Sudurad en Dubrovnik. Dag 67 en 68

Pomena tot Sudurad

Archie laat ons laat slaap. Dit werk so - niemand staan op voordat hy koffie gekry het nie. Nee, dis nie treurigheid nie, Archie het ons so bederf én geleer. Ons kry laat koffie, eers 08:00. Toe roer ons eers.

Ons het 'n ver pad vandag na Sudurad (42º42.683N. 17º54.795O), 32 myl. Ons begin eers 09.00 vaar. Dis windstil en ons motor. Die gemotor maak die kinders kort voor lank lomerig en hulle gaan lê skuins.

Die water is kalm en ons vaar en vaar en vaar. Later is daar wind van voor en om die eentonigheid te breek, span ons die seile en seil wind-op, totaal in die verkeerde rigting. Ons "tack" so drie keer en toe besluit Archie ons laat sak die seile en motor verder. Na 'n baie lang dag, kom ons by Sudurad aan (16:15) en gooi anker in die klein baai.

Sudurad hawe

Sudurad tot Dubrovnik

Vanaf Sudurad is dit 'n kort vaart van 9 myl na Dubrovnik. Dis sommer gou-gou en ons is daar. Die vasmeer is sommer 'n vulletjie. Na 'n vinnige middagete klim die kinders dadelik die bus na die ou dorp om die mure te gaan  loop.

Anika, Gerrit en Michelle op die mure

UItsig oor ou stad van die mure

Ons ontmoet die kinders later by die ou stad, want ek wil vir Gerrit met die kabelkar na die oorlogsmuseum bo-op die berg vat. Behalwe die museum is die uitsigte oor Dubrovnik en die kuslyn asemrowend.

Gerrit in oorlogmuseum

Cavtat in die verte

Uitsig

Uitsig

Uitsig

Uitsig

Uitsig oor Elephite Eilande

Ek en Gerrit gaan besoek die museum. Dit gaan oor die oorlog van 1991 toe  Serwië, Bosnië en Montenegro vir Dubrovnik aangeval het. Ons vind veral die film daaroor baie interessant.

Ons ontmoet die meisiekinders om 19:00 en ons bestel drie pizzas wat ons tussen ons vyf deel. Ons ruil skywe pizza uit en dit is 'n deurmekaar spul wat die kelner verwonderd dophou, maar ons is so honger dat dit ons glad nie pla nie.

Ons klim die bus terug Marina toe en toe word ons dors. Ons drink asof ons sewe dae in die Sahara sonder water was.

Dubrovnik bly maar iets besonders.

Published with Blogger-droid v2.0.10

Pomena, Mljet. Dag 66

Van Korcula tot Pomena

Ons vertrek vroeg, 06:50, vanuit ons nou plekkie uit die Marina. Almal help. Die fenders koek met die bure s'n, ons maak dit los. Maja se voorpunt pyl op 'n ander boot se snoet af. Ons stoot dit af. So kom ons uit die Marina. So kom álmal maar uit die Marinas - met stampe en stote én belangrikste van alles, met fenders.

Vroegoggend Korcula

Ons wil vroeg by Miljet kom, want ons wil soutmere toe. Almal besluit eenparig dat die kaptein se hare te lank is. Hy kry 'n haarsny wat hom jare jonger laat lyk.

Kaptein kry haarsny

Ons vaar 'n ruk en toe is daar wind en ons span die seile. Net ek en Archie, want die kinders lê oral en slaap. Sies tog, seker baie moeg. Ons seil lekker rustig en Miljet kom stadig maar seker nader. Die kinders is nog steeds moeg, hulle slaap nog. Archie besluit ons gaan nie Polace toe nie, maar na die baai van Pomena (42° 46.995'N  17° 20.015'O), want ons het nog nie daar anker gegooi nie. Die kinders is baie moeg, hulle slaap nog steeds!

Kaptein soek 'n plek na sy smaak, en ons gooi anker. Eers nadat ons suksesvol geanker het, word die kinders wakker. Lekker uitgerus! Toe word hulle honger en hulle eet "chips" en sjokolade. Slaap is harde werk, dit maak jou vreeslik honger. Hulle eet soos ruspers.

