Kekova. Üçağiz. Afspraak.

28 Junie 2015. Sondag.

Finike tot Üçağiz

Dis reg,ja. Ons gaan vandag terug na Kekova en weer na Üçağiz, 36°11.638 N, 29°50.617 O, 18.4 myl, want ons het ’n afspraak, ’n ete afspraak met Niel en Sandi van Rensburg. Ek voel nou behoorlik soos ’n sosiale vlinder.

Die see van Finike na Kekova is vandag plat. Die deinings is maar effentjies en Gus waai nie eintlik nie. Ons vaar heerlik en ons is weer by die Kekova eiland en vaar in die vlak waters na Ücagiz. Die baai is vol jagte op anker, maar ons kry ’n plek langs Wilson, die Van Rensburgs se jag.

Drie keer gooi ons daai anker voor die blerrie ding eers byt, maar toe hy eers byt, doen hy dit behoorlik. Niel en Sandi is sonder ’n dinghy, want hulle is besig om ’n oortreksel vir sy dinghy te maak in Marmaris. Hulle wil gou dorp toe en gebruik sommer vir Dinkie. Dis vêr om te roei, maar Niel hou vol dat dit nie nodig is on die motor op te sit nie. Hulle sal sommer roei. Hulle sukkel met die spane en ek hoor hoe lag die twee.

"Looking good"

Toe begin Gus te waai. Ons weet nie hoe gaan hulle wind-op geroei kry nie. Gus waai sy hart uit. En hier kom die twee terug in ’n ou skuit wat eintlik ’n watertaxi is, met Dinkie wat agterna gesleep word. By Wilson stop die skipper en toe kom Dinkie se tou in die skuit se enjin se propeller. Konsternasie. Niel duik in en maak die tou los, bevry die propeller en Sandi en haar inkopies klim uit. Niel swem Dinkie terug na ons toe.

Watertaxi

 

Ons afspraak is weer om 19:00. Ons bring die wyn en nagereg en hulle braai weer in die Weber. Ons voel soos ou vriende. Daar is ’n kameraadskap tussen die Suid-Afrikaners wat in die verre Turkye, tussen die mooi berge en ruïnes, kuier-kuier een word met die baai, terwyl die donker ongesiens die dag in aand verander. Rimpelloos en magies.

Die meisies

Die manne

Die braaier

Die kos

Dankie vir heerlike kos en nog heerliker geselskap!

 

Finike. Afspraak.

27 Junie 2015. Saterdag.

Roete tot op datum - Kuşadasi tot Finike

Gökkaya Limani tot Finike

Ons het ’n afspraak! In Finike, 36°17.617 N, 30°09.011 O, 15.6 myl tot daar. En met wie nogal? Met Martin en Shiree van Gumnuts. Ons het hulle verlede jaar in Ios, Griekeland ontmoet en weer in Amorgos en Gumusluk, Turkye gesien. Ons vaar die hele pad net om vanaand saam met hulle te gaan eet.

Dis maar ’n mistroostige dag. Die wolke hang swaar aan die hemele. Dit val al plek-plek aarde toe. Gelukkig tot dusvêr nog elders en nie hier nie. Die see dein voort, gelukkig van agter. Watermassa kom aangerol, spoel onder ons deur en rol voort tot daar waar hulle by die land uitspoel. En ek en Archie, ons vaar maar in Maja, vorentoe, altyd vorentoe. Finike toe.

Die reën haal ons in, maar gelukkig waai die wind nie en dit reën reg-af ondertoe. Ons sit onder die bimini sonder om nat te word. En ek en Archie, ons vaar maar in Maja, vorentoe, altyd vorentoe.

Ons vaar die marina binne en die vasmeermanne is op hulle pos. Die een spring op Maja om self die snoettou vas te maak en beveel my agtertoe om die toue te gooi. Archie tru pragtig en ons is vas. En wie staan op die kaai om ons te verwelkom? Martin! Ai, dis so lekker om hom te sien. Ons groet en kus soos familie. Die Aussies is gawe mense, so sal Elize, Annette, Ansu en Gerrie getuig. Hulle het almal Gumnuts se mense verlede jaar ontmoet.

Finike

Finike met Tarsusberge in agtergrond

Shiree kom ook groet en ons spreek af om mekaar 19:00 by Gumnuts te ontmoet vir sundowners.

Die weer laat my later toe om wasgoed te was en Maja pronk reg rondom met skoon wasgoed wat in die wind wapper.

Ons stort en trek aan en Archie borsel sy hare en ons sit af na Gumnuts. Yskoue drankies, neute en brood met olyf tapenade word voorgesit. Toe verkas ons na die restaurant waar ons gaan eet. Die mans eet lamtjops en ons meisies eet pan calamari met groente. 

Shiree en Martin

Skaterlag

 

Ons kuier uitbundig en skaterlag en gesels. Dit was beslis die moeite werd om die amper 16 myl te ry na Finike. Wat ’n heerlike aand!

Kekova. Gökkaya Limani.

25, 26 Junie 2015. Donderdag en Vrydag.

Üçağiz tot Gökkaya Limani

Ons gaan vandag nie vêr nie. Dis net 4 myl na Gökkaya Limani, 39° 12.657 N, 29°53.472 O. Ons kyk uit vir rotse en riwwe en vlak water en kyk vir oulaas vir Kale Köy en sy mooi kasteel en sit ons kort reis voort. 

