23 April 2017. Sondag.
Dit gaan woes in ons huis. Die familie
is oral en ons word behoorlik koebaai gesê. Na ’n hewige onsuksesvolle soektog
na my nuwe bril, vertrek ons effe laat en opgestres na die lughawe. Dis mos
tradisie wat ons nie kan verbreek nie en ons met ons bagasie, ry knus saam met
Gerrie en Ansu lughawe toe. Op pad na die lughawe ontdek ek my bril wat ewe
aspris in my rugsakkie se ritssakkie ingeval het. Wat ’n vreugde en my liggaam
raak sommer slap van die ontspan.
 |
| Gerrie en Ansu |
 |
| Archie en ek |
Vir oulaas ’n tradisionele koppie
koffie op die lughawe en na die tradisionele vreeslike gewuif van my en Gerrie
en Ansu (Archie wuif nie eintlik nie), begin ons reis vir 2017 op ’n vreeslike
tradisionele manier. My familie hou van tradisie.
Wat ’n lang en uitgerekte vlug. Ons vertrek
Sondag, 23 April, 21:35 uit ORT en kom eers Dinsdag, 25 April, 01:55 donkernag by
Maja aan. Dit was vlugte van OT na Kaïro en toe na Athene, daarna Instanbul en
uiteindelik na Antalya. Toe met ’n bussie na Kemer. O maggies, maar ons was moeg. Daardie trappies
wat ek moes klim om op Maja te kom, was so styl, ek was bevrees my splinternuwe
knieë sou dit nie kon baasraak nie. Maar bo is ons, sluit oop en gaan slaap op ’n
onopgemaakte bed.
No comments:
Post a Comment