Akyarlar

10 Mei 2015.

Turgutreis tot Akyarlar

Ons het ons verblyf in Turgutreis Marina baie geniet. Dis baie beter as die vreeslike besige Bodrum. Ons koskaste is vol, die watertenk volgemaak, Maja het ’n bad gekry en die dieseltenk is opgevul. Toe roep ek op kanaal 72 vir die marina manne om ons te kom uithelp.

O ja, ek wou nog vertel het... Toe ons eergister hier by die marina ingekom het, vra die marina manne op die bootjie doodluiters vir ons ’n “rope for mooring”. ??? Geen marina het nog ooit vir ons so absurde ding gevra nie! Dadelik op my perdjie vra ek vir Archie: ”Nou wat de moer wil hulle met ’n tou maak?" Hy maan my toe tot kalmte en beter taalgebruik en sê ek moet sommer die tou gee wat ons gebruik het toe ons diesel ingegooi het. Ek gooi vir hulle die tou en daar trek hulle met tou en al en beduie ons moet wag. Ons wag tot hulle terugkom en beduie ons kan maar kom. Ou Arch vaar sommer die hele pad agteruit na ons staanplek toe. Hy sê dis baie makliker. Die marina verwag dat jy jou eie snoettou moet gebruik om aan hulle onderwater “mooring block” vas te maak. Hulle het dus, terwyl ons moes wag, ons tou aan hulle blok vasgemaak. Archie tru in ons spasie in, hulle gee vir my die tou en ek maak vir Maja vas.

Dis hoekom die marina ons moet kom losmaak. Ons is vas aan hulle blok.

Turgutreis Marina

Ons het ’n baie kort dag vandag na Akyarlar, 36°57.845 N, 27°17.645 O, net 4.7 myl. Ons is nie haastig nie, want ons moet eers vir Leon en Dirk 3 Junie in Marmaris kry. 

Catalada Eiland

Hulle vaar ook

Ons vertrek eers 10:30. Daar is nogal baie seiljagte op die water. Sommer gou is ons daar. Dis ’n mooi baai en ek gooi anker, staande met die druk van ’n knoppie, met die nuwe pendant (die Afrikaans vir pendant is blykbaar pendant). En hier is ons!

Akyarlar

Dit lyk na reën. Hulle het ook reën voorspel vir vandag. Die wolke lyk dreigend en die lug rammel. Enkele weerligstrale word aarde toe gestuur. Dit reën elders en later ook by ons.

Dit reën elders

 

Gelukkige Moedersdag aan alle moeders van Moederaarde.

 

Turgutreis

8 en 9 Mei 2015.

Sahil Adasi tot Turgutreis Marina

Daar is voorspellings van wind vir vannag en veral Saterdag. So, dis weer sulke tyd. Ons moet gaan skuil. Daarom besluit ons op die Turgutreis Marina, 37°00.176N, 27°15.360 O, 24.7 myl.

Ons vat die pad. Dis weer lekker kalm. Langs die pad is daar vreeslik baie lelike Turkse vakansiehuise. Die boek sê dis die “Concrete coast”. Die kus beloon ons met ’n skouspel van soepel dolfyne. Ons vaar na hulle toe en hulle swem ’n rukkie saam met Maja. Ons het al twee keer hierdie jaar dolfyne gesien, maar dis die eerste keer dat ons hulle so naby sien. Archie sê hulle is so naby dat hy nie ’n foto kon neem nie.

Dolfyne

Die kuslyn in die omgewing is mooi en bergagtig. In die verte is my geliefde Griekse eilande te sien. Ons gaan om die draai en vaar verby Gümüslük. 

"Wreck Rock"

Ruwe kuslyn

Turgutreis Marina is ’n pragtige goedversorgde plek. Die hele dorp het atmosfeer. Die aand kom die winde nie. Wel, so dink ons, maar die marina is baie beskut. Ons weet nie hoe lyk dit op see nie.

Turgutreis Marina

Saterdag gaan ons mark toe en koop vars groente en speserye. Dit wemel van kopers en verkopers.

Speserye

Koop en verkoop

Ons loop langs die hawe en daar is sulke mooi gullets. Die mense is vriendelik, almal wil bootritte aan ons verkoop. As hulle hoor dat ons ’n seiljag  het, los hulle ons.

Die hawe

Die dorpsplein

Die moskee

Standbeeld vir Leon

Archie gebruik die tyd om my te verras met ’n “pendant” vir die anker. Ek hoef nou nie meer op my knieë te gaan om anker te gooi nie. Ek kan nou luuks regop staan om die op en af knop te druk. Hy woel en werskaf om die die ding te installeer en die drade op te koppel. Toe kom die toets! En dit werk!

