Nisyros Eiland. Paloi en Mandraki.

2 Junie 2019. Sondag.

Livadhi tot Paloi

Alles is blou. Blou is my hart, blou is my gemoed, blou is my  gedagtes, blou is my woorde, blou is my dade. Alles is blou, want my bliksemse blog is blou. Weg in die wind. Verdwyn in die niet. Asof ons nog nooit by die plek was nie.  

Ai, vandag het ek weer moed om die blêrrie blog weer oor te skryf. So, hier is 'n verkorte weergawe van die gebeure.

Ons gaan na Nisyros Eiland, 18 myl. Ons seil vir 1h45min. Paddy beman die helm vir 'n ruk, onder die wakende oog van vroulief, MJ. Die kaptein bekyk die seile en so gaan ons vorentoe, altyd vorentoe. 

Paddy agter die helm

Om die draai en daar is ons hawe, Paloi. Almal is slaggereed om hul take te verrig. Die Fallers laat die fenders sak. Archie kry sy posisie en tru. Ek gooi die anker, maar nou is die Fallers werkloos, want 'n man op die kaai is gereed om ons agtertoue te vang. Sommer gou is ons vas en veilig hier by een van my gunsteling eilande.

Nisyros is 'n klein eiland vol kleur en prag. Hier het Moeder natuur wit klippe, rooi vulkaniese rots en swart lawa klip gemaak om 'n wonderskone landskap met baie atmosfeer te skep. Ons gaan dit alles sien en beleef.

Die vrinne gaan huur 'n kar en 17:00 is ons op pad na Mandraki, waar ons die sonsondergang gaan vier. En weg is ons. Archie bestuur, Paddy is 'n kyker (hy moet kyk dat Archie aan die regterkant van die pad ry), ek is die giller (ek gil as ek gevaar sien) en MJ is die kontroleerder (sy hou almal kalm).

Ons by Mandraki

Klein Venesië

Munisipale plein

Maar eers stap ons na Hohlaki strand met sy groot swart vulkaniese spoelklippe. Die kaptein dwaal op die strand rond, tel klippe op en gooi dit dan weg soos dit 'n klein seuntjie betaam. Tel op, gooi weg, tel op, gooi weg.

Hohlaki Strand

Daarna gaan ons na die Panaghia Spiliani Klooster, wat wag staan oor Mandraki. Daar is 130 trappe wat jy moet klim om bo uit te kom. Bo gekom en die kerk is gesluit. Soos gewoonlik hier in Griekeland. Daar is darem mooi klipwerk wat ons kan bewonder.

Poue

Panagia Spiliani

Ons klim in ons blou karretjie en ry na Paleoskastro. Vir my is dit meer 'n kasteel waarvan die manne hou. Strak en korrek. Die klipwerk is indrukwekkend. Maar dis nie eintlik die plek waar ek in my verbeelding  feëprinssese kan sien rondloop en wag op hulle prinse nie.

By Paleokastro

Paleokastro

Alles is blou

Terug by Mandraki en ons sit in die restaurant gewapen met ons skemerkelkie en wag dat die son moet sak. Ons word nie teleurgestel nie. Soos al die ander dae sak die son en hier by Mandraki gaan skuil hy agter Kos Eiland se berg. Ons gee 'n applous.

Ons ry terug huis toe en Maja wag ons in en heet ons welkom.

MJ en Paddy

Ek en Archie

Ons meisies

Sonsondergang

Tilos Eiland. Mikro- en Megalo Chorio.

1 Junie 2019. Saterdag.

Na 'n heerlike nagrus is ons vroeg op vir ons lekker lang stap na die Mikro Chorio. Die verlate dorpie was gedurende die 15de eeu die middelpunt van die eiland en baie vooruitstrewend. Na die Tweede Wêreldoorlog het almal die dorp verlaat en vandag is net die ou ruïnes te sien.

Ons geniet die stap én die verlatenheid van die dorpie. Die wit kerk is nog pragtig bewaar. Staan rein  en trots tussen die res van die vaal geboue. Hier is maar min teken van lewe in die geweste. Dis net 'n baba bok en sy ma se geblêr wat 'n teken van nog lewe hier is. Paddy het baie vrae en teorieë oor wat alles hier gebeur het. MJ bekyk alles en geniet die dorpie terdeë. Ek en Mr. Velle (Faller) beloer nog 'n paar verlate geboue en weereens wonder Mr. Velle oor alles. 'n Behoorlike nuuskierige agie.

