Ons groet en gaan.

1 Mei 2016. Sondag.

Dis sowaar weer sukke tyd! Sodra die Witstinkhoutbome se blare herfsgeel in my Ku Bali bos word en een-een na benede val, weet ek Maja roep in die vêrte en ons moet gaan. Dan vra my ma half moedeloos vir my of ons nou regtig weer moet weggaan. Dan sê ek ja, pak die miljoen goeters in ons rugsakke en wag vir Gerrie en Ansu om ons aan te ry lughawe toe. Ons eienaardige bagasie is swaar!

Hierdie moet in twee rugsakke kom!

2 Baalsakke, 90 minute en 44 kg later

Die rit na die lughawe voorloop sonder voorval. My kinders is almal besig en kan ons nie kom afsien nie. Ons het klaar gegroet. Ansu stap met ’n ligte tred, bly om vir ’n slag saam met Gerrie te kom. Toe ons so om die hoek gaan, gee ek ‘n onwillekeurige bloedstollende gil. Die mense verstar! Wat sien ek daar! Michelle en Johan verskyn uit die niet om my te verras. Die groep mense wat voor ons geloop het, steek groot-oog verskrik in hulle spore vas en verwag die ergste. Al die mense in die restaurant hou vir ’n wyle op om te eet en drink om te kyk wat aangaan. 

Gelukkig was daar nie lughawe polisie naby nie, want hulle sou my summier in hegtenis geneem het. Archie, Gerrie en Ansu skrik net so groot vir my gil. Michelle kry so skaam, sy probeer agter ’n pilaar skuiling soek en Johan glimlag verleë. Wel, hulle het geslaag. Hulle het my verras!

Ansu, Gerrie, Archie en ek

Verrassing!

Ons boek ons bagasie vinnig in en sit af na ons koffiewinkel vir ons tradisionele koebaaisê koffie saam met Gerrie. Toe is dit tyd om te groet en na al die gewuif, gaan ons.

Na twee vliegtuigritte, ’n busrit en taxi kom ons baie moeg Maandagaand by Maja aan. Dis koud en nat. Pak so bietjie uit, maak die bed op en val in ’n diepe slaap. In die nag reën dit en ou Gus kom groet ook. Skaars hier en hy treiter my al klaar! Maar ou Maja staan stewig en veilig vasgemaak in Patras Marina en ek is in droomland.