Maja op anker in baai van Pomena

Ek, Michelle en Anika maak broodjies vir middagete-piekniek. Gerrit kry die drinkgoed, Archie pak die klein rugsakke (dis swemklere en handdoeke en wie weet wat nog). Dis heerlik warm en ons sien uit na die swem in die soutmere.

Op vastegrond

Dinkie is op haar pos om ons aan wal te neem en ons begin ons staptog. Stap bly maar my eerste liefde en ek geniet die vaste grond. Die baai is onmoontlik blou van bo af. Ons loop met ligte tred oor die voorreg wat ons het om al die mooi gade te slaan. Ons sintuie werk oortyd. Ons ruik die geur van die bos, ons sien die mooi oral rondom ons, ons hoor die vrolike gesang van die voëls en die skril geskel van sonbesies, ons voel die ligte bries wat vat-vat aan ons wang en ons proe die sout van die seelug op ons tong. Ons leef!

Onmoontlik blou

Ons sien die mooi

Ons stap na Pomena en eet ons piekniekkos op die klipmuurtjie langs die hawe in die skadu van 'n boom. Ons begin aanstap na die soutmere. Dis net so mooi soos die vorige  keer. Die onmoontlike blou water lyk na 'n moontlikheid om te swem. So gedink, so gedaan. Ons swem en doen waterkaskenades. Ek en die kinders swem soos kinders in die water.

Swem in die soutmeer

Waterkaskenades

Ons stap terug en die meisiekinders gaan haal vir Dinkie en vat dit na die plek waar Arch en Gerrit wag. Die twee mans roei terug na Maja terwyl ek, Michelle en Anika swem. Archie en Gerrit word verlei deur die water en maak ook lyf nat. Ons baljaar in die kristalhelder water.

Die meisiekinders

Die laatmiddagson verhelder die hele omgewing. Archie neem nog 'n tou na die land vir ekstra veiligheid. (Ek dink hy is bietjie hiperaktief en soek net iets om te doen).

Hiperaktief

Die laatmiddag verander in vroegaand en baie later in aand. Dit voel vir my of dit nooit nag word nie, want die hemelruim is geverf met sterre.

Published with Blogger-droid v2.0.10

Korcula. Dag 64 en 65.

U. Manastir tot Korcula

Moeg na die nagrus, word ek wakker.  Die res van die bemanning lyk uitgerus en vars, nie so verlep soos ek nie.

Ons gaan vandag na Korcula. Dit is 'n ver pad en ons vertrek 07:50 vanaf Manastir. Die wind waai nog en die kaptein gee die opdrag: "Span die seile!" Dis 'n hele doenigheid. Gerrit vat die helm. Michelle en Anika help met die toue. Op gaan die genoa, met 'n "reef". (Jy reef as die wind sterk is en jy wil jou seil kleiner hê.)

Ons span die hoofseil. Op is die seil en met Gerrit agter die stuur, seil ons teen 'n redelike spoed, 6 tot 7 knope. Vir jou motor is dit stadig, maar vir ons voel dit soos jaag.

Ook oppad na Korcula

Na sowat 'n uur, gaan lê Gus en ons seil stadiger. Gerrit is baie teleurgesteld in die verminderde spoed en nog later gaan lê Gus en af met die seile. Ons motor verder tot naby Korcula. Die wind kom toe van agter en ek en Arch span weer seile.

Ek en Archie het 'n hewige meningsverskil oor hóé naby aan die Marina se ingang ons die seile moet intrek. Ek dink hy wil graag, onder vol seil, met 'n fanfare by die Marina in seil, met 'n skare wat juig.

Die wind waai erg en elke vasmeer van elke boot is 'n sirkus. Almal staan onbeskaam en toekyk en almal help afstoot en druk fenders by die botsplekke in. Ons is deel van die sirkus en die kinders dink seker ek is die hoofnar.

