Tilos. Mikro Chora.

30 Julie 2016. Saterdag.

Vandag is dit die Mikro Chora. Gedurende die15de eeu, was dit die middelpunt van die eiland, maar na die Tweede Wêreldoorlog is dit ontruim. Dis nou nog net die kroeg wat vol atmosfeer in die somersmaande saans oopmaak en tot laatnag besoekers lok.

Ons is toe maar 8:30 met dapper en stapper boontoe. Elize kom rooigesig bo uit en vir die fikse Fanie is die ou op stappie niks. En ek en my ou Archie? Ons is maar net die seilende sigeuners. Ons seil en stap en vaar en leef. 

Bergpaadjie

Die Middeleeuse dorpie is iets besonders. Dit betower vir my en Elize. Reste van mure en deure en vensters staan in verlatenheid as bewys van die welvaart van vergange se dae. Nou is dit ’n woonplek van bokke en baba bokkies wat op oormôre se spyskaart is.

Baba bok

Fanie-bok, Bella-bok en Arch-bok

Die kerk troon rein en wit en heel bo die ander bouvalle uit. Ons stap nog boontoe en die bouvalle is eindeloos baie. Daar is net nog en nog ruïnes en mure en straatjies. Sowat van kykgenot het ons lanklaas beleef.

Mikro Chora

Bouvalle

Nog bouvalle

In die deur

Elize

Bo staan Archie soos ’n brandwag wat oor sy gebied wag hou. Bespied die terrein en kyk wanneer die vyand kom. Ek wonder waar is Fanie. 

Brandwag

Ons kom op ’n klein kerkie en begraafplaas af. Die oorledenes lê vreedsaam in hulle grafte met ’n kruisie as herinnering van hulle bestaan. "Stof is jy en tot stof sal jy terugkeer."

Kerkie

Begrafplaas

Muurskildery in 1430 "Sotera" kerkie

Archie en Fanie wag vir ons en hulle lyk vreeslik verveeld. Miskien is Archie eerder lus vir ’n bietjie seil en Fanie vir ’n bietjie draf.

Moeg gewag

Nou is die terugtog. Elize het ’n wilde kyk in die oog. Sy is nie vreeslik lus vir die warm af pad oor die klippe nie. “Stadig, stadig oor die klippertjies, die sweet val sulke wonderlike druppeltjies. Bokkie jy moet huis toe gaan.” Ons stap en stap en stap. Dis warm. Dis baie warm.

Ek en Archie stap oor die pad en Elize en Fanie kom nog in die stap paadjie af. ’n Griek ry verby en ons familie is mos waaiers. Ek waai vir die man. Hy dink ek stop hom en hy stop. Daar kry Elize ’n geleentheid terug. Fanie klim ook. Hy laat nie sy vrou alleen saam met wildvreemde Grieke ry nie. Ek wil nie klim nie en ek en my ou Ark loop rustig terug huis toe.

Die Mikro Chora is inderdaad ’n baie besonderse plek om te besoek. Die stap tot daar en die rondsnuffel in die chora was vir die susters baie besonders.

Livadhia. Tilos Eiland.

29 Julie 2016. Vrydag.  

Nisyros tot Livadia

 
Ons gaan vandag na Tilos, nog een van my gunsteling eilande. Die hawe, Livadhia, 36°25.026 N, 27°23.169 O, 18.3 myl, het maar min plek, so ons vaar nie te laat nie. Ons trek ons anker op sonder probleme en weg is ons.

Weg is ons

Amper daar

 
Gus waai van agter en ons seil vir twee ure, waaroor die kaptein en Fanie baie bly is. Die see is pragtig blou en Elize en Fanie geniet dit vreeslik. Livadhia lê voor ons en nou vir die vraag – is daar plek vir ons?

Iemand blaas ’n fluitjie en wink vir ons. Ons het ’n plek, waarvoor ons baie dankbaar is. Ek gryp die snoettou, Archie tru in die spasie en gooi die toue vir die vasmeerman. Fanie kom help om die snoettou te trek, want dit kos ’n man op ’n perd en Tarzan se spiere om daai tou styf te trek.

Welkom in Tilos. En ons voel sommer baie welkom. Ons klim die 16:30 bus na die Megalo chora met die doel om baba bok daar te eet vir Elize se verjaarsdag wat eers die 31ste Julie is. Archie gaan na die taverna waar ons verlede jaar so lekker geëet het om plek te bepreek. Maar wil jy nou meer. Die vrou sit met haar voete lekker op ’n stoel en stel glad nie belang om vir ons te kook nie. Sy moet maar die hele bok in haar alie druk. Sy sien ons nooit weer nie.

Ons stap na die kerk bo in die chora. Oral is pragtige deure met die mooiste kleure wat helder teen die spierwit mure afsteek. Elize wil net in al die stegies loop en Fanie? Ek weet nie so mooi nie. Ek dink maar weer hy moet ’n ent gaan hardloop. 

