"We are sailing". Dag 17

Vanoggend die groot besluit - bly ons of ry ons?

Gister se rowwe see is nog steeds in my gedagtes, en 'n bangheid sit in my keel. Archie kyk na "Wind Guru" op die internet. Vandag se wind is nie so erg nie. Môre is dit kalm in die dag, maar die Sirocco (Suid Oos) kom in die nag. (Woensdagnag).

Diè besluit - dit is kalm en ons sal kyk hoe die see buite die baai lyk. As die see kalm is, seil ons. As dit sleg lyk, bly ons.

Ons motor die 3 myl in die hoofkanaal tussen die eilande na die see. Die spanning voelbaar in die lug. Ons kom nader en nader. Ek kyk na die see in die verte.

Jeugelike tyding! Die see lyk wonderlik, vriendelik, glad nie kwaad nie. Verligting! Ons voel die wind. Dubbele verligting!! Die wind waai nie so erg nie. "Kaptein, span die seile..." En ons seil. Sonder bang, net lekker gemaklik seil.

Ons besluit, terwyl die weer goed lyk, gaan ons so ver moontlik seil, dat ons môre in Dubrovnik skuiling kan soek. Dan is ons veilig.

Ons seil na Sipanska Luka (42º 43.750' N, 17º 51.663' E) op Eiland Sipan sowat 15 myl van Dubrovnik.

Oppad na Eiland Sipan

Kranse oppad na Eiland Sipan

Hierdie man is haastig

Dit is 24 myl (43,2 km) na Sipan en ons èn die wind kom saam daar aan. Ons sukkel om vas te meer, want die wind waai. Maja praat tee, sy wil nie vinnig draai nie. Na 'n paar vreemde taal opdragte van die vasmeerman en onortodokse vasmeerbewegings, is ons eindelik veilig vasgemeer.

Maja is vasgemeer

Ons het vir die mense in die restaurant, goeie vermaak verskaf. Dan kry Arch nie gedraai nie. Die dieptemeter piep aanmekaar, want die water is vlak. Dan kry ek nie die tou getrek nie, roep vir Arch. Hy los helm, ek neem helm oor. Vasmeerman wat skree draai "starboard" toe. Ek wat in die geharwar nie kan onthou waar is "starboard" nie. Toe ons vas is, sien ek dat al daai mense se koppe is na ons toe gedraai. Wel, ek hoop hulle het die "show" geniet. En boon-op gratis!

 Ons gaan loop 'n bietjie rond in die dorpie en in die omringende heuwels. Natuurlik is daar 'n kerk. Ons kan sien lente is hier, want die velde is vol blomme.

Uitsig oor kaai

Sipan se kerk

Sipan se kaai

Ons bak pannekoek vir aandete. Wat 'n lekker dag!

Aalwyne vir my pa

Miljet. Dag 16

(Aan my familie - moenie dat ma dit lees nie)

Daar's wind. Te veel wind. Sterk wind. Arch besluit ons moet anker optrek en nader aan die see vaar om te kyk hoe staan sake aan die see se kant. Ek kry twee reddingsbaadjies uit, net vir die wis en veral vir die onwis.

Ons vaar weg uit die beskutte ankerplek. Ver voor sien ek hoe slaan die branders teen die rotse. Dit lyk soos by Wildernis in die Kaap.

Net vir die onwis trek ek my reddingsbaadjie aan. Ons wieg heen en weer. Ons kom al nader aan die rowwe see. Ek is duiselig van benoudheid, 'n regte banggat. Archie hou die helm (stuurwiel) stewig vas. Ons vaar in die see in. My hart mis 'n slag of wat. Of miskien klop hy te veel slae! Toe ons in die see is, besluit Arch dis te erg en moet omdraai. Ek huil amper. Hoe draai jy om in rowwe see?

Archie is 'n man wat kalm kan bly. Terwyl ek tien dode sterf (figuurlik), vat hy die helm nog steeds stewig vas en draai brander vir brander om, terug na veiligheid.