Korcula is kookwater. Daar is seiljagte in elke vasmeerplek, 'n klomp plesierbote vol mense en "super yachts". Die plek is stampvol, anders as wat ons dit saam met Elize-hulle beleef het.

Vyf in 'n ry

Stampvol marina

Kleinboot hawe

Korcula se mure

Die aand is daar 'n middel-van-die-jaarfees. En môre (1 Julie) word Kroasië by die EU ingelyf. Groot feeste en ons is deel daarvan!

Die kinders besluit hulle wil nog 'n dag bly, so geniet hulle dit. Die kaptein sê dit is reg.

Die meisies geniet Korcula ...

... en die kaptein ook

Die aand slaap ek 'n slag soos 'n baba.

Published with Blogger-droid v2.0.10

Manastir. Dag 63.

U. Stipanska tot U. Manastir

Ek is al weer op verdomde nagwaak, want die wind die waai kwaai in die baai. Ek weet nie hoekom Gus se stryk-orkes my in die nag so wakker hou nie. Alles dril en beef en vibreer en klap en kreun harder in die nag. Ons swaai al om ons anker, die kant toe en daai kant toe. Die res van die bemanning slaap soos babas. Ek dink hulle is doof.

Michelle verjaar vandag. Sy is 'n volle 23 jaar oud en sy het blog-hoender vir haar verjaarsdag bestel. Ons moet 'n rou hoender by Hvar koop.

Hoopvol staan ons op. Ons moet in die baai bly tot so11:00 en dan na Hvar gaan. Miskien is ons gelukkig om 'n plek by die dorpskaai te kry. Ek, Michelle en Anika maak boot skoon. As Archie en Gerrit te lank stilstaan, word hulle ook met 'n nat lap afgevee. Die meisiekinders werk vlytig en fluks. Maja lyk pragtig skoon.

Dis 11:00 en ons vertrek na Hvar. Die wind waai. Dis net 30 minute se vaar tot daar. Dinge lyk nie goed nie. Die superbote neem al die plek op. Ons kry nie 'n plek nie. Tweede keuse - ons kry 'n boei. Ons vaar op die boei af. Ek en Michelle haak die boei met die boothaak. Ons maak die tou vas, maar die wind stoot ons net waar hy wil. Gerrit en Anika help wegstoot van die ander boot af. Dis 'n gesukkel in die sterk wind. 

Ons los die boei en probeer anker gooi. Voor die anker gegooi is, het die wind ons alweer in 'n verkeerde rigting gedryf. Ek trek anker op, moedeloos. Ons vergeet van Hvar en vaar verder. Tot siens hoender. Die kinders is teleurgesteld. Hulle wil dorp toe.

Ook oppad

Ons vaar na Scedro Eiland, waar ons by Uvala Manastir 'n restaurant boei gaan kry. Dit werk so: jy kan gratis vasboei, maar jy moet hulle peperduur kos eet. Wel, Michelle verjaar net een keer per jaar in Kroasië en ons besluit om haar verjaarsdag maar daar te vier.

Michelle en Anika sit heel voor op Maja en kekkel die hele tyd. Hulle sonbaai in 'n effentjies sonnetjie. Waar is die warm dae nou wat ons saam met Elize en Fanie beleef het.

Ons nader Manastir en vaar by die klein baai in. Ons is alleen daar. Ek vat die helm en Arch en Michelle kry die boei. Geen probleme díé keer nie en ons is vas. Ons neem 'n tou na die land vir ekstra veiligheid. Die baai is beskerm teen wind van alle rigtings, behalwe noord.

Grill by Manastir

Die mans gaan bespreek vir ons plek by die Grill, vier visdisse en een vegetariër dis. Ons meisies trek skoon rokkies aan oor ons nie silwerskoon lywe. Ons is almal "opgedress" en  Archie en Gerrit roei my in Dinkie na die Grill. Daarna gaan haal hulle vir Michelle en Anika en roei hulle na vaste grond.

Die meisies word ingeroei

Ons stap na die Grill waar ons tafel reeds gedek is.

