23 Julie 2017. Sondag.
Ek is terug, die treurende Seilende Sigeuner.
Eerstens wil ek dankie sê vir Archie, Zané, Pieter, Ryna en Lourens wat die
blog geskryf het toe ek weg was. En ek wás weg, het geleef in ’n wêreld van
lewe en dood, baie vêr verwyder van die sorgvrye bestaan van Maja en haar
mense.
Ek het die dag van my ma se dood, die oggendskof,
van 09:00 tot 11:30, langs haar hospitaalbed gesit. Sy was rustig na die vorige
dag se totale lyding en onrus. Haar asemhaling was gemaklik en ek het baie met
haar gepraat. Miskien het sy my tog nog gehoor …
Ma
Maja dobber
op die water,
uitgelewer
aan die elemente van die heelal.
Dis soos my
ma …
haar lewe
dobber
tussen lewe
en dood
tussen die
nou en hiernamaals
Dis soos my
ma …
sweef
tussen die nou en die ewigheid
op die
laaste golf van lewe
van op en
af
Dis soos my
ma …
van hier en
weg
vir altyd
en ewig
net weg,
geen stem
geen lag,
geen raas
net weg van
ons
Dis soos ek
…
bly alleen
agter in die nou
weg van die
sweef
weg van die
soeke na asem
net alleen
Maar dan…
Dis soos my
ma!
Verlos,
Lig, Vreugde, Lewe
My ma was
’n engel
My ma ís ’n
engel
Manas
My ma is op die ouderdom van 86 jare 9 maande oorlede
op 13 Julie 2017. Rus in vrede, Ma.
En nou is ek terug op Maja. So half uit my plek,
so half sku vir die boot was ander s’n was. So half vreemdeling. Ek het die afgelope
tyd ander reise beleef as dié op Maja.
Archie het my by die lughawe in Athene verras. Ek
het nie geweet hy gaan daar wees nie. Ek was baie bly om hom weer te sien, die
vreemdeling-kaptein van die vreemdeling-boot. Ons het met die trein deur die
Griekse platteland gery. Hy weet hoe lief is ek vir treinry. Hy het so hard
probeer om die vreemdeling-vrou van hom tuis te laat voel. Hy verloor sy
beursie met al die kaarte op die trein. Wat ’n ramp!
Maja is in Khalkis in die marina. Ek het probeer
glimlag toe hy die aan- boord-gaan foto neem, maar die glimlag was meer iets
van ’n pyntrek.
 |
| Terug by Maja |
Na ’n welkome middagslapie, het ek my rok wat
Michelle vir my verjaarsdag gegee het, aangetrek en die nekding wat Riana my
gegee het, ook vir my verjaarsdag, aangesit en ons is dorp toe. Ek probeer my
bes om beter te voel. Maar helaas! Dis puur verniet.
 |
| Verjaardag uitrusting |
Die aand 22:10 het ons gestaan en kyk hoe die brug
onder die pad inskuif en die seiljagte in die donker deur die brug ry. Die
gedagte dat ek twee jaar gelede in Maja was en toe ewe doodsbenoud self in die
donker daar gery het, het my eers soos ’n vreemdeling laat voel. Ek is nou die
een wat net doelloos staan en toekyk hoe ander dit doen. Daar is geen sprake
van beleef in my nie. Ek kyk bloot apaties toe.
 |
| Brug maak oop |
 |
| Bote ry deur |
Terug by Maja het ek maar vroeg gaan inkruip. Ek is
vreeslik moeg en het baie slaap om in te haal. Selfs my bed voel vreemd.
No comments:
Post a Comment