Die wind was nou so sterk in die ankerplek, dat ons vyf keer moes anker gooi voordat dit reg was. As jy anker gooi in sterk wind, is dit moeilik om die boot te beheer en om die anker netjies
te plaas. Ons het ook 'n "shore line" aan land gevat en aan 'n dik boom vasgemaak, net vir veiligheid.

Die wind het later bietjie bedaar en ons het gaan stap. Oppad het ons die Aussies raakgeloop. Hulle seil al agt jaar en is baie meer ervare as ons. Hulle sê hulle het ook vanoggend gaan kyk hoe lyk die see. Hulle het op die eiland gaan stap om te kyk of hulle moet seil. Die vrou se woorde was: "It was horrid!" Toe voel ek baie beter. Ek hét rede gehad om bang te voel.

Volgens windvoorspellings, is die Sirocco oppad en sal Donderdag stormsterk wees en jy moet skuiling soek. Dit sal die ergste in die nag wees. Ons het nou twee keuses. Ons kan by Mljet bly tot Sondag, want dan is die Sirocco uitgewoed. Of ons kan môre in redelike wind seil na Okuklje (15 myl, 27 km) en hoop die see is nie so onstuimig nie en tot Sondag daar bly. Daar is eintlik niks om te doen nie, maar hier kan ons darem gaan stap.

Ons sal môre kyk hoe lyk die wind en besluit wat ons gaan doen. Ons is 'n hele klomp bote wat hier op anker lê.

Polace, Eiland Mljet. Dag 14, 15

Dis bewolk en lyk na reën. Die lug is vaal en daar is min bote op die water. Mens kan sien die seisoen is nog nie eintlik op dreef nie.

Sonsopkoms by Luka

Ons is oppad na die eiland Mljet, waar ons by Polace (42º 47.473' N  17º 22.355' E) gaan anker. Dit is 16,68 myl (28 km) wat ons moet aflê. Dit lyk dreigend. Donker grys wolke, ligte grys wolke, wit wolke.

Mljet lê ver voor, amper onsigbaar in die waas van reën en amper-reën. Op 'n stadium wil Archie seile span toe daar bietjie wind is. Ek is nie lus om te span nie en toe is Archie ook bewolk.

Ons motor die hele pad. Die wind het lankal weer gaan lê. Die sig is nie goed nie, maar Archie kry die pad met behulp van al sy speelgoed. (GPS, kompas, kaart, beskrywing in die boek).

Die sig is swak

Die ingang na die baai is vlak, maar Archie hou meesterlik op die regte koers. Ons soek ankerplek in die baie beskutte baai. Ons gooi die anker met gemak.

Maja op anker

Maja steeds op anker

Arch sit die motortjie op Dinkie en ons ry na die dorpie Polace toe. 

Speedboat!

Dis nie eintlik 'n dorpie nie, te klein. Ons koop ons kaartjies om na die klooster en soutmere te gaan kyk. Ons klim in die bussie en daar trek ons. By die meer kry ons die boot en gaan na die klooster.

Polace

Klooster St Marijan

Met ons terugkoms, koop ons 'n rou hoender. Ons wil Maja se oond uittoets. Die oond werk en die geur van geroosterde hoender, knoffel en roosmaryn lê die baai vol.

Oond toe

Die nag het ons 'n donderstorm, maar Archie slaap soos 'n flippen baba. Ek is op nagwaak om te kyk dat die wind nie ons anker loswaai nie. Dit voel of elke weerligstraal in ons boot wil inklim.
Wat 'n aaklige moedersnag.

Die volgende oggend skyn die son ewe skynheilig, so asof niks gebeur het nie. Ons gaan stap op die eiland. Daar is lekker stappaadjies. Ons eet 'n seekatslaai by 'n klein restaurantjie in Babine-Kuce.

Ons stap verder deur die bos. Te lekker. 

Stap langs die soutmeer, Velica Jezero

Na die stap is ek poot-uit en gaan slaap. Onthou, ek het die vorige nag nie geslaap nie.

Ons eet van gister se heerlike hoender vir aandete.

Gelukkige Moedersdag, Ma.

Waar's wind? Dag 13

Vandag is ons oppad na die eiland Korcula. Ons gaan anker (?) by Uvala Luka (42º 57'.072 N  17º 08'.462 E) en dis ver soontoe, amper 22 myl (40 km).

