Turkye. Istanbul. Moskees.

30 September 2014. Dinsdag.

Wat 'n lang reis na Istanbul. Die wiele het 19:00 begin rol en ons het eers die volgende oggend 10:15 hier aangekom. Dit was eers 'n pendelbussie na die groot vervoersentrum in Nevşehir. Toe is dit groot bus en die lang rit tot by Istanbul se vervoersentrum. Laastens was dit weer 'n pendelbussie na Sultanahmet. Die laaste deel was die ergste, want dit het gelyk na 'n verkeersknoop op die snelweg tussen Johannesburg en Pretoria.

                   

***

Istanbul is bekend vir die Blou Moskee. Dis 'n mooi gebou wat 'n projek van Sultan Ahmet I was. Daar is 6 minarets (torings), 260 vensters en tien duisende Iznik teëls. Die moskee het sagte kurwes, baie koepels en 'n groot binnehof. Die argitek was Sedefhar Mehmet Ağa.

Blou Moskee

Binnekant

Hoofkoepel

Een van die vier reuse steunpilare

 Die volgende moskee waarheen ons gaan is die Aya Sofya, 'n reuse moskee. Dit was aanvanklik 'n Christenkerk wat deur die Bizantynse keiser, Justinian, in die 6 de eeu gebou is. In 1453 is dit deur Mehmet die Oorwinnaar, in 'n moskee verander en in 1935 het Atatürk dit as museum verklaar.

Dit bestaan uit 'n grondvloer en gallerye. Daar is nog baie indrukwekkende mosaïeke uit die Christendom in die moskee.

Mosaïek van Jesus Christus

Keiser John II Komnenos, Maagd Maria en Keiserin Eirene

Kolomme en boë

Daar is ook graftombes buite die Aya Sofya vir al die vername sultans van die Ottoman Keiserdom. So mooi soos die Blou Moskee van buite is, is die Aya Sofya van binne.

Graftombe van Selim II

Op die Sultanahmet Plein is daar nog allerhande ander besienswaardighede. Daar is die Obilisk van Theodosius, die rowwe obilisk, die spiraal kolom en die Duitse Fontein.

Almal probeer matte en goed aan ons afsmeer, toe gaan stap ons maar in Gülhane Park.

Ontsnap

Turkye. Cappadocia. Verlore liefde.

28 September 2014.  Sondag.

Vanaand klim ons 19:00 die nagbus na Istanbul. Ons moet 10:30 uit die kamer wees, so ons het baie tyd om te verwyl. Die weer lyk dik en die kans vir reën is goed.

Ons pak en los die bagasie in die hotel se stoorkamer. Ons besluit om die Pigeon Valley, 'n kort roete, te gaan stap en hoop die reën vang ons nie.  

Ons kry die roete maklik en begin te stap. Die roete is bekend vir sy duifhuise wat in die rotse uitgegrawe is. Die mense van vergange se dae het die duiwe se mis as bemesting gebruik.

Duifhuise

Dis 'n heerlike stap in die vallei. Dit lyk anders as die Rooi en Roos met hul rotsformasies. Dié  berge is nog heel en is groot. Baie mense stap hier, al dreig die wolke om ons nat te spat.

Arch waardeer die uitsig

Pigeon Valley

Soldate

Paddastoeldakkies

Ons kom  bo by Uçhisar, die eindpunt van die vallei uit en besluit om met die Love Valley terug te stap.  Dit reën so nou en dan liggies.

Ons sien die roetebordjie wat na dié vallei wys en begin te stap.  Ons kry ook weer die Deense groep wat ons op die Roos Vallei ontmoet het. Hulle gaan ook die roete doen. Die paadjie is klein met min voetspore. Archie sê hy wonder oor die pad, maar ons stap maar aan. Ek sê later vir Archie dat ek nie roete aanbeveel nie, want dis nie eintlik mooi nie. Hy stem saam en ons stap aan. Dan trek ons reënbaadjies aan vir die ligte reën wat plek-plek uitsak, dan hou die reën op en ons trek weer uit.

Ons kom by 'n groterige grondpad uit en Archie ruk die selfoon uit om  te sien waar ons op die aarde is. Die blou kol wys dat ons glad nie naby die Love Valley is nie en ook nie naby Göremi, waar Gûven Cave Hotel is nie. Ons is verlore in die liefde. In ons moer in verdwaal.

Ons stap maar aan, wat sal ons maak. Ons moet êrens uitkom. Hier is baie druiweplase en die mense pluk druiwe. Ons groet hulle en hulle wink en roep ons nader. Die gawe mense gee vir ons elkeen 'n tros druiwe met 'n breë glimlag op die gesig. Hierdie Turke darem. Hulle is juwele! Eva gee haar tros vir Adam.

