. Dag 67 en 68

Pomena tot Sudurad

Archie laat ons laat slaap. Dit werk so - niemand staan op voordat hy koffie gekry het nie. Nee, dis nie treurigheid nie, Archie het ons so bederf én geleer. Ons kry laat koffie, eers 08:00. Toe roer ons eers.

Ons het 'n ver pad vandag na Sudurad (42º42.683N. 17º54.795O), 32 myl. Ons begin eers 09.00 vaar. Dis windstil en ons motor. Die gemotor maak die kinders kort voor lank lomerig en hulle gaan lê skuins.

Die water is kalm en ons vaar en vaar en vaar. Later is daar wind van voor en om die eentonigheid te breek, span ons die seile en seil wind-op, totaal in die verkeerde rigting. Ons "tack" so drie keer en toe besluit Archie ons laat sak die seile en motor verder. Na 'n baie lang dag, kom ons by Sudurad aan (16:15) en gooi anker in die klein baai.

Sudurad hawe

Sudurad tot Dubrovnik

Vanaf Sudurad is dit 'n kort vaart van 9 myl na Dubrovnik. Dis sommer gou-gou en ons is daar. Die vasmeer is sommer 'n vulletjie. Na 'n vinnige middagete klim die kinders dadelik die bus na die ou dorp om die mure te gaan  loop.

Anika, Gerrit en Michelle op die mure

UItsig oor ou stad van die mure

Ons ontmoet die kinders later by die ou stad, want ek wil vir Gerrit met die kabelkar na die oorlogsmuseum bo-op die berg vat. Behalwe die museum is die uitsigte oor Dubrovnik en die kuslyn asemrowend.

Gerrit in oorlogmuseum

Cavtat in die verte

Uitsig

Uitsig

Uitsig

Uitsig

Uitsig oor Elephite Eilande

Ek en Gerrit gaan besoek die museum. Dit gaan oor die oorlog van 1991 toe  Serwië, Bosnië en Montenegro vir Dubrovnik aangeval het. Ons vind veral die film daaroor baie interessant.

Ons ontmoet die meisiekinders om 19:00 en ons bestel drie pizzas wat ons tussen ons vyf deel. Ons ruil skywe pizza uit en dit is 'n deurmekaar spul wat die kelner verwonderd dophou, maar ons is so honger dat dit ons glad nie pla nie.

Ons klim die bus terug Marina toe en toe word ons dors. Ons drink asof ons sewe dae in die Sahara sonder water was.

Dubrovnik bly maar iets besonders.

Published with Blogger-droid v2.0.10

Pomena, Mljet. Dag 66

Van Korcula tot Pomena

Ons vertrek vroeg, 06:50, vanuit ons nou plekkie uit die Marina. Almal help. Die fenders koek met die bure s'n, ons maak dit los. Maja se voorpunt pyl op 'n ander boot se snoet af. Ons stoot dit af. So kom ons uit die Marina. So kom álmal maar uit die Marinas - met stampe en stote én belangrikste van alles, met fenders.

Vroegoggend Korcula

Ons wil vroeg by Miljet kom, want ons wil soutmere toe. Almal besluit eenparig dat die kaptein se hare te lank is. Hy kry 'n haarsny wat hom jare jonger laat lyk.

Kaptein kry haarsny

Ons vaar 'n ruk en toe is daar wind en ons span die seile. Net ek en Archie, want die kinders lê oral en slaap. Sies tog, seker baie moeg. Ons seil lekker rustig en Miljet kom stadig maar seker nader. Die kinders is nog steeds moeg, hulle slaap nog. Archie besluit ons gaan nie Polace toe nie, maar na die baai van Pomena (42° 46.995'N  17° 20.015'O), want ons het nog nie daar anker gegooi nie. Die kinders is baie moeg, hulle slaap nog steeds!

Kaptein soek 'n plek na sy smaak, en ons gooi anker. Eers nadat ons suksesvol geanker het, word die kinders wakker. Lekker uitgerus! Toe word hulle honger en hulle eet "chips" en sjokolade. Slaap is harde werk, dit maak jou vreeslik honger. Hulle eet soos ruspers.

Maja op anker in baai van Pomena

Ek, Michelle en Anika maak broodjies vir middagete-piekniek. Gerrit kry die drinkgoed, Archie pak die klein rugsakke (dis swemklere en handdoeke en wie weet wat nog). Dis heerlik warm en ons sien uit na die swem in die soutmere.