Ons ontboei en vat die pad, ag ek bedoel die water. Dis mistig. En die pad is lank. "The road is long..." Klink my dis 'n mistige melodie dag vandag.

Dis mistig

"The road is long ..."

Ons motor en motor en motor. "The road is long..." Waar's die wind? Die see is glad. Die mis klaar op.

Na 'n ruk, wat soos 'n ewigheid voel, sien ons die dorpie, Korcula, in die verte. En ek bedoel vérte. Ons ry aan. Stadig maar seker, myl vir myl kom ons nader en nader... en toe is ons daar.

Korcula

Korcula

Wat 'n pragtige dorp. Mure rondom.

Mure

Fort

Ons vaar verby die dorpie en gaan na Uvala Luka, net langsaan, waar ons moet anker gooi. Die hele anker oefening van gister speel deur my kop. Dit was eintlik 'n uitstekende oefening en dit voel vir my of ek weet wat om te doen. Archie kry die geskikte plek. Die baai is gelukkig leeg, so daar is baie plek vir anker én om foute te herstel. Ons werk soos 'n span. Bevele en antwoorde word vriendelik en duidelik oor en weer geskree.

Ons ankergooi word suksesvol uitgevoer en Maja is geanker. Ons trek aan om dorp toe te gaan. Ons gaan altyd dorp toe.

Gedeelte van die muur

Ons vat vir Dinkie en roei na die land toe. Dis so 400 m. Onthou, as jy anker, is jy in die see met water om jou. Dinkie het 'n motor, maar haar motor is nie op nie. Ons roei en roei. Geen spanwerk nie. Ons stry die hele pad. Ons gaan aan wal, sleep vir Dinkie uit die water en stap dorp toe.

Die pragtige ou dorp is stil. Waar is almal? Ons eet gebraaide vis by 'n restaurant. Heerlik.

Toe ons teruggaan na Maja het ons 'n oomblik van paniek beleef. Dit het gelyk of sy gestrand staan tussen die klein bootjies. Ons was sprakeloos van skok. Gelukkig het sy net gedraai en die lig het snaaks op haar geskyn. Die hoek en die afstand  waarvandaan ons gekyk het, het ons oë bedrieg. Scary movie.

Amper-anker. Dag 12

Dit is vir my lekker in Hvar en ek is nie eintlik lus om nou al te gaan nie. Gelukkig is Archie besig met allerande rekenaar goeters, so ek kan die atmosfeer nog 'n rukkie geniet.

Ons vertrek na 11:00 uit Hvar en die losmaak van die toue verloop sleepglad. Ons is oppad na die eiland Scedro, waar ons in 'n klein baai gaan anker. Dit gaan ons eerste alleen anker wees. Die baai se naam is Manastir (43° 05.653 N  16° 42.442 E). Ons moet vandag net 14 myl (25 km) aflê.

Oppad na Scedro

Klein boeredorpie

Ons seil, want daar is bietjie wind, maar later motor ons verder, want die wind is moeg en het gaan lê. Dit is rustige seil en motor en ons het baie dinktyd. Ek weet nie eintlik of Archie dink nie, want as hy dink, dan dink hy altyd vreeslike goed uit wat ons nog moet doen. So, eintlik is dit nie goed dat hy dink nie.

Ons nader die baai  waar ons moet anker. Die boek sê die bodem sand en seegras. Archie verfris my geheue met al die anker detail. Eers moet krag op die kragpaneel aangeskakel word. Dan moet ek die ankerpen uit die dinges trek, dan moet ek die af-knop druk, dan moet die anker die grond raak, dan moet ek vir Arch skree die anker raak die grond (hoe de moer moet ek dit weet?), dan moet Archie tru ry, dan moet ek die af-knop indruk en die res van die uitgewerkte hoeveelheid ankerketting uitlaat. Dan is ons geanker. Nou draai my kop.