Op pad na Mikro Chorio

Mikro Chorio

Mikro Chorio

MJ en ek en kerk

Die Fallers

Archie en ek

Begraafplaas

Bo

Uitsig

Bo-bok

Oorblyfsels van trappe

Geraam

"Christ the Saviour" Kerk (1430)

Frescos

Toe stap ons af affer afste na die teerpad toe op die mooi mensgemaakte klippad om vir die bus te wag. Ons gaan Megalo Chorio toe. Dit is die hoofstad van Tilos. Op die top van die heuwel is die kasteel wat  deur die ridders van St. John gebou.

Terug na teerpad

Hongerpyne knaag en ons swig. Dis 'n oulike restaurant met 'n baie oulike eienaar. MJ en Paddy eet 'n geroosterde toebroodjies en ek en Archie eet mossel saganaki. Die bier is yskoud en heerlik. 

Restaurant ingang

Toe stap ons op opper opste na die boonste kerk en bekyk die kloktoring. Ons meisies is lekker verspot en loer vir mekaar. Ai, dit raak warm hier in Griekeland. Dink die somer is hier. Ons dwaal lui-lui nog 'n ruk in die Megalo Chorio rond. By die supermark word die tradisionele  bottels tuisgemaakte "Raki from Tilos" gekoop. Ons klim die bus en ry terug na Livadia, waar Maja rustig langs die kaai vir ons wag.

3 Belles

Kerktoring

Daai fenders is mos pikswart van die blêrrie swart kaaifenders. Toe begin MJ die fenders te was. Met  die deeglikheid van 'n goeie huisvrou, kry sy daai fenders weer skitterwit. Mr. Velle sit ook handjie by, meer so met die oog as met die hand. O nee, nou lieg jy mos, Katriena, hy hou die tou van die fender met die hand vas, terwyl MJ was. Baie dankie julle. Goeie werk!

Maak fenders skoon

Tilos Eiland. Livadhi

31 Mei 2019. Vrydag.

Khalki tot Livadhi

Na 'n nag waar ou Gus heeltyd van die berg afgehardloop en Maja bespring het (en die Fallers soos flippen babas slaap), is dit eindelik die nuwe dag. Die windvlae was so erg, dat ek en Archie in die nag opgestaan het om die bimini met toue vas te maak sodat dit nie so wapper nie.

Vroegoggend vertrek ons na Tilos, Livadhi, 20.4 myl. Met Gus wat natuurlik reg van voor af waai. So, dis lewensbaadjie dag. Sterk wind, rowwe see en die genoa wat op is. Die seil gee vir ons lekker spoed. Later verander Gus bietjie van rigting en seil is buite die kwessie. Toe beur ons maar teen die golwe, vorentoe, altyd vorentoe. Deining vir deining, myl vir myl.

Vroegoggend Khalki

Vat hom vas!

Opgepof

Rowwe see

En toe is Tilos voor ons, waar ons al baie keer vantevore was. Ons kyk uit vir die hawemeester wat altyd so getrou op sy pos was, maar hy is nêrens te sien nie. Ons is op ons eie. Nou moet Archie tru, afklim en die snoettou vir my aangee. Ek kry dit en gaan vinnig vorentoe. Maar o weë, dis aan die bure se boot vas. Nou is Archie van die boot af en ons is besig om half alongside te dryf. MJ sit gereed met 'n fender. Archie, wat op die kaai is, maak ons toe maar alongside vas. Vir eers is ons veilig.

Maar nou is die vraag - hoe kom ons uit hierdie klein spasie? Ons kan nie vorentoe vaar nie, want dan tref ons die muur. Agtertoe kan ons ook nie, want dan tref ons die Taljaner se boot. Ons is vasgevang. Wat nou gemaak!?

Toe maak die kaptein 'n plan. Hy het dit in 'n boek gelees van "springing it off the quay". Alle toue, behalwe die voorste tou word losgemaak. Maja se snoet word behoorlik met fenders gepak en beveilig.  Nou moet die senuweeagtige bemanning allerhande take uitvoer. MJ trek die agtertou in. Ek moet keer dat Maja se snoet nie moer toe gery word nie. Paddy moet die middel tou losmaak.

Toe ry Archie Maja vorentoe met die roer wat hard na links (kaai se kant) gedraai is. Eintlik is hy letterlik besig om Maja se snoet reg in die kaai vas te ry. Die voorste twee fenders doen hulle ding en soos "magic" swaai sy haar sterre en Archie kan uit die spasie tru. 