Op vastegrond

Dinkie is op haar pos om ons aan wal te neem en ons begin ons staptog. Stap bly maar my eerste liefde en ek geniet die vaste grond. Die baai is onmoontlik blou van bo af. Ons loop met ligte tred oor die voorreg wat ons het om al die mooi gade te slaan. Ons sintuie werk oortyd. Ons ruik die geur van die bos, ons sien die mooi oral rondom ons, ons hoor die vrolike gesang van die voëls en die skril geskel van sonbesies, ons voel die ligte bries wat vat-vat aan ons wang en ons proe die sout van die seelug op ons tong. Ons leef!

Onmoontlik blou

Ons sien die mooi

Ons stap na Pomena en eet ons piekniekkos op die klipmuurtjie langs die hawe in die skadu van 'n boom. Ons begin aanstap na die soutmere. Dis net so mooi soos die vorige  keer. Die onmoontlike blou water lyk na 'n moontlikheid om te swem. So gedink, so gedaan. Ons swem en doen waterkaskenades. Ek en die kinders swem soos kinders in die water.

Swem in die soutmeer

Waterkaskenades

Ons stap terug en die meisiekinders gaan haal vir Dinkie en vat dit na die plek waar Arch en Gerrit wag. Die twee mans roei terug na Maja terwyl ek, Michelle en Anika swem. Archie en Gerrit word verlei deur die water en maak ook lyf nat. Ons baljaar in die kristalhelder water.

Die meisiekinders

Die laatmiddagson verhelder die hele omgewing. Archie neem nog 'n tou na die land vir ekstra veiligheid. (Ek dink hy is bietjie hiperaktief en soek net iets om te doen).

Hiperaktief

Die laatmiddag verander in vroegaand en baie later in aand. Dit voel vir my of dit nooit nag word nie, want die hemelruim is geverf met sterre.

Published with Blogger-droid v2.0.10

Korcula. Dag 64 en 65.

U. Manastir tot Korcula

Moeg na die nagrus, word ek wakker.  Die res van die bemanning lyk uitgerus en vars, nie so verlep soos ek nie.

Ons gaan vandag na Korcula. Dit is 'n ver pad en ons vertrek 07:50 vanaf Manastir. Die wind waai nog en die kaptein gee die opdrag: "Span die seile!" Dis 'n hele doenigheid. Gerrit vat die helm. Michelle en Anika help met die toue. Op gaan die genoa, met 'n "reef". (Jy reef as die wind sterk is en jy wil jou seil kleiner hê.)

Ons span die hoofseil. Op is die seil en met Gerrit agter die stuur, seil ons teen 'n redelike spoed, 6 tot 7 knope. Vir jou motor is dit stadig, maar vir ons voel dit soos jaag.

Ook oppad na Korcula

Na sowat 'n uur, gaan lê Gus en ons seil stadiger. Gerrit is baie teleurgesteld in die verminderde spoed en nog later gaan lê Gus en af met die seile. Ons motor verder tot naby Korcula. Die wind kom toe van agter en ek en Arch span weer seile.

Ek en Archie het 'n hewige meningsverskil oor hóé naby aan die Marina se ingang ons die seile moet intrek. Ek dink hy wil graag, onder vol seil, met 'n fanfare by die Marina in seil, met 'n skare wat juig.

Die wind waai erg en elke vasmeer van elke boot is 'n sirkus. Almal staan onbeskaam en toekyk en almal help afstoot en druk fenders by die botsplekke in. Ons is deel van die sirkus en die kinders dink seker ek is die hoofnar.

Korcula is kookwater. Daar is seiljagte in elke vasmeerplek, 'n klomp plesierbote vol mense en "super yachts". Die plek is stampvol, anders as wat ons dit saam met Elize-hulle beleef het.

Vyf in 'n ry

Stampvol marina

Kleinboot hawe

Korcula se mure

Die aand is daar 'n middel-van-die-jaarfees. En môre (1 Julie) word Kroasië by die EU ingelyf. Groot feeste en ons is deel daarvan!

Die kinders besluit hulle wil nog 'n dag bly, so geniet hulle dit. Die kaptein sê dit is reg.

Die meisies geniet Korcula ...

... en die kaptein ook

Die aand slaap ek 'n slag soos 'n baba.

Published with Blogger-droid v2.0.10