Turkse juwele

Ons stap maar aan en kom nader aan die teerpad. Die reën kom! Daar is klomp toeriste en ons dien dis die Göremi Panorama. Toe begin die reën uitsak.  Archie gaan vind uit van 'n dolmus en hulle sê die busstop is 500 m verder en elke 15 minute is daar 'n bus. Ons soek nou nog na daai busstop.

"Suffer" is ons voorland en ons stap toe maar in die reën terug hotel toe, al langs die teerpad. Geen Love Valley vir ons vandag nie. Verlore liefde.

"Suffer suster"

Göremi in die motreën

Dis hartseer om Göremi te groet. Mustafa, bestuurder van ons hotel, was so behulpsaam en vriendelik. Göremi sal ons miskien eendag weer sien.

Turkye. Cappadocia. Valleie.

27 September 2014. Saterdag.

Vandag gaan ons hulle kry! Daai twee valleie wat ons ontglip het! Gewapen met (dieselfde) kaart, vat ons die pad. Roos Vallei,  Rooi Vallei,  hier kom ons.

Ons stap heerlik, want dis soos die boek sê: "Om elke hoek is daar 'n ander prentjie." Dis toe ons die prentjie om die hoek wil afneem, dat ons besef - ek het gedink Archie het die kamera en hy het gedink ek het die kamera. Geen kamera! Toe moet ons met die selfoon foto's neem (ekskuus vir die kwaliteit).

Die stap is regtig iets besonders. Die landskap is baie mooier as uit die lug gesien. Die kleur, die vorms van die rotse, die uitgrawings in die rotse, alles. Langs die pad tel 'n hond ons op en loop getrou saam met ons verder. 

Gidshond

Die man by die eensame padstal langs die roete, het sulke rooi granate waarmee hy sap maak. My mond water. Ek koop een by hom vir TL2, dis R10. Hy gee vir my 'n lemoen gratis. Hy groet my met 'n Turkse soen, dis nou die "die kant wang en daai kant wang" soen, 'n bladskut en 'n druk. Toe ek omkyk, waai hy vir my 'n soentjie. Ek dink die man is nou verlief.

Ons stap eers deur die Roos Vallei. Alles is romanties mooi, roospienk met sagte kurwes. Golwend, strelend op die oog, smeulend. Ons stap deur twee tonnels. Die roete kronkel-kronkel deur die mooi en ek is in ekstase.

Begin van die mooi

Roospienk

Roos Vallei

Die pad neem ons verder na die Rooi Vallei. Die rotspunte is skerper, harder, minder vloeiend, met 'n rooi skynsel. Ons daal af in die vallei, en met die hulp van twee staal traplere, is ons onder. Ons gaan deur drie tonnels. Ons loop onder in die vallei en die rotswande troon bokant ons uit.

Tussen Roos en Rooi 

Rooi Vallei

Tonnel

Toe, te gou, na vier ure, is ons weer by die eensame padstal. Hy is bly om my te sien en ek kry weer my bladskut, Turkse soen en druk en Archie kry darem hierdie keer ook 'n bladskut. Ons vat die laaste stuk van die pad terug huis toe.

Feetjie skoorstene

Kasteel en sampioene

Kurwes

Landskap

Wat 'n lekker dag!

Turkye. Cappadocia. Undergroud city tour.

26 September 2014. Vrydag.

Ons het 'n toer bespreek vir vandag. Ons bespreek nooit 'n toer nie, so dis vir my 'n luukse. Ek wil ook so ding om my nek dra met my naam op en in 'n groot toerbus ry. Hulle laai ons 09:20 voor die hotel op. In 'n minibus en ons kry toe ook nie naamplaatjies nie. Maar ons gaan op ons toer. Twaalf van ons en ons toerleidster, Guşen.

Eerste besoek ons die "three beauties of Ürgüp". Drie sulke stalagmiete wat nie in 'n grot is nie. Pa, ma en kind. Dit lyk soos sampioene.

Ek en nog drie skoonhede

Toe sit ons af na Mustafapaşa. Hier het die Turke en Grieke lank in vrede  saamgewoon, voordat die Grieke gedwing was om terug te gaan na Griekeland, tydens die geforseerde bevolkingsverskuiwings tussen Turkye en Griekeland, in 1923. Die plek se naam was eers Sinasos. Die Griekse steenhuise is nog hier te sien.

Mustafapaşa

Erciyes Volkaan

Sobessos is 'n argeologiese gebied waar hulle 'n ou Romeinse stad ontdek het met mooi mosaïek. Hulle is nog besig om dit oop te grawe.