Almal slaak 'n sug van verligting en die kaptein is die held van die dag. Toe gaan alongside ons by die ander kaai en ons is vas in ons nuwe tuiste. Dis net die swart kaaifenders vir Maja én ons eie fenders pikswart kleur. As iets teen die blêrrie swart goed raak, is dit dadelik ook swart.

Ons geniet dit vreeslik hier langs die kaai, veral toe die reuse veerboot aankom. Daar is behoorlik aktiwiteit op die kaai. Net om te sien hoe die groot veerboot vasmaak, is al klaar baie opwindend. Toe stroom die mense af en ander stroom op. Voertuie ry af en ander ry op. Dan, net so skielik soos wat hy gekom het, is die ou grote weer weg. Die twee Fallers het die skouspel vreeslik geniet.

Alongside

Ou grote maak vas …

… mense stroom in

Gus waai maar lekker sterk met tye en alles wapper. Maar ons is vas en veilig langs die kaai. Ek is vreeslik moeg van die vorige nag se geen slaap en al die see- en vasmeer kaskenades. Ons gaan kruip vroeg in.

Khalki Eiland. Potamus Baai.

30 Mei 2019. Donderdag.

Alimia Baai tot Potamus Baai

 

Gus het ons in die nag met 'n paar hewige windvlae gepeper, maar die Fallers slaap deur. 

Ons het vandag 'n kort dag, so ons is nie haastig nie. Die kaptein verras ons met heerlike pannekoek en ons smul behoorlik. Veral Paddy kan nie wag nie, want as getroue blogleser dra hy eerstehandse teoretiese kennis van Archie se gebak en nou gaan hy dit in die praktyk beproef.

 

Kaptein bak pannekoek

Smul

 

Op die strand waar ons gister so lekker gestap het, lê goed wat soos hooibale lyk. Soms beweeg die hooibaal effens. Ons bekyk die spulletjie so en wonder wat dit is. En jou wrintie, dis skape. Die arme goed se pote is vasgemaak. Ek is seker hulle is verdoof. Later kom 'n visserman met sy vissersboot en drie manne laai die skape. Omtrent twintig stuk word opgelaai in die boot. Mens kan amper nie eers sien dat daar skape in die boot is nie. Toe vaar die visserman en nog 'n ander man daar weg met die vasgebinde, verdoofde skape. Seker na Khalki toe. Hopenlik na ander weivelde en nie na 'n slagpale nie. Eerste keer wat ons so iets sien.

 

Hooibaal skape

Vervoer skape

 

Toe trek ons anker op en vertrek na Khalki, 7.1 myl. Paddy is agter die helm en Archie neem oor toe ons naby die mooi dorpie kom. Archie vaar verby en die mini-Symi is kleurvol en pragtig.

 

Paddy en Archie

Khalki

Khalki kaai

 

Ons ankerplek is net om die hoek en ons gooi anker wat behoorlik byt. Hierdie baai se water is so mooi. Kristalhelder. Paddy gaan kyk of die anker gebyt en bevestig ons vermoede, ons is vas.

 

Bar moeder

Potamus Baai

Potamus strand

 

Toe gaan ons dorp toe. Ons gaan mos altyd dorp toe. Die vrinne roei en ek en queen Victoria sit agter. Ons stap oor die bult en Khalki lê voor ons. Dis pragtig. Ek is mos 'n kerkmens en pyl dadelik op die kerk af. Soos gewoonlik is dit gesluit. Ons stap die dorpie plat. MJ koop geskenkies vir haar kleinkinders.op

 

Dorp toe

Archie en MJ

Op die kaai

 

Ons word honger en eet 'n gyro met souvlaki. Te heerlik. Nie die lekkerste wat ons al geëet het nie, maar steeds lekker.

 

Eet gyros

Kyk daardie kuite

 

My hart hunker na die windmeulens bo-op die bult. Die ander is nie eintlik lus vir die stap nie, maar ons stap maar. Ons sien toe vir Khalki van bo af. Dit lyk pragtig. Ek sal sommer hier 'n huisie koop en hier kom bly. Archie klim die trappe in die windmeul en loer deur die venster.

 

In die windmeul

Khalki

 

Ons stap terug, sommer so deur die rommel stortingsterrein. Ons tel 'n piering op en neem dit saam huis toe. Ook nog 'n blom vir die gaste. Ons laaste besienswaardigheid is twee kerkies.

Hierdie ou dorpie het ons behoorlik geniet.

Die son sak indrukwekkend oor ons winderige baai. Môre het ons 'n moeilike pad na Tilos met wind reg op Maja se neus.

 

Son sak