Geskikte ankerplek (Bure-boot op boei)

Archie kry die geskikte plek. Ek is op my pos, heel voor op die boot. Archie skree: "Laat sak!" En ek druk die knop en die anker sak. Ek kan nie sien of dit die bodem raak nie, maar dis die regte hoeveelheid ketting. Archie tru, maar ons is onseker of die anker gebyt het. Archie vat die snorkel en bril en doen ondersoek oor die stand van sake. Daar is te veel seegras, hy kan niks sien nie. Ek trek die anker weer op en sien net seegras. Ons probeer nog twee keer. Sonder sukses.

Anker vol seegras

Anker vol seegras

Toe kom die eienaar van die Grill daar aan en sê ons kan 'n boei gratis gebruik, want dis amper onmoontlik om daar te anker. Die seegras verhoed dat die anker vasgryp aan die bodem.

Die "Grill"

Ons voel toe baie beter, dis darem nie ons onnoselheid nie. Ons het amper geanker.

Hvar. Dag 11

Kaptein bring koffie en goeie nuus- die son skyn! Na ontbyt maak ons die boot los en vertrek. Ons is nie haastig nie, want ons het net 12,34 myl (23 km) om te vaar. Die wind lê nog. Die son baljaar in die baai. Ons motor uit die baai.

"As idle as a painted ship upon a painted ocean"   Samuel Taylor Coleridge

Die see (is dit 'n see?) is soos 'n spieël. My swaer, Fanie, sal nie seesiek raak op dié water nie. Daar is min bote op die see en nog minder wind. Vasco da Gama vaar rustig in die verte verby.

Eensaamheid

Vasco da Gama

Op 'n stadium span ons die seile (Kapteins bevel), maar die wind gaan lê dadelik toe hy die seile sien. Af met die seile en aan met die motor.

Ons swenk links na die eiland Hvar. Die dorpie lê in die verte.

Dis die eerste keer dat ons alleen moet vasmeer en ons bespreek strategie. Wie doen watter toue en wat doen wie. Streslose aftrede? Ek het nou meer stres as wat ek gehad het in die onderwys, net voor 'n klasbesoek en my lêers is nie op datum nie!

Hvar

Hvar kom al hoe nader. 'n Groot plesierboot lê op anker in die see met die plesiersoekers wat op klein bootjies na die eiland aangery word.

Plesierboot

Ons ry by die dorpskaai in. Ek, gewapen met die boothaak in my hand om die tou op te raap. Archie tru perfek in ons vasmeerplek. Die vasmeerman, met die tou in die hand, wag ons in. Ek haak die tou. Dis mis! Ek haak weer die tou. Dis mis! Ek haak weer die tou. Dis raak!! Ek loop vinnig, tou in die hand, na die voorpunt van boot. Arch skree: "Maak vas!" Ek maak vas. Hy is doenig met al die toue agter.

Ons meer suksesvol en pragtig vas. Ek leer dat ek die boothaak nog langer moet maak om die tou op te raap. (Vasmeer is eintlik vier mense se werk)

Die spanning sypel weg en ek gooi bier. Ek het vasgemeer soos 'n man en nou vat ek 'n sluk bier soos 'n man. Ek trek my rok aan en ons gaan dorp toe.

Fyn uitgevat

Dorp toe

Dorpsplein

Hvar is 'n lekker lewendige dorp. Eetplekke, paar winkeltjies en baie toeriste. Ons boot lê vasgemeer in die hartjie van die dorp. Ek en Archie sit lekker langbeen op die dek van die boot en drink iets koud. Ons kyk vir al die mense wat verby loop. Dis soos fliek kyk.

Kasteel en kaai

Hvar Riva

'n Amerikaner loop verby. Hy is lus vir gesels. Sê hy het ook 'n boot en hulle wag vir hulle somer om te seil. Vriendelike man. Later kry ons nog 'n besoeker. Sê hy het die SA-vlaggie gesien. Hy bly nou in Duitsland, maar kom van SA.

Dit was 'n heerlike dag van sonskyn en sukses (vasmeer).

Donder, bliksem. Dag 10

Nee, dis nie matrooswoorde nie! Ek beskryf die weer. Dit reën in die nag. Dit reën ook in die dag.