Mosaïekvloer

Romeinse badkamer

Guşen neem ons toe op 'n staptoer van 2 km deur die Soğanli Vallei om vier kerke te sien wat in die rotse uitgegrawe is. Die Christene het lank in die vallei geskuil. Daarna het ons middagete in Soğanli by 'n buitelug restaurant waar ons bredie eet.

Kerk in Soğanli

Stap in Soğanli Vallei

Toe kom ons by die hoogtepunt van die dag. Ons gaan besoek die ondergrondse stad van Derinkuyu. Dit is vC al uitgegrawe deur die Hitiete en kon 5 000 mense huisves. Dit is sestien verdieping diep en die grootste ondergrondse stad in Cappadocia. Net agt verdiepings is oop vir toeriste. 37 ondergrondse dorpe is reeds geopen en daar is nog omtrent 100 meer.

Gedurende die 6de en 7de eeu het die Bizantynse Christene dit vergroot om hulle teen vervolging te beskerm. Dit was ook verbind met hul bogrondse huise. As die vyand hulle aanval, gaan hulle ondertoe en bly daar tot die vyand weg is. Dit was soms tot drie maande.

Daar was ventelasiegate, kombuise, sitkamers, alles wat jy nodig het om tot drie maande te oorleef. Hulle het ook kommunikasie gate waar jy kon skree vir die volgende verdieping en hulle stuur dan die boodskap aan. Daar was tot plek vir hoenders en kleinvee.

Dit is absoluut ongelooflik om te sien hoe hulle dit uitgegrawe het. Sestien verdiepings onder die grond en 85 m diep. Wil jy nou meer!!!

Ondergrondse dorp

Ondergrondse dorp

Ondergrondse dorp

Ondergrondse dorp

Die toer sluit af met 'n wynproe by Kocabağ in Uçhisar. Dis 'n mondjie vol witwyn en 'n mondjie vol rooiwyn. Niemand koop nie.

Na 'n heerlike dag vol interessante goed en baie pret spat ons uitmekaar en ons sal hulle seker nooit weer sien nie.

Turkye. Cappadocia. Lugballon.

26 September 2014.  Vrydag.

As jy dink ek het 'n dag gemis - jy is reg. Ek het 'n dag gemis. Adam verlei vir Eva met 'n tros druiwe en Eva ken nie haar perke nie en eet te veel. Ek weet nie of die druiwe dalk gespuit was nie, of oorryp of vuil (daar's nie water vir afspoel nie), maar ek kry toe daardie 24-uur siekte. En ek wás siek, ek dog ek gaan dood. Ek het heeldag gelê.

Maar vandag is ons lugballonvaart. En ek is so te sê gesond. Hulle kom laai ons 05:45 op. Ek is vreeslik opgewonde. By die kantoor gee hulle vir ons ontbyt, wat ek nie eet nie (as gevolg van my siekbed). Toe is dit ballon toe.

Die manne is besig om die ballon op te blaas. Dit raas en daar is waaiers en vlamme. Eindelik is alles gereed en ons klim in die mandjie. En toe lig die mandjie van die grond. Ons is in die lug!

Vlamme

Ons ballon

Daar is baie min wind en die ballonne sluimer statig deur die lug. Oral sien jy die ballonne sonder haas oor die landskap vlieg. Daar is 'n algehele harmonie tussen die landskap en die lugballonne. Ons vlieg oor Rose-en Red Valley en oor die ander vallei waar ons gestap het.

So uit die lug uit, pluis Archie die staproetes uit. Nou kan hy presies sien waar ons die Rose en Red misgeloop het. Hy beplan toe sommer die staproete wat ons môre gaan stap, sommerso uit die lug uit. Net soos Google Earth.

'n Lug vol ballonne

Soek al die lugballonne

Pragtige landskap

Net-net bokant die riwwe

Studie in pastel

Lugballonne

Terug aarde toe

Ek moet sê dat die ondervinding om in 'n lugballon te vlieg, is baie opwindend. Die effense bang, die amper senuagtige grappies van die mandjiemense, opmerkings van Erdal Yasiş, ons vliënier, (It's my first time...). Jy kan die opwinding aanvoel.

Erdal ken sy storie, hy laat ons rakelings oor die toppe van die riwwe vlieg. Hy gee gas en trek toue om die mandjie bietjie te draai dat jy alle kante kan sien. Aan die einde van ons vlug, land hy die ballon sekuur en presiesie op die waentjie.

Erdal Yasiş in beheer

Dis tradisie om na 'n rit sjampanje te drink en ons maak toe so. Met een verskil - dis 'n alkoholvrye mengel van appel-en perskesap met vonkel daarin. Şerefe!

Skink sjampanje

Şerefe (Cheers)

Drink sjampanje