7 Augustus 2017. Maandag.
 |
| Karystos tot Sounio |
Vandag is die dag wat ons die Golf van Evia
verlaat. Ek hoop op heerlike windstil nagte en goeie weer vir Michelle en Johan
se kuier.
Ek, die treurende sigeuner, huil die hele dag oor
my ma. Ek dink die spanning van al die wind was net vir my te veel. En ek huil
en huil en huil. Die kaptein weet later nie meer wat om te doen nie.
Hy verlaat sy posisie agter die helm en kom troos
sy vrou. Maja is onder vol seil en die autopilot stuur. Ek dink my ma se
engel-asem het vir haar wille kind gefluister dat ek deur die trane vir die see
moet kyk. Dit lyk vir my vlak en ek kyk op die dieptemeter, 14 m diep. Dit word
al vlakker en voor ons kan ek die geel skynsel van vlak rotse sien. Ek skrik en
skakel die enjin aan. Ons pyl op die vlak af. Archie haal die helm van
autopilot af en ek stuur vir Maja weg van die gevaar. Ons is al twee wit
geskrik.
By die noordelike kant van Makronisi Eiland is daar 'n vlak rif. Daar was altyd 'n skeepswrak wat op die rif gelê het wat bote van die gevaar gewaarsku het, maar dis nou weg. Die rif is nou nie so sigbaar nie. Dis baie
vlak, as ons daaroor geseil het, sou ons die kiel teen die rotse geslaan het.
Ons wil nie eers dink wat kon gebeur het nie.
Ons kom nader aan Sounio en gooi anker. Ek huil
nog eenstryk deur. Gus waai, maar darem
nie te erg nie. Die baai word voller en voller. Dis ’n gewilde plek hierdie
baai met die Tempel van Poseidon daar bo-op die berg. Die mense op die seiljagte
gaan nie eers land toe nie, want ou Gus waai te veel.
 |
| Sounio Baai |
 | |
| Tempel van Poseidon |
Die maan kom stukkend agter die heuwel uit, so stukkend soos my hart.
 |
| Gedeeltelike maanverduistering |
No comments:
Post a Comment