Ons tafel

Ek lap dadelik uit dat Michelle verjaar. Ons klink 'n glasie op haar. Hulle bring twee slaaie, vars brood, een groentebord vir Anika en vier visse.

Visdis

Dit lyk vorentoe. Daar heers 'n ligte, ontspanne atmosfeer. Vergete is Hvar en ons geniet die aand. Die kersie op die koek was die verjaarsdag kersiekoek - op die huis.

Verjaarsdag kersiekoek

Nie eers die baie hoë rekening bederf die aand nie. Ons gaan tevrede en knuppeldik terug na Maja. Ons meisies hou sang-aand en sing (volgens Archie) vreeslik vals. Maar wie gee om?

Geluk met jou verjaarsdag, Michelle.

Verjaarsdagmeisie

Laat in die aand begin die wind te waai. En van watter rigting kom die wind? Noord natuurlik! Die wind waai en raas en baklei so vreeslik met Maja, dat ek wéér nie kan slaap nie.

Published with Blogger-droid v2.0.10

Split, Trogir tot amper Hvar. Dag 61 en 62

Van Split tot Trogir (pienk lyn)

Ons moet vandag vir Split groet, maar Anika en Michelle móét vir oulaas winkels toe. (Ek wonder of Anika se pa én sponser weet hoe baie sy van winkels hou). Ek gaan saam dorp toe, net om 'n ogie oor die meisies se beursies te hou. Na die laaste minuut inkopies gaan ons terug na Maja, maar dit lyk of Gerrit en Archie ook laaste minuut inkopies gaan doen het, want hulle is weg.

Almal is aan boord en  Archie gee vir die nuwe bemanning 'n les, hy verduidelik al die toue, seile, katrolslinger, al die moets en moenies van seil. Michelle verstaan (sy het al geseil), Gerrit verstaan amper (want mans verstaan seil beter), maar ek kan sien dat Anika se kop draai...

Al die toue word losgemaak en almal beman hulle poste en ons verlaat Spit se kaai oppad na Trogir. Ons ken die pad, want ons was baie onlangs daar saam met Elize-hulle en ons anker weereens langs die kanaal, maar diè keer aan die wal vasgemaak.

Gerrit aan die stuur

Swem oppad na Trogir

Lafenis

St Kriz kerk oppad na Trogir

Die kinders is gretig om dorp toe te gaan en Dinkie word opgepomp en daar trek hulle.

Taxi Dinkie

Dorp toe

Hulle kom later terug met sakke vol lekkers en chips. Gerrit se Dinkie-taxi neem vir my en Archie na die land, want ons moet kosvoorrade koop. Die kinders eet verskriklik!!

Ons koop by die splinternuwe Konzum en met twee rugsakke vol kos, loop ons terug na die kaai, roep die taxi en ons word veilig aangery na Maja.  Ek dink die kinders is meer bekommerd oor die kos as oor ons.

Dis koud en die wind waai. Gepanser met warmgoed gaan beleef ons die aand-atmosfeer van Trogir. Dis maar stil hier in die ou dorp, want van môre-aand af is hier 'n fees. Ons gaan dit misloop. Net toe ons dink daar gaan niks aan  nie, kom ons op n "seventies" groep af. Jy kan sien wie sing saam - die ouer mense. Die aand skryf die meisiekinders liefdesbriewe vir hulle kêrels. Ai, waar's die dae...

Liefste ...

Die volgende oggend is dit weg met ons. Die ewige weggaan. Altyd op die pad. Nooit stagnant, voortdurend aanskuif. Dryfhout, strome en getye neem ons van die een plek tot 'n ander. Die storie van my lewe as seilende sigeuner.

Van Trogir tot Amper Hvar (Pienk lyn)

Ons motor en later seil ons. Dit lyk mooi met die seile.

Kleurvolle gennaker

Dis 'n rustige seil. Kinders is snaakse goed. Hulle lê en slaap. Op al die beddens lê daar een en slaap. Hulle lê die hele Maja vol.

Ons kom by Hvar, maar dis vol en ons gaan  anker weer by U. Stipanska naby Hvar. Ons sal môre weer probeer om plek by die Hvar dorpskaai te kry.