Bedrading

Dit werk

Ek hou van die plek. Ons moes hier skuil vir winde wat nie gekom het nie, maar dit was ’n heerlike tuiste vir twee dae. Ons moes ook ons voorrade aanvul, want vir die volgende week gaan ons seil waar daar nie eintlik winkels is nie.

Ons skuil

Güllük Körfesi. Sahil Adasi.

7 Mei 2015

Asin Limani tot Sahil Adasi

Ons Turkse vriende het nog nie kop uitgesteek nie, so ek groet hulle deur drie blomme in hulle ruitveër te sit. Hulle sal weet dis koebaai.

Ons het hier by Asin Limani ingewurm, nou moet ons uitwurm. Ons dink dis net van uitgaan, maar moenie glo nie. Ons neig al na die eenkant toe en dreig om vas te sit in die buurbote, aan die stuurboord kant, se toue en ankerkettings. Dis al weer afstoot en tru en anker uitlaat en weer optrek. Wel, almal kom darem ongedeerd daarvan af. Die blerrie Gus. En weg is ons. 

Ons is op pad na Salih Adasi, 37°08.997 N, 27°31.933 O, net nege myl verder. Ek en Archie sit afgehaal op die dek. Nie eers Maja se rustige geprrr beur ons op nie. Ons het gedink die uitgaan sal so maklik wees. Ons hou nabetragting van hoekom die losmaak en uitgaan nie vlot verloop het nie. Hemel, maar ons het nog baie om te leer. Ondervinding en ervaring is ons leerskool.

Sahil Adasi

Ons baai het helder, deursigtige water. Ek kan sien toe die anker die bodem raak. Ten minste gooi ons deesdae foutloos en sonder stry anker. Dis net jammer dat hier ’n bietjie rommel op die water ronddryf. Ons kry twee besoekers, Drykie en Dakkie. Hulle is twee slim eende. Toe ons in die baai kom, kom hulle met 'n spoed aangeswem. Hulle is so oulik, ek voer hulle dadelik brood. As 'n volgende toerbootjie inkom, swem hulle weer daarheen en word gevoer. So vreet hulle swem-swem van boot tot boot.

Drykie en Dakkie

Vanaand eet ons weer vis. Archie het gou gister, nadat ons so heerlik aan die vis gesmul het, nog een gaan koop. Gelukkig was die balik winkel nog oop. Ons gemoedere lig op soos wat die son sak en die koel aandlug die baai vul.

Aandete

 

Asin Limani. Dag 2. Vriende.

6 Mei 2015

Dis so lekker hier by Asin Limani. Ons bly vir nog ’n dag. Die see is seepglad. Gus roer nie. Ons staan lui op en gaan winkels toe, maar dis mini winkels. Hulle het nie vrugte nie, maar darem komkommers en groenrissies. En hulle het brood. Hierdie is maar ’n klein regte-lewe plekkie.

Ons neem ons enkele pakkie terug na Maja en aan die ander kant van die pad staan ’n groen mobiele huis. Twee mense, ’n man en ’n vrou, sit buite by ’n tafeltjie. Op die tafel is ’n glasie met blomme. Ek is so beïndruk dat ek oorstap en vir die vrou sê dat ek van haar blomme hou. En dis waar dit begin. 

Nuran (weerkaatsing), Zafer, ek en Archie voor hulle mobiele huis

 

Hulle nooi ons vir Turkse koffie en bring neute en Turkse appelkose tafel toe. Soos ou vriende kuier ons saam met Zafer en Nuran Türkmen. Soos ’n wafferse toergids skryf en wys hy vir ons interessante plekke by die Swart See wat ons kan besoek. Nuran kan nie so goed Engels praat nie, maar Zafer is heel vertroud met die taal. Ons praat politiek, godsdiens, toere, kinders, seilbote en alles en nog wat.

Koffie met die bure

Ons gaan stap weer, maar dié keer aan die ander kant van die baai en sien die mure van die kasteel van ’n ander hoek. Ons wandelings lei ons deur ’n landelike gebied en later sien ons die wrak van die seiljag van nader. Wonder nog steeds wat daar gebeur het. Ons kom op nog ruïnes af en op ons terugtog loop ons weer in Zafer en Nuran vas. By die Balik (vis) winkel voel ons dapper en koop ’n dooie vis om gaar te maak.

Die hawe en die antieke stad van Iassus

Uitsig oor agora

Wrak van seilboot

Later die middag bring Zafer vir ons ’n bordjie vol gaar groenboontjies oor. Heerlik (ons het dit saam met die vis geëet). As ons mekaar sien, dan gesels ons. Watse wonderlike mense is hulle nie. Ons gaan kontak met mekaar hou, want ons kan mekaar dalk weer sien. Hulle gaan na Marmaris, waarheen ons ook op pad is. 

Die aand eet ons lekker vis.