Groot plesierboot naby Split

Ek en Archie seil alleen vandag, vir die eerste keer. Die weer lyk sleg... Ons gaan stort, maar die water is yskoud. Dis seker om ons voor te berei vir latere gebeure. Ek is sommer vies vir die koue water en trek 'n suur gesig.

Totsiens Split

Met 'n groot gesukkel kom ons uit die smal plek uit. Ek weet nie hoekom die Marinas soveel bote in so 'n klein plek wil saambondel nie. Die weer lyk slegter... 

Ons seil vandag na die eiland Brac. Dis nie ver soontoe nie, maar ek wil net daar kom voor die reën ons vang. Ons vaar voor die reën uit. Orals rondom ons reën dit. Die water het vaal riffels op as die reën daarop val.

.

Donderweer! Ons het nie in ons kursus geleer wat maak ons as daar donderweer op see is nie. Ek kyk hoopvol op, maar ek sien niks wat hoër as ons mas is nie.

Die weer lyk nou op sy slegste.. Skielik is daar 'n donder, 'n bliksem en 'n gil. (Die mense wat my ken, sal beaam - ek kán gil). Ek skrik groot en Archie skrik nog groter, want hy skrik vir my gil. Genadiglik was dit net een donder en bliksem wat so naby was. Ons is asvaal van die skrik.

Eindelik haal die reën ons in. Dit sous, maar ons reënbaadjies help. Ons kom by Uvala Osibova aan. Dis waar ons moet anker. Ons staan bedremmeld vir mekaar en kyk. Nie een van ons is lus om die anker in die reën te laat sak nie. Ons wag vir die reën om bietjie te bedaar en maak die boot vas aan 'n boei in die baai. Ons voel soos nat hoenders.

Ons eet die aand heerlike brinjal burgers en voel baie beter.

Brinjal burger

Dit word 'n kalm aand en nag en ons slaap rustig in die beskutte baai, Uvala Osibova (43º18'.8N  16º26'.4E). Hopelik is môre 'n beter dag.

Kapelletjie van die baai

Split. Dag 7, 8, 9

Ons vaar vandag van Trogir na Split. Kaptein span die seile en ons maak die beste gebruik van die effense wind wat ons kry. Dis 'n pragtige dag, vol sonskyn en blou water. Dis amper of die water jou wil inlok in die blou.

Die water fluister saggies en nooi ons vir 'n swem. Archie stem dadelik in en oorreed ons om ook te swem. Die eerste waterdruppels klou koud aan ons vas.

Trappie vir trappie dieper. Met die nodige gilletjies en grilletjies is ons meisies in. Ou Arch is sommer gilletjies, woeps in die water. Dis heerlik, ons swem soos meerminne in die helder blou water.

Die blouwaters lok

Meerminne? Walvisse?

Ons kom nader aan Split. Die dorp lyk groot en rustig. Daar is ook 'n baba-boot wedvaart aan die gang. Die ou bootjies lyk na speelgoed.

Baba-boot wedvaart

Die wolke besluit hulle wil die son wegsteek. Het ek gesê vol sonskyn? Nie meer nie. Ons meer vas by die ACI Marina Split.

Woud van maste

Ons gaan sommer dadelik dorp toe. Dis n ent, so 20 min se stap.

Split

Oppad na Split

Die oudorp bekoor my weer. Ons koop roomys en sit op die kerktrappies. Ek woon ook 'n oorvol kerkdiens in 'n baie ou kerk by.

Romeinse ruïnes

Moderne Romeine

Venster van my siel

Sfinks hou wag

Ons woon die aand 'n gratis vertoning van volksdanse by. Dit was uitstekend.

Bushy en Grietjie neem ons uit vir 'n heerlike ete om dankie te sê. Hulle is amper oppad. Hulle gaan die bus klim na Dubrovnik.

Ons loop die volgende oggend saam met hulle na die busstop. Hulle het gekom in die reën en hulle gaan in die reën. Die weer lyk dreigend! Met omhelsings en bedankings groet ons hartseer. Koebaai sê is nie lekker nie. Nou is hulle weg, en ons mis hulle al klaar.

"Koebaai julle"

Ons slaap nog 'n aand in Split.