Die kinders snorkel en hulle lyk vir my soos vreemde wesens.

Vreemde wesens

Published with Blogger-droid v2.0.10

Kinders. Dag 58, 59 en 60

Vandag kom die kinders. Met vanaand se 21:00 bus vanaf Zagreb.

Dit was warm in die dag en ons los Maja se vensters oop. Sy blink van bo tot onder vir ons nuwe kuiergaste uit Suid-Afrika en alles is op hulle plek en skoon geskrop. Ek en Archie gaan eet ietsie by die Fife restaurant om die tyd van wag om te kry. Ons eet ons knuppeldik aan die heerlike kos in Split.

Na ete stap ons stadig na die ou stad, want die tyd kom nader. Toe, skielik, breek die enigste wolkie in die lug en dit sous. Archie hardloop terug na Maja om die vensters te gaan toemaak. Ek skuil onder 'n afdak, maar reën tog maar nat, want die wind waai die vlagies nat teen my vas.

Archie bly lank weg en ek raak later ongeduldig. Dis 20:50 en ons moet nog busstop toe loop om die kinders te ontmoet. Hy kom aangeloop met 'n vreeslike spoed. My oë vra dadelik waarom was hy so lank weg, maar voordat my mond die vraag kan formuleer, antwoord hy al.

Maja was druipnat. Die vloere was nat, die beddens en banke was nat. Die "bilges" (ruim) was vol water. Archie moes eers die vloere droogmaak en vensters toemaak en red wat te redde is.

Gelukkig reën dit minder en ons loop toe in 'n rekord tyd verder busstop toe. Net betyds om die bus te sien arriveer.

Anika, Gerrit en Michelle

Die kinders is hier! Michelle, Gerrit en vriendin Anika. Na die gul gegroet, kry ons die bagasie en stap terug na waar Maja langs die kaai lê en wag.

Die kind wat Maja eerste sien, kry 'n prys. Hulle kyk grootoog om Maja eerste te sien. En die wenner is... Gerrit!!!

Maja wag geduldig-wiegend vir die kinders om op te klim. Hulle is moeg na die 36 uur reis om hier te kom en voel maar wankelrig op Maja. Hulle is so honger soos wolwe en verslind die pasta (ek het vergeet kinders kan so baie eet). Hulle slaap op die droë dele van die beddens.

Na die heerlike nagrus en kapteinskoffie, is hulle reg vir die dag. Die wind waai en ons vertrek baie versigtig vanaf die kaai na Split Marina. 

Al die kinders kry of 'n tou of  'n afstoot pos om te beman. Dis altyd moeiliker om in wind vas te meer. Dis Gerrit en Anika se eerste vasmeer ervaring maar gelukkig is Michelle 'n ou hand, want sy het verlede jaar saam met ons geseil.  Sy weet wat om te doen. Die vasmeerman wink om ons plek aan te dui. Archie ry mooi agteruit, Michelle maak voor vas, Anika en Gerrit gooi toue en stoot  boot weg. 

Met opdragte van die vasmeerman, die helpende hande en voete van die dekspan, moor ons suksesvol vas. Anika sê sy is natgesweet en vir die eerste keer verstaan hulle wat ek bedoel dat ons altyd natgesweet is na 'n vasmeersituasie.

Die meisies verwelkom die warm stort wat op hulle wag en selfs Gerrit wil ook skoon kom. Hulle lyk soos nuwe sikspense - skoon geskrop en vars. Opgewonde loop ons dorp toe.

Skoon geskrop en vars

Gerrit, Ek en Michelle

Hulle geniet die stalletjies en die ou stad.

Ou kloktoring

Diocletius

Die wind waai vanaand verskriklik en die maste en die toue word 'n stryk-orkes met Gus as die orkestreerder. Die maste wieg en dans, die vlae hou wapperkompetisie, die geluide legio.

Ek sug en die kaptein troos my deur te sê: "Toemaar, ons is vas en veilig in die Marina".

Toe maak ek my oë toe en slaap.

Published with Blogger-droid v2.0.10