Megalo chora

Kerktoring

Kerkklok

Ek en Elize

Blou deur

Ou Kerkie

Ons koop raki van Tilos by ’n supermark en klim die 18:45 bus terug na Livadhia. Ons gaan sommer Elize se verjaarsdag by ons eie hawedorpie vier. Ons kry ’n plek vol atmosfeer onder sulke groot bome en ons is in ons noppies.

Vier borde vol baba bok word na ons tafel toe aangedra en ons smul te heerlik aan die te groot porsies kos. Fanie is in sy element met die baie vleis wat hy te eet kry.

Verjaarsdagete

Verjaarsdagmeisie

Smaaklike ete

 
Knuppeldik en tevrede stap ons terug na Maja. Vanaand gaan ek my bed seermaak.

Dis ondraaglik warm.

Nisyros Eiland. Vulkaan.

28 Julie 2016. Donderdag.

 
Fanie gaan draf vroegoggend ’n lang ent om van sy energie ontslae te raak en kom ewe stink en natgesweet terug.

Vandag is dit Nisyros se vulkaan en ons. Archie is agter die stuur en ons klim. Elize is baie opgewonde om die vulkaan te sien. En al die dorpies en daar trek ons reguit na die St Stefanos krater.

Paloi hawe

St Stefanos krater

Blaasgate

Die geel kristalle skitter in die son terwyl die swael gasse met sy spesifieke blou gekookte padkoseier reuk in die lug hang. Stoom trek uit die warm aarde en dele van die grond borrel. En midde-in die gevaar staan ons, vreesloos en opgewonde. Ons verkyk ons aan die wonder rondom ons. Elize en Fanie was nog nie in so krater nie en geniet dit baie.

Swael kristalle

Binne-in die krater

 
Ons besoek die klein kraters ook. Elize stap ewe fiks die steil pad na die kraters. Hulle heet Fleghethro, Polivotis en Klein Polivotis. Hulle is baie kleiner, maar is ook pragtig. Ons mag nie in die kraters afgaan nie en kyk van bo af hoe hulle lyk.

Polivotis krater

Op die rif

 
Die landskap rondom die kraters is rof en ru. Klippe is oral oor die landskap verstrooi. Die verfkwas van moederaarde is kwitsig hier gebruik om die klippe te toor met kleur. ’n Lus vir die oog. Ek en Elize wil net kyk en kyk en nog kyk. Maar toe moet ons ophou kyk en verder ry.

Rof en ru

Elize, Fanie en ek

 
Volgende is dit die klein dorpie, Nikia. Dis ’n pragtige chora met ’n baie mooi plein en ’n mooi uitsig oor die vulkaan. Elize wil net in al wat straatjie en stegie invaar en ek vermoed Fanie voel nie dieselfde oor straatjies en stegies nie. Ek dink hy is hiperaktief en moet liewers ’n entjie gaan hardloop. Ou Archie loop maar geduldig saam.

Nikia dorpsplein

In die kerktoring

 
Toe is dit Emborios. Daar is mos ’n natuurlike sauna wat uit die hel aangesteek is, so warm is dit. Ek en Elize sit skaars op die klip toe begin ons sweet. Fanie sweet net deur die foto te neem. Hy kan niks sien nie, so is sy bril toe gewasem. Ons sit in lank nie en storm uit. Archie sit doodluiters in die lugverkoelde karretjie vir ons en wag. Ons vat die pad na die boonste deel van Emborios. Daar is ruïnes van lank gelede en Elize wonder net wie het daar gebly en wat het van die dorpie geword. 

Natuurlike sauna

 
Die wit karretjie roep en ons klim en ry die nou paadjie terug na Poloi waar Maja op ons wag. Terug by Maja is daar nie ’n ent aan al die opwinding van die jagte wat ankergooi en ander ankers optel nie. Gekruisde ankers is aan die orde van die nag. Dis ’n sirkus-nagmerrie.

Die aand gaan ek en Elize na so ’n snaakse vertoning kyk. Die kunstenaars is ’n mengel van hippies, Boheemse siele met ’n salige uitdrukking in die oë en ’n permanente glimlag en sigeuners. Dan is daar nog ander wat saam dans en drink en almal lyk of hulle mekaar ken en kyk mekaar diep in die oë met ’n belofte van vrye liefde en vrede en geluk. Hulle loop sweef-sweef net so effe bokant die grond.

Hulle sing, doen toertjies en swaai die lywe. Dan stuur hulle die hoed om en die mense wat by die restaurant sit en eet en al die ander omstanders moet geld ingooi. Ons het nie geld gebring nie en gooi niks in nie. Ons roof-kyk.

Toe is ons moeg en gaan slaap.