Kale Köy

’n Flotilla seiljagte is in ons baai geanker, maar jou waarlik, daar is nog ’n plekkie vir ons ook. Ek gooi anker en dit sleep en ek gooi toe maar weer anker onder die wakende oog van die vrou op die buurboot wat ons sooo sit en bekyk. Toe byt daai anker en ek is seker dat al ons toeskouers ook tevrede is met die byt. 

Op anker

Ons is rustig en swem en lees en kook en is maar net. Dis meer as wat ons van die arme Turkse vrou kan sê. Sy werk die hele dag in die bloedige son en slaan bosse kruie dat die berge antwoord gee. Die kruie, vermoedelik wilde salie, word geoes en dan gedroog. Dan slaan sy die takke dat die blaartjies afval en maak die blaartjies bymekaar. Dis wat die plaasboere in SA dors en oes sal noem. 

Dors en oes

Die volgende dag, Vrydag is aksiedag. Eers bak die kaptein pannekoek en ons smul te heerlik. Daarna sit Archie die motor op Dinkie en daar trek ons na Ashil Adasi om ’n grot te gaan besigtig. Dis ’n hele ent tot daar, maar Dinkie doen haar ding en ons word beloon met ’n groot grot. Ons verruil die motor vir die roeispane en roei binne. Dis heerlik koel in die grot. Daar word vertel dat van die klein vissersbote in die middae in die grot skuil om van die warm son weg te kom en sommer dan ’n uiltjie knip. Ons roei in die effe donker grot rond. 

Ashil Adasi se grot

Klam en koel

Silhoeët

 

Ons vaar sommer toe om die hele eiland en toe terug na Maja wat soos gewoonlik maar rustig op die water ronddryf. Ek en ou Arch maak toe ook ’n bietjie lyf nat. Dis baie warm in die geweste.

Die middag saal ons weer vir Dinkie op om ons land toe te neem. Dis weer staptyd. Ons gaan nog ’n deel van die Lycian Way stap. Die staproete is n baie lang roete langs die Turkse kus wat by Fethiye begin en by Antalya eindig, sowat 500 km lank. Ons vriend, Deon, wat hoeka nou in Griekeland stap, weet seker alles van die roete. Ai, die stappery is vir my so lekker, al gaan dit soms maar moeilik. Ons kyk af op die baai en die water lyk mos altyd so vreeslik blou van bo af. Die mooie ou Maja lê saam met al haar vriendinne daar onder. 

Lycian Way

Skildery van Maja

Gökkaya Limani

Die son brand fel en die dors sit in ons kele en die warm sit op ons lywe. Ons roei terug en drink dorstig ’n yskoue drankie en koel die natgesweet lywe in die blou lafenis af. Toe is ons moeg en lê so bietjie.

Kekova. Kale Köy

24 Junie 2015. Woensdag.

Vandag is ’n stapdag. Ons gaan die Lycian Way na Kale Köy, aan dıe anderkant van dıe baaı, aandurf. Gestewel en gespoor begin ek en Archie die staptog.

Direk oos van Ürçağiz is antieke Teimiussa. Daar is nie veel van die antieke stad oor nie, maar oral is graftombes, wat uit rots gekap is, sigbaar. Daar is ook mooi uitsigte oor twee van die drie monde of ingange tot Kekova. Ek gebruik my stapstokke om die spinnerakke in die oorgroeide paadjies te verwyder.

Graftombe by Teimiussa

Teimiussa

Ölu Deniz (voor) met Kekova Baai (agter)

Ons stap vêrder in die bloedige oggend hitte na Kale Köy. Die kasteel is bo teen die kop duidelik teen die blou lug sigbaar. Ons stap verby nog grafte wat op sigself kunswerke is wat uit die rots gekap is. ’n Groot olyfboom staan sterk en trots by ’n graf. Die kontras van lewe van die ou olyf en dood van iemand jare der jare gelede kom maak nes in my siel. Die lewe is eintlik so kort. En tog ook so lank...

Olyfboom en graf

Ek stap saam met drie jonge dames in die kasteel rond. Die strukture van die ou gebou is afgeëts teen die lug en die see. Die teater se sitplekke is uit die klip gekap. Bo gekom, sien jy lekker vêr. Daar onder is die dorpie en die antieke stad wat onder die water lê. Aan die westekant lê die dorpsmarina van Ürçağiz waar Maja is. 

Kasteelmuur

Kasteel

Uitsig deur skietgat

Emma (van Nieu Zealand) en ek

Uitsig op twee van die baai se ingange (agter)

Uitsig oor Ürçağiz

Ek begin weer ondertoe te stap, waar Archie vir my sit en wag. Hy is mos nie so lief vir ruïnes nie. Ek en hy stap toe af af af see se kant toe om die onderwater stad te bekyk. Jy kan niks sien nie, want dit is mos onder die water! Ons sien wel een van die graftombes wat in die water staan. 

Onderwater stad met graftombe

Kale Köy het ’n ouwêreldse bekoring wat in my hart kom klim. Daar is ’n hele klomp restaurante waar al wat hongerige sit en eet.

Ons gaan drink vars uitgedrukte lemoensap by ’n klein drinkplekkie. En rus sommer ook ’n bietjie voor ons die terugtog in die bloedige son aandurf.

Langs die pad groei daar seebone en ek pluk vir ons. Vanaand eet vars-vars opbrengs van die seemoeras. Moeg, warm en gelukkig kom ons by Maja waar sy geduldig in die dorpsmarina op ons wag.